[X] Choose Font Here

Wednesday, August 28, 2013

တန္းစီၿခင္းနဲ႕ေနသားက်သူမ်ား (တဂ္ပို႕စ္)

အမသက္ သက္ေ၀ တဂ္ထားတာၿဖင့္ ဂ်ဴလိုင္ ၂၂ ထဲကဆို တစ္လေက်ာ္ေတာင္ၾကာေနေပါ့ ။ စကၤာပူမွာ တန္းစီတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ ရွိခဲ့လို႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို မေမမေလ်ာ့ေရးပါတယ္ ။

တိုးေ၀ွ႕ၿခင္းနဲ႕သာ ေနသားက်ခဲ့တဲ့ မယ္သံဟာ ၂၀၀၉ မတ္လ ၁ရက္ေန႕မွာေတာ့ စကၤာပူကၽြန္းေလးကို အူလည္လည္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္ကို အူလည္လည္ပါ ။ နယ္ေၿမေဒသ အေၾကာင္းေတြ ဓေလ့ ထုံးစံေတြကို ဘာဆိုဘာမွ မေလ့လာခဲ့ပဲ ခပ္တည္တည္လာခဲ့တာပါ ။ အားကိုးကလဲ ရွိတာကိုး ။

မဆိုင္တာ ထည့္ေၿပာလိုက္ဦးမယ္...
စကတဲက ယဥ္သကို ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ထဲက သယ္ခြင့္ရွိတဲ့ကီလိုကို ေၿပာၿပလိုက္ေပမယ့္ အဲေလာက္အေရးတၾကီးသတိထားစရာလို႕မထင္ခဲ့ဘူး ။
အသိအကၽြမ္းမ်ားရင္ အလုပ္ရဖို႕အခြင့္အေရးပိုရွိတယ္အထင္နဲ႕ နီးစပ္ရာအသိေတြကို လူၾကဳံသယ္သြားေပးနိုင္ေၾကာင္း ေၿပာခဲ့တယ္ ။
ကီလိုေတြအမ်ားၾကီးပိုေနၿပီး ေလဆိပ္မွာတင္ ဒုကၡနဲ႕ လွလွ နဲ႕ ေတြ႕ပါေလေရာ ။
ကီလိုပိုစာကို ပိုက္ေပးရမွာလဲ ႏွေၿမာ ၊ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ လူၾကဳံေပးသူေတြကို ပစၥည္းေတြၿပန္ထုတ္ေပးလို႕လဲမၿဖစ္နဲ႕ ဟို အထုတ္ကဒီေၿပာင္း ၊ ဒီအထုတ္က ဟိုထည့္နဲ႕ အေရးထဲ အက်ၤီ ဖားဖား၀တ္လာတာ အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြပါထုတ္ အဖြင့္အပိတ္နဲ႕ အိတ္က ဇစ္နဲ႕ ညိၿပီး ၿပဲပါေလေရာ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကုတ္တစ္ထည္ပါ ထုတ္ထားေပလို႕ ခပ္တည္တည္ နဲ႕ အိုက္ရတဲ့အထဲ ကုတ္အက်ီပါ ထပ္၀တ္ရေသးတာ ။
စကၤာပူ ဘက္ေရာက္ေတာ့လဲ အေလာတၾကီး အိတ္ကိုဆြဲမ အေလာတၾကီးထြက္လိုက္တာ ဒစ္စေကာင့္နဲ႕ ၀ယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္အသစ္ေလးက ေခါင္စြပ္ေလး ၿပဳတ္ထြက္သြားပါေလေရာ  အဟင့္
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ကိုယ့္ေၿခေထာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ဒီတိုင္းေလွ်ာက္တာကို ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေလယာဥ္ေမာင္က လွမ္းေခၚၿပီး ဖိနပ္ကို စတပ္ပလာနဲ႕ ခ်ဳပ္ေပးတယ္ ။
ကိုယ္လဲ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တာဆိုတာ သူကလဲ ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ ..။

အဲဒီမွ စေတြ႕တာပဲ ။
ဒီလို ဒီလိုေတြနဲ႕ ေလယာဥ္ဆီက အထြက္ေနာက္က်တဲ့အခါ အင္မီဂေရးရွင္း၀င္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ လူေတြ တစ္တန္းၾကီး ။
စိတ္မရွည္လိုက္တာဆိုတာ ...
အခုန ေလယာဥ္ေမာင္ေနာက္လိုက္ၿပီး သူတို႕ ထြက္တဲ့အေပါက္က လိုက္ထြက္မလို႕ လုပ္ေသးတယ္ ။ မရဘူးဆိုလို႕ ၿပန္လွည့္လာရေသး ဟင္း
စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ့ ေခါင္ၿပဳတ္ဖိနပ္ကို ထိန္းစီးရတာ တစ္ဘက္ ၊ လက္က ဟန္းကယ္ရီေတြတစ္ဘက္နဲ႕ ဘယ္ကေလာက္မ်ား ပ်ာယာခတ္ေနမလဲလို႕ ။

အၾကာၾကီး တန္းစီ ေစာင့္ၿပီး အင္မီဂေရးရွင္းက ေအာင္ၿမင္စြာ ထြက္လာတဲ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အထြက္ေပါက္က မထြက္ခင္ အၿပင္က အတူလာ သူငယ္ခ်င္းေတြက လွမ္းေအာ္လက္ၿပေတာ့ security checking counter မွာရပ္ေနတဲ့ officer က အဲဒါ နင့္အသိေတြလားတဲ့ ။ဟုတ္တယ္ လို႕လဲဆိုေရာ ဒီမွာ သူတို႕အထုတ္ေတြ နင္ပဲယူသြားတဲ့ ..တိန္

တကယ္ေတာ့ သူတို႕က အထုတ္ေတြကို စက္နဲ႕ ၿဖတ္တုန္း ဟိုဘက္မွာၾကိဳတဲ့သူေတြဆီ ေၿပးထြက္သြားၾက ေနာက္ အထုတ္ေတြ လာယူမယ္လဲဆိုေရာ မွန္တံခါးအၿပင္ ထြက္ၿပီးရင္ ၿပန္၀င္လို႕မွ မရတာေလ ........

ကိုယ္ကေတာ့ လာၾကိဳေနတဲ့ ေယာက်ား ကို ၿပဳံးလို႕ေတာင္ မၿပႏို္င္ေတာ့ဘူး  :'(

လာၾကိဳတာ ေယာက်ား တင္မဟုတ္ပါဘူး ငယ္သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္လဲပါပါေသးတယ္ ။ ေနမယ့္ အိမ္ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္မွာ အထုတ္ေတြခ်ၿပီး သူတို႕နဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ ဗိုက္ကလဲ ဆာေနေတာ့ အေတာ္ပဲ သူတို႕နဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီး တစ္ခုခုစားမယ္ေပါ့ ။
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကိုလွ်ာရွည္ဟာ ၿမန္မာၿပည္မွာ မရွိတဲ့  KFC ၾကက္ေၾကာ္ကို မယ္သံ့ကို သူက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေကၽြးခ်င္တာပါတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ သူကလဲ JE မွာ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိလို႕ ဘြန္ေလးကို လိုက္ခဲ့ပါတဲ့ ။ ကို္ယ္လဲ ဘယ္ကေလာက္ေ၀းမွန္းေတာ့မသိပါဘူးေလ သို႕ေသာ္ သူတို႕သေဘာေပါ့ စားရဖို႕လိုရင္းဟာကို ။

အဲဒီမွာ တန္းစီၿခင္းနဲ႕ စေတြ႕တာပဲ   :P

ကိုယ္ကလဲ ဗိုက္ကဆာလွၿပီ ။ သူတို႕ကလဲ တန္းစီေန ။ တန္းစီေနတာက အရွည္ၾကီး ...
ဒီၾကားထဲလာၿပီး ဟိုဟာစားမွာလား ဒီဟာစားမွာလား ။
ဟာ  မွာခ်င္တာမွာ ဗိုက္ဆာေနတာပါဆိုမွ ....
တန္းစီမ၀ယ္ရတဲ့ လြယ္လြယ္ကူကူ စားစရာမရွိဘူးလားဆိုေတာ့  ဖုေကာင့္ထဲမွာလဲ တန္းစီရမွာပဲဟ တဲ့ ။
ဟင္ ဘယ္လိုပါလိမ့္ သူတို႕မွာ ပိုက္ဆံေပးစားဖို႕ေတာင္ တန္းစီေနရေသးသကိုး ။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲထိုးလဲမရွိ ကို္ယ္တိုင္သယ္လာရေသး ။

ေနာက္ေတာ့ အေသးသုံးပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ဖို႕ဆို အန္တီယူစီ ကို ၀င္ေတာ့လဲ တန္းစီရတာပဲ ။

ေရာက္၂ခ်င္း အင္မီဂေရးွရင္းမွာတန္းစီရ ၊ JE ကေန ဘြန္ေလး ကို ကားနဲ႕သြားေတာ့လဲ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ တန္းစီရ ၊ ေဟာ စားဖို႕လဲတန္းစီရ ေစ်း၀ယ္ေတာ့လဲတန္းစီရနဲ႕  စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ တန္းစီၿမိဳ႕ေတာ္လို႕ နာမည္ ေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာ ။

အခုေတာ့လဲ တန္းစီၿခင္းနဲ႕ ေနသားက်လာခဲ့ပါၿပီ ။
မရင္းနီးတဲ့ ေနရာေရာက္လို႕ စားမယ္ဆိုေတာင္လူေတြအမ်ားၾကီး တန္းစီ ေနတဲ့ဆီ သြားစားတယ္ ။
စလုံးမွာ လူေတြအမ်ားၾကီး တန္းစီေနၿပီဆို  ဒါ တစ္ခုခုေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပဲလို႕ အာရုံမွာ ႏွိဳးေဆာ္ၿပီးသား ။

တန္းစီတာ နဲ႕ ေနသားက်တဲ့အၿပင္ တန္းစီတဲ့ စနစ္ဟာ ေကာင္းတယ္လို႕လဲ လက္ခံလာမိၿပီ ။
အနည္းဆုံးေတာ့ ေန႕စဥ္လူေနမွဴဘ၀မွာ မလိုလားအပ္တဲ့ ေဒါသေတြ နည္းတာေပါ့ ။


ဒါက ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ရင္းတန္းစီေနၾကတဲ့ပုံပါ ။
ကို္ယ္လဲ ဒီစနစ္ထဲအသားတက် ၀င္ၿပီးတန္းစီလိုက္ဦးမယ္ေလ ။   ။


Tuesday, August 27, 2013

အိတ္ေမွာက္ ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ ခြန္ (တဂ္ပို႕စ္)

ဒီေန႔ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္မွာ အမသက္ေ၀ သက္ေ၀ က မင္းတို႔ အိတ္ေတြ ေလထဲကို ေမွာက္ခ်လိုက္... လို႕ ေဆာ္ၾသတယ္ ။
လာ အတူတူ ေမွာက္ခ်စို႕  အဲေလ ကိုယ္သြားေလရာအတူတူပါတဲ့ အိတ္ထဲက ပစၥည္းေလးေတြကို ၿပန္စီစစ္ၿပီး မလိုတာရွင္းလင္းၾကပါစို႕ လို႕   :D

စကၤာပူမွာ အၿပင္သြားရင္ လြယ္သြားမယ့္အိတ္ထဲ အေၿခခံအားၿဖင့္ ထီး ၊ ဘာကတ္ညာကတ္ေတြနဲ႕ ေငြစကၠဴရြက္ နည္းနည္းပါမယ့္ ေ၀ါလက္တစ္ခုရယ္၊ ေငြအေၾကြေစ့ေလးေတြ ထည့္ဖို႕အိတ္ေသးေလးရယ္ တစ္ရွဴးတစ္ထုတ္၊ အိမ္ေသာ့ နဲ႕ ဖုန္းတစ္လုံး ပါၾကမယ္ ။

ကိုယ့္ အိတ္ကို ဖြင့္သြန္လိုက္ေတ့ာ( ရုံးမွာမို႕ ေမွာက္ခ်လို႕မရ)
အဲဒါေတြအၿပင္ ခဲတံ ေဘာပင္ နဲ႕ ကပ္ခြာစာရြက္ေလးေတြပါ ထြက္လာတယ္ ။
ဘီးတစ္ေခ်ာင္း နဲ႕ ခံတြင္းငုံေဆးတစ္ဘူးလဲပါေသးတယ္ ။
ဆံပင္ခ်ရင္ အိုက္တတ္ေတာ့ အလြယ္စည္းေႏွာင္ဖို႕ ေခါင္းစီးၾကိဳးက ႏွစ္ခု။
လမ္းမွာေ၀တဲ့ ေၾကာ္ၿငာစာရြက္ေတြ ၊ ေနာက္အမွိဳက္အလြယ္တစ္ကူ ပစ္ခ်လို႕မရေတာ့ တစ္ရွဴးအေဟာင္းေတြ ..........ခ်က္ခ်င္းပဲ အမွုဴိက္ပုံးထဲလွမ္းပစ္လိုက္တယ္ ။
ကေလးကလား ခ်ိဳခ်ဥ္အခြံေလး ႏွစ္ခုကိုေတြ႕ေတာ့ ၿပဳံးရမလို မဲ့ရမလို ။

အရင္ကဆို အိတ္ထဲမွာ လမ္းသြားရင္း ကား၊ရထားေစာင့္ရင္းဖတ္ဖို႕ စာအုပ္ရယ္ ၊ ေရဘူးေသးေလးရယ္ ထည့္ထားတတ္ေသးတယ္။ လြယ္ရတာ ေလးၿပီး ဇက္ေၾကာတက္တာနဲ႕ ေလးတတ္တဲ့ မရွိမၿဖစ္မဟုတ္တဲ့ ႏွစ္ခုကို မထည့္ၿဖစ္ေတာ့တာ ။

ခုတေလာေတာ့ အေၾကြေစ့အိတ္ေလးက ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႕ ။ ေဟမာ ႏွိဳက္တာနဲ႕ အေၾကြေစ့ေလးေတြလဲအလ်ဥ္မမွီေတာ့  ။
ေန႕စဥ္မပါမၿဖစ္ေတြကို အိတ္ရဲ႕ အတြင္းဇစ္ထဲ ထည့္ပိတ္ထားရတယ္ ။ ႏို႕မို႕ သူက မေအ အိတ္ကို ႏွိဳက္ရ ၊ ကတ္ေတြ ထုတ္ၿပိး တစ္ကတ္ခ်င္းပစ္ခ် ၊ တစ္ရွဴးေလးေတြ တစ္ရြက္ခ်င္း ဆြဲထုတ္ပစ္ခ် တာကို သိပ္သေဘာက်တာ ။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အခုေတာ့ အိတ္ထဲက အမွိဳက္ေတြ ရွင္းသြားၿပန္ေပါ့ ။
အိတ္ရွင္းဖို႕ ေလာေဆာ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ အမသက္ေ၀ <3 br="">

Friday, August 9, 2013

ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း - ၃



စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ (၁၂ )








ဇာတ္ရုပ္နံပါတ္စဥ္ (၈) မွာရွိတဲ့ (၅၅၀) ပ႑ာသ နိပါတ္က ဥမၼာဒႏၱီဇာတ္ကို စေလဆရာ ထုလုပ္ထားပံုက ကႀကိဳးတန္ဆာႏွင့္ စင္ေပၚမွာ သိ၀ိမင္းႀကီးက ညာေျခေပၚမွာ ညာလက္ေထာက္၊ ဘယ္လက္က ပါးကိုေထာက္ၿပီး ေဘးကဆင္ဦးစီးကပါ ဆင္ဦးကင္းေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုပူး ေဆးလိပ္ကို ညွပ္လ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္းခ်ၿပီး သူပါလိုက္ေမ်ာေနပံုနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ထားပါတယ္။ ထီးေတာ္မိုး အပါအ၀င္ လူ (၃) ေယာက္ကို အခ်ဳိးအစားမွ်တေအာင္တင္ၿပီး ထုလုပ္သြားပံုက သစ္သားတံုးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးထဲကေန ခံစားဆံုးျဖတ္ကာ အႏႈတ္ျဖစ္တဲ့ သစ္သားပန္းပုထဲမွာ တင္ျပပံု၊ အခ်ဳိးအစားက်နမႈနွင့္ ဖြဲ႕စည္းပံုတို႔မွာလည္း ထိပ္တန္းလက္ရာျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံေနပါတယ္။
သိ၀ိမင္းကို ညာဖက္ ခပ္ယိမ္းယိမ္းဆင္ဦးစီးကိုဘယ္ဖက္ခပ္ယိမ္းယိမ္း ကေနထုလုပ္ၿပီး ဥမၼာဒႏၱီကို အာရံုစိုက္မႈအတြက္ ဦးတည္ထားခ်က္က အတူတူက်ေအာင္ ထုလုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ဘုရင္ကို ထီးမိုးေပးေနတဲ့ ထီးေတာ္မိုးက ခႏၶာကိုယ္ကို ခါးထိန္းႀကိဳးနဲ႔ သိုင္းထားၿပီး ေက်ာေနာက္ကေန ထီးတိုင္၏ ဖင္ကို ညာလက္ႏွင့္ ထိန္းထားလ်က္က ခႏၶာကိုယ္ေရာ စိတ္ကပါ မိုးေနရတဲ့ ထီးရြက္ဆီကို ပို႔ထားပါတယ္။
၁၉၅၃ က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ေရာင္စံုဗုဒၶ၀င္စာအုပ္က ဖြားေတာ္မူခန္းက ဖြားေတာ္မူကာစ ဘုရားေလာင္းကို ထီးမိုးထားတဲ့ ေငြေရာင္နတ္သားရဲ႕ ထီးမိုးတဲ့ လက္ဟန္ကလည္း စေလဆရာရဲ႕ ဒီပန္းပုကို ဆရာဦးဘၾကည္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္သက္ခဲ့ဟန္ရွိတယ္လို႔ ထင္စရာပါ ။


စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္( ၁၃ )







ဇာတ္ကြက္ (၁၂) က ၀ိဒူရအမတ္နဲ႔ ပုဏၰကဘီလူးဇာတ္မွာ ျမင္းေပၚက ပုဏၰကဘီလူးက ဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ေျမွာက္ပံု ထုလုပ္ထားရာမွာ ပုဏၰကဘီလူးစီးတဲ့ ျမင္းရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက ေအာက္ခံ ေတာင္တန္းေက်ာက္တံုးသ႑ာန္ေတြေပၚမွာ ေရွ႕ ဘက္ဖက္ေျခက ေက်ာက္စြန္းတစ္ခုကိုေက်ာ္ၿပီး ကုတ္ထားဟန္ ထုလုပ္ထားေတာ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႔ အားမာန္က ပုဏၰကဘီလူးရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႔ အားမာန္ေဒါသကို ပိုၿပီးသက္ေရာက္ေစပါၿပီ။
ပုဏၰကဘီလူးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္က ျမင္းရဲ႕ ေျခနင္းကြင္းမွာေထာက္ၿပီး အားကိုယူကာ သာမာန္လူပံုေတြထက္ အခ်ဳိးအစားရွည္ထားတဲ့ပုဏၰကဘီလူးက ခါးကိုလိမ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ခါးအလိမ္ဆီကလာတဲ့ အား ကို အျပည့္အ၀ရရွိပါၿပီဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘုရားေလာင္း၀ိဒူရအမတ္ႀကီးကို ကိုင္ေျမွာက္ထားပါတယ္။

ေက်ာက္ကမူတစ္ခုကို ေက်ာ္ခြၿပီး ေက်ာက္စြန္းတစ္ခုကို ခြာနဲ႔ကုတ္ထားတဲ့ျမင္း၊ အဲဒီျမင္းေပၚက ပုဏၰက၊ ဘယ္ေျခကို ျမင္းေျခနင္းကြင္းကုိေထာက္ၿပီးအားယူ ညာဖက္ဆီကို ခါးကိုလိမ္၊ ရင္ကို ဘယ္ဖက္လွည့္ၿပီးဖြင့္၊ ညာလက္က အမတ္ႀကီးရဲ႕ခါးကို ပင့္ေျမွာက္ၿပီးေထာက္၊ ဘယ္ဖက္လက္က ေလွ်ာက်ၿပီး ပူးေနတဲ့ အမတ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္အစံုကို ဖ၀ါးကေန ထိန္းကိုင္ၿပီး အားပါပါနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ပစ္ေပါက္ေတာ့မယ့္ပံုက အခုပဲ အမတ္ႀကီး၀ိဒူရ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မွာလားလို႔ ထင္ရပါတယ္။
သိပ္ေတာ့ မပူပါနဲ႔၊ ဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးမဟုတ္လား။ လက္ေတြကလည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တြဲေလ်ာင္းႀကီးက်ေနမယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ ပက္လက္လွန္လ်က္အေနအထားကေန ေအာက္ကိုလန္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းမွာ အမတ္ႀကီးေတြေဆာင္းတဲ့ ေဗာင္းေတာ္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ ထိန္းရံုေလးဖိထားကာ၊ ညာလက္က သိုရင္းအကၤ်ီနဲ႔ ပုဆိုးတို႔ ဆံုႏိုင္ေလာက္တဲ့ ခ်က္ေလာက္ဆီကို ဖိထားၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ညီညာစြာပူးလ်က္အေနအထားနဲ႔ ပုဏၰကရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။

ပညာရွိဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ေသေဘးနဲ႔ၾကံဳေနခ်ိန္မွာေတာင္ သတိလက္လြတ္မရွိဘူးဆိုတာကို ပန္းပုဆရာကလည္း သတိလက္မလြတ္ဘဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ပုဏၰကကို ပညာကုန္၊ လက္ကုန္၊ ေစတနာကုန္ဖြင့္လို႔ ဖန္တီးခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ အမတ္ႀကီးအေပၚကို ပညာဉာဏ္ ပိုကဲေပးၿပီး ထုလုပ္ခဲ့ျခင္းကပင္ စေလဆရာ၏ အဆင့္အတန္းကို ျမင္ေတြ႕ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။


 စေလရုပ္စံုေက်ာင္း (၁၄)





ေလွကားႏွစ္စင္းရဲ႕ ၾကား မ်က္ႏွာစာက နံပါတ္စဥ္ (၂၂) ဓမၼပဒ ျဗဟၼဏ၀ဂ္က သူေဌးေဆာင္းထီး ေဆာင္းခြင့္ရတဲ့ ေဇာတိကနဲ႔ အတုလကာယီ တို႔ရဲ႕ ေက်ာ့ရွင္းလွတဲ့ဟန္ပန္ဟာ စေလေက်ာင္းေတာ္က ပန္းပုဆရာရဲ႕ လူေယာကၤ်ားနဲ႔ လူမိန္းမအတြက္ စံ(model) အျဖစ္ အေကာင္းဆံုးဖန္တီးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီ စေလဆရာရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးပံုေတြကို မင္းသမီး မေထြးေလး ၾကည့္ဖူးျမင္ဖူးၿပီး မွတ္သားႏိုင္တယ္လို႔လည္း အထင္ေရာက္မိေစပါတယ္။







(၂၄) ခုေျမာက္ဇာတ္ကြက္က လွည္းယဥ္ေလးကိုေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ညီငယ္ျဖစ္တဲ့ ရွင္ေရ၀တ အေလာင္းအလ်ာ သတို႔သားရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္အျပန္ခရီးအတြက္ ထုလုပ္ခဲ့ျခင္းပါ။ ဒီလွည္းယဥ္ေလးဟာ ျမန္မာေတြအတြက္ စေလဆရာကေပးခဲ့တဲ့ ရတနာပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေမာ့ေနတဲ့ ႏြားေတြရဲ႕ ေျခေထာက္အတြက္သာ ေအာက္ခံထုလုပ္ၿပီး လွည္းဘီးနဲ႔ လွည္းယဥ္ကို ေအာက္ခံလႊတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ရတနာပံုေခတ္ လွည္းဘီးအျပား၀ိုင္းႀကီးေပၚက လွည္းအိမ္၊ လွည္းအိမ္ထဲက ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ဟာ အလြန္တရာ အခ်ဳိးအစားက်နလွတဲ့အျပင္ ထိန္းထားတဲ့ ဟန္ခ်က္က ညီလြန္းလွေတာ့ လွည္းယဥ္ေလးဟာ အရွိန္ပါပါ ခရီးႏွင္ရင္း ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး အေသာ့ႏွင္ေနတာ အသက္၀င္လြန္းလွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ခရီးႏွင္ေနတဲ့ လွည္းယဥ္ေလးကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း ခရီးေတြ ႏွင္ေနေစခ်င္ပါတယ္။ အတိတ္က ျမန္မာေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာနဲ႔ အားမာန္ေတြကို အဲဒီလွည္းယဥ္ေလးက ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္္သန္းၿပီး သယ္ေဆာင္သြားေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကလည္း ေႏွာင္းလူေတြအတြက္ အဲဒီ လွည္းယဥ္ေလးေပၚမွာ ဘာေတြထပ္ေလာင္းလို႔ ျဖည့္တင္းၾကမွာလဲလို႔ ဆိုတာ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္သလို၊ ဒီေျမ ဒီေရနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဖန္တီးမႈအသစ္ေတြကို ထပ္ေလာင္းလို႔ ျဖည့္တင္းၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ။




ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း - ၂

စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၇ )








ေဆာင္လွလို ့ေခၚတဲ့ အေဆာင္ကိုေတာ့ က်န္တဲ့ အေဆာင္ေတြထက္ျမွင့္ျပီး
ဓမၼေစတီေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေပစာထုတ္ေတြထည့္ဖို ့စာတိုက္ေသတၱာမ်ားထားလို ့
ေဇတဝန္ေဆာင္လို ့လည္းေခၚပါတယ္။
အဲဒီ စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းရဲ့ ေဇတဝန္ေဆာင္ထဲက
စာတိုက္ေသတၱာေတြထဲမွာ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏ နဲ ့ ဒကာေတာ္ ဦးဘိုးၾကည္တို ့ရဲ့
မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေပစာထုတ္မ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့တာကိုေတြ ့ၾကရခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီေပစာထုတ္ေတြဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ့ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး
ေၾကးမႈံျပင္အျဖစ္ အရိပ္ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တာဟာ ေႏွာင္းလူမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးၾကီးလွပါေသာ သမိုင္းအေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ေက်ာင္းဒကာ ဦးဘိုးၾကည္ကို ေ႐ွးျမန္မာေတြထဲမွာအင္မတန္စည္းစနစ္႐ွိသူလို ့ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာႏွစ္ (၁၂၄၇ )ခရစ္ႏွစ္( ၁၈၈၅ ) အထိ အေရာင္းအဝယ္ပုရပိုက္ေတြခ်န္ထားခဲ့ရာမွာ
ေစ်းႏႈန္းမ်ား၊ အေပါင္ခံေသာ လယ္ေျမ စာခ်ဳပ္မ်ား၊ ထန္းလ်က္ပို ့ေသာ သေဘၤာမ်ားကို
ရတနာယဥ္ေက်ာ္၊ စၾကၤာေရမြန္၊ တုလႊတ္ယဥ္ေက်ာ္၊ မွသည္ ပန္းေသး၊ အီဒင္၊ တာလီဖူး
ထိမွတ္တမ္းမ်ား ကင္းေၾကးေပးရေသာ စာရင္းမ်ား၊ ပိတ္အုပ္အေရာင္းအဝယ္စာရင္းမ်ား၊
သီေပါမင္းရဲ့နာမည္ၾကီး အတြင္းဝန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ေလွသင္းတြင္းဝန္ထံ အ႐ွင္မွာထားေသာ စိန္တင္လက္စြပ္ကိုလည္း လူၾကဳံ႐ွာၾကံေပးပို ့ပါမည္ ဆိုေသာမွတ္တမ္းမ်ားအျပင္
ဓါးျပတိုက္ခံရေသာ စာရင္းထိ ပုရပိုက္မွတ္တမ္း ျပဳစုထားႏိုင္ခဲ့ေသာ ေ႐ွးျမန္မာတစ္ေယာက္အျဖစ္
ၾသခ် မွတ္တမ္းတင္ရမယ့္ ဒကာေတာ္ဦးဘိုးၾကည္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၈ )
ေက်ာင္းဒကာဦးဘိုးၾကည္ရဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ေရစက္ခ် စာတမ္းအလိုအရ
သကၠရာဇ္ ၁၂၅၄ ခု ဝါဆိုလဆန္း( ၅ )ရက္ေန ့နံနက္ ( ၈) နာရီ အခ်ိန္တြင္ မဂၤလာႏွင့္ရင္စြာျမင့္ေသာ္အစခ်ီလို ့ ေတာင္သာဇာတိ၊ ေအာက္ထက္တလႊား လြန္ထင္႐ွားတဲ့
ဦးဘိုးၾကည္နဲ ့ဇနီးမေ႐ႊသက္၊သမီးမယ္ေစာ၊ သားဘေဖ၊ ဘေငြ၊ ဘေကြ်၊ ဘေဆြတို ့ေကာင္းမႈ ကို ေရစက္ခ်လႈဒါန္းခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၂ ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၄၄ မွာ စတင္တည္ေဆာက္ျပီး ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၉၂ ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၅၄ မွာျပီးလို ့ (၁၀) ႏွစ္ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ေဆာက္လုပ္မႈျဖစ္ပါတယ္၊
အဲဒီခုႏွစ္ကစိတ္ဝင္စာဖို႕ေကာင္းခဲ့ပါတယ္ ။


စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၉ )













ဒီစေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရတနာပုံေခတ္ရဲ့ နိဂုံးပိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြက စေလျမိဳ ့ကို ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖတ္သန္းေနပါတယ္။
ကေနာင္မင္းသား လုပ္ၾကံခံရ မႈမွာ ပုန္ကန္တဲ့ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္ခုန္တိုင္မင္းသားေတြကို အခါေပးတဲ့အမႈ နဲ ့
နာမည္ေက်ာ္ စာဆို ဦးပုည ရာဇဝတ္သင့္ျပီး ကြပ္မ်က္ခံရပါတယ္။၊
ဦးပုညရဲ့ဇာတိျမိဳ ့စေလက ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ သူပုန္ရဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အလိုလို ျဖစ္သြားတာျမင္ရပါတယ္။
ေၾကာက္လန္ ့လို ့ေျပးေ႐ွာင္ပုန္းၾကတဲ့သူေတြကို ၾကာရင္သူပုန္ျဖစ္မွာ ကို ဘုရင္ကစိုးရိမ္ပါတယ္၊
ေနာက္ဆုံး ဘယ္ေန ့ဘယ္ရက္မွ ျပန္ဝင္မလာရင္သူပုန္သတ္မွတ္မယ္၊ အခုျပန္ဝင္ရင္ အၿပစ္လႊတ္မယ္လုိ ့
တစ္နယ္လုံးက ယုံၾကည္အားထားတဲ့ သုဓမၼာဂိုဏ္းေထာက္ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏ ကေနတစ္ဆင့္
အမိန္ ့ထုတ္ခိုင္းမွ ျပန္လာၾကတာေတြလည္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုတည္ေဆာက္ေနစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာအျဖစ္အဆိုးဆုံးျဖစ္ရပ္နဲ ့ၾကဳံပါတယ္၊
၁၈၈၅ မွာ သီေပါမင္းပါေတာ္မူျပီး တစ္ႏိုင္ငံလုံးသူ ့ကြ်န္ဘဝကို ေရာက္ၾကရပါေတာ့တယ္။
သူတစ္ပါးလက္ေအာက္ တစ္တိုင္းျပည္လုံးက်ေရာက္ျပီး အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစမွာ
စေလျမိဳ့ေတာင္ဘက္မွာ အဂၤလိပ္ဆန္ ့က်င္သူ နယ္ခ်ဲ ဆန္ ့က်င္ေရးေခါင္းေဆာင္ ပုပၸါးမဟိ ံသဘြဲ ့ခံ
ဗိုလ္ရန္ညြန္ ့နဲ ့ေနာက္လိုက္ေတြကို အဂၤလိပ္ေတြက ေသဒဏ္ေပးခဲ့တယ္။
စေလအပိုင္ ပေလာင္႐ြာသူၾကီးရဲ့သား နယ္ခ်ဲ ့ဆန္က်င္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ရာညြန္ ့ကိုလည္း
ေပါက္ျမိဳ ့မွာၾကိဳးေပးသတ္ခဲ့တယ္၊ ေက်ာင္းဒကာဦးဘိုးၾကည္ကိုယ္တိုင္လည္း
ေ႐ႊတစ္က်ပ္သား (၃၀) က်ပ္႐ွိတဲ့ ရတနာပုံ ပေသရာဇ္ေခတ္ရဲ့ နိဂုံးခ်ဳပ္ကာနီးကာလမွာ
က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းဘိုး ဓါးျပတိုက္ခံရျပီး ဓါးျပအျပန္လမ္းအတြက္ ဓါးစာခံ ေခၚလာတဲ့
၅ ျမိဳ ့ဝင္စာေရးၾကီးကို အျပန္လမ္းမွာ ဓါးျပမ်ားက သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့အတြက္
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနျပီး ဓါးျပတိုက္ခံရေၾကာင္းေလ်ာက္ထားစာမွာ - ျမိဳ ့ကူလူမ႐ွိ ၊
ဆိုတဲ့စကားလုံး၊ ျမင္းျခံျမိဳ ့ေန အစ္ကိုထံေပးစာထဲက - ဓါးျပတိုက္ပစၥည္းမ်ားျပား
႐ွိလွေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကဓံတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ တရားႏွင့္ေျဖေသာ္လည္း
မေျဖခ်ႏိုင္၊ ေလာဘအတြက္ဒုကၡေရာက္ေနရပါေသာေၾကာင့္ အစ္ကိုမွတစ္ပါး အားကိုးရာမ႐ွိပါေၾကာင္း
တိုင္တည္ပုံစာသားနဲ႔ စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ေရစက္ခ်စာတမ္းအဆုံးက
- ကိုယ္မေပးက မည္သူမွ်သည္ မရမယူႏိုင္ေစေသာဝ္ - ဆိုတဲ့ အဆုံးသတ္ဆုေတာင္းတို ့က
စေလျမိဳ ့မွာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ရတနာပုံ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ့ နိဂုံးကိုျမင္ႏိုင္ျပီျဖစ္ပါတယ္၊
အဲဒီ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ၾကီးမွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ေတာင့္ခံျပီး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ႐ုပ္စုံခင္းခဲ့ၾကတဲ့
ဆရာနဲ႔ ဒါယိကာ အျပင္ ေနာက္ဆုံး အေခ်ာသတ္တပ္ဆင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ပန္းပုဆရာတို ့ဟာ
လူမ်ဳိးလည္းျခားပါေသာ၊ စာစကားလည္းျခားပါေသာ။ ဘာသာအယူလည္းျခားပါေသာ။
အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးစဥ္ကာလမွာ စိတ္အေျခအေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အံ႔မခန္းလက္ရာမ်ားျဖင့္ ျပီးဆုံးေအာင္လက္စ သတ္ခဲ့ၾကျခင္းကိုေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ့တဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကိုေဆာင္ျပီး အႏွစ္သာရမ်ားစြာပါဝင္တဲ့ စေလျမိဳ ့က မီးေတာက္မီးလွ်ံၾကီးပါ လို ့ဆိုခ်င္ပါတယ္။


 စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ (၁၀)

( ေရစႀကိဳနယ္က စေလရုပ္စံုေက်ာင္း ပန္းပုဆရာ)
ေက်ာင္းဒကာ ဦးဘိုးၾကည္ဟာ အလြန္တရာမွ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ထားခဲ့ပါေသာ္လည္း ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အၿပီးသတ္ ပန္းပုရုပ္မ်ား တပ္ဆင္ခဲ့တဲ့ ပန္းပုဆရာမ်ားရဲ႕ အမည္နာမကို မေတြ႕ၾကရပါဘူး။ မွတ္တမ္းထားခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စေလၿမိဳ႕နယ္၊ စေညာင္ရြာက လက္သမား ဗိသုကာ မ်ားနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့ၿပီး ဇာတ္ေတာ္ေတြကိုေတာ့ ေရစႀကိဳနယ္က ပန္းပုဆရာ အေက်ာ္အေမာ္မ်ားနဲ႔ ထုလုပ္တပ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ သိရွိရပါေတာ့တယ္။ ရတနာပံု ေခတ္ရဲ႕ စံထားေလာက္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြဟာ ေရစႀကိဳနယ္က ပညာရွင္မ်ားက အံ့ၾသေလာက္ဖြယ္ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ စေလဆရာရဲ႕ေနာက္ ၁၆ ႏွစ္အၾကာ၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ ပခုကၠဴက ေရႊဂူႀကီးဘုရားအတြက္ စံထားေလာက္တဲ့ သစ္သား ၆ လက္မ ထု ကိုပန္း ၈ ထပ္ (8 Layers) ထုလုပ္ထားတဲ့ တံကဲေတာ္ႀကီးကိုလဲ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္၊ ေလးအိမ္တန္းရြာက ပန္းပုဆရာႀကီး ဆရာကံႀကီးနဲ႔ သား ေမာင္ေတ တို႔က ထုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ပန္းပုဆရာကိုယ္တိုင္ဂုဏ္ယူစြာတံကဲေတာ္ႀကီး အတြင္းမွာနာမည္ထြင္းထု မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
ေရႊဂူဆရာရဲဲ႕ တံကဲပန္းပု ရုပ္ၾကြမ်ားကေတာ့ ထူထူေထြးေထြးနဲ႔ မ်က္ႏွာခံစားခ်က္ေတြမွာ အရသာကို ထည့္သြင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ တံကဲေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေအာက္ေျခက ဗိမၼိသာရ ဇာတ္ရုပ္ေတြကို အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္က ျမင္ေတြ႕ႏွစ္သက္ရာကေန ေရႊမန္းတင္ေမာင္ကို ေျပာျပလို႔ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က အဲဒီဇာတ္ကို ကခဲ့တယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။
အဲဒီဇာတ္က ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးရုပ္ေလးဟာ ေရႊဂူဆရာရဲ႕ စံ လို႔လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
စေလဆရာရဲ႕ ပန္းပုရုပ္မ်ားကေတာ့ ရွည္သြယ္ေက်ာ့ရွင္းၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းႏြဲ႕ေႏွာင္းမႈမွာ အရသာကို ထည့္သြင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
စေလရုပ္စံုေက်ာင္းရဲ႕ ရုပ္ထုေပါင္း (၄၅) ခုမွာ အားလံုးဟာ ငါးပါးအာရံု ကာမဂုဏ္ နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ၿပီး သတိ သံေ၀ဂ ရဖို႔ရည္ရြယ္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔ ထုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ မွတ္တမ္းရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ေတြဟာ (၅၅၀) နိပါတ္ေတာ္၊ ဓမၼပဒ ဇာတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ထိုေခတ္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ထိုးဇာတ္တစ္ခ်ိဳ႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စေလဆရာက ထုလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီသစ္သားပန္းပုေတြဟာ ရတနာပံုေခတ္တြင္သာမကဘဲ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အတြက္ပါ ေရွ႕ေျပးလြန္းလွၿပီး၊ သစ္သားပန္းပု ေတြ႕ဖူးသမွ်မွာ သဘာ၀ေတာေတာင္ေရေျမကို ထည့္သြင္းထုလုပ္ခဲ့တာဟာ ရွားမွ ရွားလွသည့္အထဲ တီထြင္ဖန္တီးမႈနဲ႔ ဇာတ္ တစ္ဇာတ္ျခင္းစီအတြက္ ထုတ္ႏႈတ္ျပတဲ့တင္ျပမႈမွာထိပ္တန္းလက္ရာျဖစ္သလို တစ္ခုတည္းေသာ လက္ရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဓမၼပဒ တဏွာ၀ဂ္က ဥပက နဲ႔ မဆာဝါ၊ (၅၅၀) အေသတိ နိပါတ္၊ ကုဏာလ ဇာတ္က ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္မင္းႀကီးနဲ႔ မိဖုရား ကိႏၵရေဒ၀ီဇာတ္၊ မဟာဓန သူေဌးသားရဲ႕ ကာမဂုဏ္၌ ယစ္မူးေနတဲ့ ဇာတ္၊ ဥမၼာဒႏၱီဇာတ္၊ ပုဏၰကဘီလူး မ ဖက္လိုက္လို႔ မိုက္ ဖက္ပါတဲ့ ၀ိဒူရဇာတ္၊ အရွင္သုႏၵရ သမုဒၵအား ျဖားေယာင္ခန္း၊ ေရႊဖ်င္းႀကီး ေရႊဖ်င္းေလးဇာတ္၊ မပဋာနဲ႔ ကိုဒါသဇာတ္တို႔ဟာ  ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ အႏုပညာလက္ရာမ်ား ျဖစ္သလို ေႏွာင္းေခတ္ျမန္မာမ်ားအတြက္လည္း စံထားရတဲ့ ဇာတ္ကြက္နဲ႔ လက္ရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


 စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၁၁ )

 




 ျမင္းေဇာင္းေလးပါ ထည့္ၿပီးထုလုပ္ထားတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က အိမ္ကေလးနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ မည္သည့္ဇာတ္တြင္မွန္း မသိရသလို၊ က်န္ေသာဇာတ္ကြက္အခ်ဳိ႕ကိုလည္း မသိႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္အခ်ဳိ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။

စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျမဳပ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဟာ တပည့္ဆရာေတာ္မ်ားက မေျပာလိုၾကတဲ့ ကိစၥျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လမ္းညႊန္ႀကီးၾကပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏဟာ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီတို႔ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ျမန္မာျပည္အတြက္ ပထမဦးဆံုး ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ စေလၿမိဳ႕ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ပထမဆံုးၿမိဳ႕အုပ္ရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ စာပို႔သမားဟာ ဆရာေတာ္ႀကီး ေတာရေဆာက္တည္လ်က္ရွိတဲ့ ဂုဏ္းေထာက္ကန္ ေတာရေက်ာင္းအနီးမွာ မုဒိန္းမႈ က်ဴးလြန္ခဲ့ပါတယ္။

က်ဴးလြန္သူတရားခံကုိ ေထာက္ေျခကန္သူႀကီး ဦးခို က ဖမ္းဆီးၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္ စေလၿမိဳ႕အုပ္ထံ အပ္ႏွံတဲ့အခါ ၿမိဳ႕အုပ္က သူ႕တပည့္ကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ရေကာင္းလားလို႔ အမ်က္ရွၿပီး သူႀကီး ဦးခိုကို ေငါက္ငန္းႀကိမ္းေမာင္းတဲ့အခါ ရိုးသားေသာသူႀကီးက အေၾကာက္လြန္ၿပီး သက္သာရ ရႏိုး၊ အမႈမွန္ေပၚႏိုးျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဂုဏရဲ႕ အမိန္႔အရ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ခဲ့ပါတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးအမည္ကို သံုးလိုက္ပါတယ္။ စေလၿမိဳ႕အုပ္ကလည္း စေလတစ္နယ္လံုးက ၾကည္ညိဳလ်က္ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ပါ၀င္ေနလွ်င္ဆိုၿပီး အမႈကို ပုဂံ၊ ဆဗၺဒီ၀ီဇံ အေရးပိုင္ မစၥတာေကရီထံ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။

စေလတစ္နယ္လံုးအေပၚ ၾသဇာေညာင္းၿပီး၊ မင္းမိဖုရားတို႔ အကိုးကြယ္ခံ၊ တန္ခိုးႀကီးဆရာေတာ္ ဦးဂုဏအား လူနာမည္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ေထာင္ ကိုေခၚေ၀ၚသံုးစြဲကာ မုဒိန္းမႈရဲ႕ အဓိကသက္ေသအျဖစ္ ေမာင္ေထာင္ျခင္း မိုးမႊန္ေအာင္ေခၚလို႔ ဆင့္ေခၚစစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္းေထာက္ကန္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအေနျဖင့္ ၿမိဳ႕၀န္အခြန္မ်ားကို မမွန္ကန္ခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္းသို႔ေခၚၿပီး တရားႏွင့္အညီ ဆံုးမႏုိင္ခြင့္ရွိခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀၊ ဘာသာျခားတို႔၏ တရားရံုးမွာ သက္ေသအျဖစ္ အစစ္ေဆးခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးကို ၾကံဳႀကိဳက္ရတဲ့အခါ စိတ္ႏွလံုးညွဳိးခ်ဳန္းရပါလိမ့္မယ္။ အမႈၿပီးဆံုးသည့္ညမွာပဲ စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဂုဏ္းေထာက္ကန္ ေတာရေက်ာင္းတို႔ကို မည္သည့္တပည့္တပန္း ဒါယကာတို႔ကို အသိမေပးဘဲ စြန္႔ခြာၿပီး တစ္ပါးတည္း တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စေလၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ၁၀ မိုင္အကြာမွာရွိတဲ့ စလင္းေထာင့္ေလွဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေခတၱဆိုက္ကပ္ထားတဲ့ ကတၱဴေလွႀကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ေလွေပၚသို႔ပင့္ဖိတ္ၿပီး၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရတဲ့အခါ ေလွကိုႀကိဳးျဖဳတ္၍ တစ္ခါတည္း စုန္ခဲ့ၿပီး၊ သူ႕ေနရပ္ျဖစ္တဲ့ လမုႀကီးရြာကို ပင့္သြားၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းကိုးကြယ္ထားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အခါမွပဲ ဆက္သြယ္သတင္းေပးခဲ့လို႔ ဒကာ ဦးဖိုးၾကည္ႏွင့္ တပည့္ရဟန္းတို႔က လမုႀကီးရြာကိုလိုက္သြားၿပီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဥတုဇ ရုပ္ကလာပ္က ၾကြင္းတဲ့ အရိုးေတာ္တစ္၀က္ကို စေလၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ၿပီး၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အရိုးကို ဌာပနာကို စေလၿမိဳ႕လယ္မွာ မဟာအဘယ ေစတီေတာ္လို႔ ဘြဲ႕အမည္ေပးၿပီး တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္က ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ စာေပဗိမၼာန္ စာမူဆုရတဲ့ စေလပန္းပုရုပ္စံုေက်ာင္း စာအုပ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ထားေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း - ၁

 မဂၤလာပါရွင္ ။
မ်က္နွာစာအုပ္ေပၚမွာ ဆရာဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း အေၾကာင္းေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ စေလ ကို လြမ္းေနရတဲ့ စေလသူက်မ အရမ္း၀မ္းသာသြားပါတယ္။
ညဘက္ အိ္မ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေသခ်ာဖတ္မယ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အသစ္အသစ္ေတြ ထပ္လာေနေတာ့ ၿပန္ရွာရခက္သြားပါတယ္ ။
အဲဒါနဲ႕ ဆရာ့ရဲ႕ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း ပုံေတြ နဲ႕ စာေတြကို က်မကိုယ္တိုင္လဲ တစ္ေနရာထဲစုၿပီး ဖတ္ခ်င္သလိုစေလရုပ္စုံေက်ာင္း ကို သူမ်ားေတြကိုလဲ သိေစခ်င္ ၾကြားခ်င္တာမို႕ က်မ ဘေလာ့မွာ ကူးယူေဖာ္ၿပခြင့္ ကို ဆရာ့ဆီ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္ ။

စေလၿမိဳ႕ ကို သြားေရာက္ ေလ့လာ ဓါတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ားတင္ၿပီး အခ်ိန္ယူ ၍ မ်က္ႏွာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ၿပေပးတဲ့ ဆရာဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္းကို က်မတို႕ စေလ ၿမိဳ႕ခံမ်ားကိုယ္စား ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္ ။

ဆရာဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ စေလရုပ္စုံေက်ာင္းက ပန္းပုေတြအေပၚသုံးသပ္ခ်က္ကို ၿမင္းထိန္းငတာ လို က်မ မခ်ီးက်ဴးခ်င္ပါ ။ တကယ္ေတာ့ က်မဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ရီတာ ေၿပာသလို ဟင္အိုးကို ေမႊေနတဲ့ ေယာင္းမ တစ္ေခ်ာင္းသာ ။



စေလရုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္




စေလရုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္( ၁ )
ျမန္မာေတြမွာ ဆရာ၊ ဒကာ၊ သာသနာ ဆိုတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပုံစံတစ္ခုရွိပါတယ္။ သာသနာကို ဆရာဆိုတဲ့ သံဃာကေစာင့္ေရွာက္၊ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဆရာကို ဒကာကခ်ီးပင့္ဆိုတာက တစ္ဖက္ကလည္း လူမႈပုံစံျဖစ္လို ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေန ့စဥ္ လူမႈပုံစံကေနတစ္ဆင့္ပဲ ဗုဒၶဘာသာကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကေန ဒီေန ့ထိ ျမန္မာေတြက လက္ဆင့္ကမ္းခဲ႕ၾကတာပါ။ အဲဒီလို ဆရာ၊ ဒကာ၊ သာသနာ အခ်ဳိးညီျဖစ္စဥ္ထဲကိုအႏုပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ပညာရွင္ကကြ်မ္းက်င္စြာသင္ယူတတ္ေျမာက္ထားမႈကို အေျခခံၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္းနဲ ့ေစတနာသန္ ့စြာပူးေပါင္းပါဝင္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အံ့မခန္းတဲ့ လက္ရာေတြနဲ ့ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဒါျမန္မာေတြပဲလို ့ ေႏွာင္းလူေတြ တသသနဲ ့ ဂုဏ္ယူမဆုံးေအာင္ ကမ႓ာေလာကႀကီးထဲမွာ ထင္က်န္ရစ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို ျဇစ္ရပ္ေတြနဲ ့အႏုပညာလက္ရာေတြဟာ ဒီေျမေပၚမွာေျမာက္မ်ားစြာပါ။
အဲဒီ အတိတ္ကျမန္မာမႈေတြထဲမွာ ေဟာဒီစေလရုပ္စုံေက်ာင္းဟာ ထိပ္တန္းကပါဝင္ပါတယ္။



စေလရုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္( ၂ )
ျမန္မာတို ့ရဲ့သမိုင္းပုံကလည္းဗုဒၶဘာသာဝင္ေရာက္လာရာကေနယဥ္ေက်းမႈေတြ
တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ျမင့္တက္လာခဲ့ရတာမဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ စေလျမိဳ ့မွာ ေ႐ွးျမန္မာေတြ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ၊သမိုင္းပုံအတြက္ေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈပုံအတြက္ေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာ ပုံအတြက္ပါ အေရးပါလွသလို ျမန္မာတို႔ ရဲ့ အႏုပညာလမ္းေၾကာင္းအတြက္ပါတန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာတစ္ပါးျဖစ္လို ့ေနပါေတာ့တယ္။



စေလရုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္( ၃ )
( ၃ )စေလျမိဳ  ့ကဒီ ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို သုဓမၼာဂိုဏ္းေထာက္ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏ အတြက္ ဒကာျဖစ္သူ ဦးဘိုးၾကည္က ခရစ္ႏွစ္(၁၈၈၂)၊ျမန္မာသကၠရာဇ္ ( ၁၂၄၄ ) မွာ စတင္ေဆာက္လုပ္လႈဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ေဆာက္တဲ့ႏွစ္ကို အမွတ္ရလြယ္ေစဖို ့ ေအာင္ေက်ာ္လွဝင္း႐ုပ္စုံခင္း ဆိုျပီး ၁၂၄၄ ခုႏွစ္ကို လကၤာထိုးလို ့ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။႐ုပ္စုံခင္းဆိုတဲ့စကားလုံးအရ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေနာက္လူမ်ားက ပန္းပု႐ုပ္မ်ားရဲ့ ၾသဇာလႊမ္းမိုးပုံနဲ ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ႏိႈင္းဆသိျမင္ နားလည္ၾကဖို ့ကလည္း အသင့္ျဖစ္ၾကရပါမယ္။



စေလရုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္( ၄ )
(၄) စေလျမိဳ့ဝင္လမ္းရဲ့ေတာင္ဖက္ ကပ္ရက္က ဒကၡိဏဝံေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ႐ွိတဲ့ ကိုးေဆာင္ေက်ာင္း(၁၂၃၁)နဲ ့စေလ အေ႐ွ ့ေတာင္ဘက္ (၆)မိုင္အကြာ ေထာက္ေျခကန္႐ြာ အပိုင္ က်ပ္ကန္ေတာရတို ့မွာ(၇)ရက္စီလွည့္လည္ျပီး သီတင္းသုံးေနတဲ့သုဓမၼာဂိုဏ္းေထာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးဦးဂုဏ ကို မင္းတုန္းမင္းရဲ့ မိဖုရား စိန္တုံးမိဘုရားၾကီးက က်ပ္ကန္ေတာရေက်ာင္းကို ေဆာက္လုပ္လႈဒါန္းခဲ့သလို မင္းတုန္းမင္းၾကီးကလည္း က်ပ္ကန္ေတာရေက်ာင္းဝန္းက်င္ကို ေဘးမဲ့ေတာအျဖစ္သတ္မွတ္ျပီးအမိန္ ့ထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။


ေက်ာင္းဒကာဦးဘိုးၾကည္က နယ္တကာလွည့္ျပီး အေရာင္းအဝယ္လုပ္ရစဥ္ဘဝက စေလနဲ ့ ေခြးခ်ဳိ႐ြာကို
သြားေရာက္ေရာင္းဝယ္ရတဲ့ေျခလ်င္ခရီးမွာ ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးဂုဏရဲ ႔ က်ပ္ကန္ေတာရမွာ ေခတၱခဏ
 ေခြ်းသုတ္အေမာေျဖေလ့႐ွိပါသတဲ့၊ အဲဒီကတည္းက ဆရာေတာ္ၾကီးကိုၾကည္ညိဳလြန္းလွလို ့
တစ္ေန ့ေငြေၾကးျပည့္စုံလာရင္ ေက်ာင္းေဆာက္လႈဦးမယ္လို ့ရည္စူးထားပါသတဲ့။
လက္႐ွိဘုရင္နဲ႔ မိဘုရားက ေက်ာင္းေဆာက္လႈဒါန္းထားတဲ့ သုဓမၼာ ဂိုဏ္းေထာက္ဆရာေတာ္ကို
သူ ့ေက်ာင္းမွာ အေမာေျဖဖို ့ ခဏ နားခိုတဲ့ ေျခလ်င္ေလ်ာက္ျပီးႏြားသားေရေရာင္းတဲ့ သာမာန္ ဦးဘိုးၾကည္က ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ ေက်ာင္းေဆာက္ျပီးထပ္လႈဦးမယ္လို ့ျငိဳးခဲ့တဲ့ သဒၵါတရား ရည္စူးခ်က္ေၾကာင့္ ေပၚထြန္းလာခဲ့တဲ့ ရတနာပုံေခတ္နိဂုံးက စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ ဒီေန ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတြ ့ျမင္ရေတာ့ ဆရာ၊ ဒကာ၊ သာသနာ ညီညြတ္မႈရဲ့ျပယုဂ္အျပင္ အျခားေသာစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရာေတြက ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ေတာ့  အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကို ရည္ညႊန္းပါေသာ၊ အႏွစ္သာရမ်ားစြာကို ေဆာင္က်ဥ္းလာခဲ့ပါေသာ၊ ေ႐ွးျမန္မာတို ့ရဲ့ အားမာန္ကိုျပဆိုပါေသာ ရတနာပုံေခတ္နိဂုံးက အေမွာင္ထဲမွာထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ့တဲ့ မီးေတာက္မီးလ်ံၾကီးလို ့ပဲ ရည္ညႊန္းလိုက္ပါတယ္။


စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၅ )







( ၅ ) အဲဒီလို ဆရာ ဒကာ သာသနာ အခဳ်ဳိးညီျဖစ္စဥ္ထဲက
မင္းတုန္းမင္းနဲ ့ စိန္တုံးမိဘုရားကေတာင္ေက်ာင္းေဆာက္လႈခဲ့တဲ့ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္
မ်ားနဲ ့ျပည့္စုံလွျပီး ဝိနည္းထိုရ္ လွတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏကို သူ ့ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ခဏေခြ်းသိတ္အေမာေျဖေလ့႐ွိတဲ့ နယ္ပယ္တကာလွည့္ျပီးေျခလ်င္ေရာင္းဝယ္ရတဲ့ ဦးဘိုးၾကည္က ေငြေၾကးျပည့္စုံတဲ့ တစ္ေန ့ေက်ာင္းေဆာက္ျပီးထပ္လႈဦးမယ္ဆိုတဲ့ရည္စူးခ်က္က သီေပါမင္းလက္ထက္မွာျပည့္ပါျပီ။
ရတနာပုံေခတ္နိဂုံးမွာ ေ႐ႊ တစ္က်ပ္သား (၃၀) ေခတ္မွာ ဦးဘိုးၾကည္ (၈၀)တန္ သိုးေမႊးအကၤ်ီ ဝတ္ႏိုင္ပါျပီ။ သူ႕သဒၵါတရားကိုအေကာင္အထည္ေဖၚပါျပီ။
ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ခြင့္ေလ်ာက္ထားတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းထိုင္မယ့္ဆရာေတာ္ရဲ့ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ ကိုၾကည့္ျပီးမွ ေက်ာင္းအဆင့္အတန္းခြဲျပီးခြင့္ျပဳတဲ့ေခတ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဂုဏ အတြက္ ဦးဘိုးၾကည္ေဆာက္လုပ္လႈဒါန္းမဲ့ ေက်ာင္းကို သီေပါမင္းက စေလေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအတြက္ လိုအပ္မဲ့ကြ်န္းသစ္မ်ားကို ကုသိုလ္ဒါနအျဖစ္ႏိုင္ငံပိုင္သစ္ေတာမွ အခြန္မဲ့ အခမဲ့ ႏႈတ္ယူခြင့္ျပဳတဲ့စာခြ်န္ေတာ္ထုတ္ေပးတဲ့အျပင္ ေလွကားေလးစင္းတပ္ အိမ္ေတာ္ပုံေက်ာင္း ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ဖို ့လည္းခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။




စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၆ )








အိမ္္ေတာ္ပုံေက်ာင္းဆိုတာ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းက သူ ဘုရင္ျဖစ္သြားတဲ့အခါထိုအိမ္ေ႐ွ႕မင္းဘဝကေနခဲ့တဲ့အိမ္ကိုဆရာေတာ္ၾကီးေတြကိုေက်ာင္းအျဖစ္လႈဒါန္း
ေလ့႐ွိၾကလို႔ထိုအိမ္ေတာ္ပုံသ႑ာန္ေဆာက္လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ေက်ာင္းကို အိမ္ေတာ္ပုံေက်ာင္းလို ့ေခၚတာပါ။
အိမ္ေတာ္ပုံအမ်ဳိးအစားျဖစ္တဲ့စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းဟာ လူတစ္ဖက္စာနီးပါး႐ွိတဲ့ တိုင္လုံးေရ ၁၅၄ လုံးကိုသုံးျပီးတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္၊


အလ်ား (၁၅၀)ေပ၊ အနံ ( ၈၉ ) ေပက်ယ္ဝန္းျပီး
၁ - ေက်ာင္းဦးျပသာဒ္ေဆာင္
၂ - ဓႏုေဆာင္
၃ - ေဆာင္ပု
၄ - ေဇတဝန္ေဆာင္
၅ - ေဆာင္မ
၆ - ခုံးေဆာင္
၇ - ေရလယ္ေဆာင္ တို ့ပါတဲ့ အေဆာင္ (၇) ေဆာင္နဲ႔ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။