[X] Choose Font Here

Friday, February 6, 2015

ဂြမ္းသြားခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ညေန






ကိုခ်စ္ေမာင္ၿပန္သြားတဲ့ ဒီရက္ေတြမွာ ကိုယ္ဆိုင္ထိုင္ခ်င္တယ္...
ကိုယ္က ဆိုက္ထဲက လာတဲ့သူဆိုေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ၿပီး ပြားရတာကို သိပ္ၾကိဳက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားက အဲလို ပြားရတာကို မၾကိဳက္ဘူး သူက အိမ္မွာေနရတာၾကိဳက္တာ ။ အဲေတာ့ ကိုယ္လဲ ဆိုင္ထိုင္မပြားရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ ။
ရဲရင့္ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထိုင္ၿပီးပြားေနရင္ ကိုယ့္မွာ လွမ္းေမွ်ာ္သာေနခဲ့ရတာ ။
အခုေတာ့ အခြင့္အေရးပဲ ဒီေန႕ကလဲ ေသာၾကာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုတတ္တဲ့ ပင္နဆူလာကို သြားခဲ့တယ္ ။ ညေနဆိုေတာ့ ရဲရင့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္ရွိမယ္မဟုတ္ဘူး သိတယ္မလား ဒီအခ်ိန္က အရည္ခ်ိန္ေလ ။ အဲ ရဲရင့္လဲ အရည္ေတာ့ရတာေပါ့ မတူဘူးေလ :P
တကယ္ေတာ့ အိမ္မွာ ဗမာစာေတြခ်က္စားေနၿဖစ္ေတာ့ ပင္နဆူလာမွာ ဗမာစာေတာ့မစားခ်င္ဘူးရယ္ ။ အဲေတာ့ ေမာရွမ္းမွာ ၀က္သားခ်ဥ္ ထမင္းေၾကာ္ တပြဲမွာလိုက္တယ္ ။
မွာရင္း ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဟာ ေတြ႕ၿပီ တေယာက္ ။
သူ ကလဲ ကိုယ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ လက္လွမ္းၿပၿပီး ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတယ္ ။ ေပ်ာ္စရာၾကီး ။ ထုံးစံအတိုင္း ၾကပ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး
- ေဟ့ေရာင္ မင္း နာ့ကို ဖဘမွာ ဘေလာ့ထားတယ္ဟုတ္ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီလို႕ ေၿပာလိုက္တယ္
(အမွန္က သူ ဘေလာ့လားဘာလားမသိဘူး ၊ ဖဘက ကိုယ္ကသာတင္ေနတာ သူမ်ားတင္တာေတြ သိပ္လိုက္မၾကည့္ၿဖစ္လို႕ :P)


အဲေတာ့
* ဟာ မဘေလာ့ပါဘူးအမရယ္ ။ အန္ ထားရုံတင္ပါတဲ့ (တိန္ )
(ဒင္းေတာ့ ငါ့ကို အေၾကာင္းမဲ့ အန္ မွာမဟုတ္ဘူး ။)
- ေၿပာစမ္းပါဦး ငါ့ ကို အန္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ။
* ဟိုေလ အမညီမ နဲ႕ ကြဲသြားလို႕ ..
- ဟမ္ ကေလးေတြလဲ ၾကီးၿပီမဟုတ္လား
* အင္းေလ အမညီမ ကေလ ေငြပဲမက္တာ ၊ က်ေနာ့္ကိုေလ ဒီေလာက္ေငြနဲ႕ေတာ့ ေပးမေနနဲ႕ ဒီေလာက္ကေတာ့ မိ... တို႕က ရွာႏိုင္တယ္ ဘလာ ဘလာ ဘလာ
- ( ငွင္ သူ႕မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္းေၿပာေနတာကလဲ ငါ့ ကို ေစာင္းေၿပာေနသလိုပါပဲလားဟ ။ ကိုခ်စ္ေမာင္ၾကီးမ်ား ဒင္း ကို လက္တို႕ၿပီးေၿပာၿပသြားသလားမတိဘူးေတာ္ ) အခုန စားေကာင္းေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေတာင္ ဘာၿဖစ္သြားတယ္မသိဘူး
ေၿပာတယ္ ေၿပာတယ္ သူ႕မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္း ေတြ ေၿပာတယ္ ။ တလစပ္ လဲေၿပာၿပီးေရာ...
* အဲဒါပဲအမရယ္ အခုေတာ့ ေနာက္တေယာက္လဲယူၿပီးၿပီ ကေလးေတာင္ေမြးေတာ့မယ္ တဲ့ အဲလိုေၿပာၿပီးထြက္သြားေရာ ။
ကိုယ္လဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ၿပီး က်န္ခဲ့ေရာ ။ အဲဒါနဲ႕ ပဲ လေဖ့ရည္ေသာက္ခန္းကို မေရာက္လိုက္ပါဘူး စိတ္ေလေလ နဲ႕ ၿပန္လာေရာ...

မၿပီးေသးဘူး ဘူတာအ၀င္၀နားၾကေတာ့ ေနာက္တေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၿပန္ေရာ ...

+ ဟာ အမ တေယာက္ထဲလား ...
- ေအးေလ ကိုခ်စ္ေမာင္ၾကီးက ၿပန္သြားတဲ့ဟာကို

+ ဟာ ဟုတ္လား အမက ဘာလို႕မၿပန္တာတုန္း
- ငါ က ၿပန္မွာ ။ သူက အလွဴရွိလို႕ စီစဥ္ရေအာင္ၿပန္နွင့္တာ

+ ဟုတ္လား အမတို႕ အလွဴ လုပ္မလို႕လား
- ေအးေလ သူ ဘုန္းၾကီး ၀တ္မလို႕တဲ့ ။ တလ...

+ ဟာ အမတို႕ ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၾကလို႕လဲ ။ စိတ္ေၿပလက္ေပ်ာက္ဆို တပတ္ေလာက္၀တ္ၾကတာ အခုက တလဆိုေတာ့ အေတာ္ကို စိတ္ကုန္သြားတာေနမွာ အမရယ္ ။ အမ ဘာေတြ လုပ္လိုက္လို႕ လဲ ။ ကိုခ်စ္ေမာင္ၾကီး သနားပါတယ္ (တိန္ ဂယ္ဘဲေတာ္ စြတ္တင္ေနတာ )

အဲ လို နဲ႕ ကိုယ့္မွာ စကားၿပန္ေတာင္ၿပန္မေၿပာႏိုင္ခဲ့ဘူး လက္ေလးအသာေထာင္ၿပ ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ဘူတာထဲ ၀င္ခဲ့တယ္ ။
အခ် ဳ ပ္ ေၿပာရရင္ လန္းမယ္ထင္မိတဲ့ ကိုယ့္ညေနခင္းဟာ ဂြမ္း သြားတယ္ေပါ့ကြယ္

Tuesday, February 3, 2015

ထိပ္စည္းတစ္ခု၏ ေနာက္ဆုံးေမြးေန႕အတြက္ လက္ေဆာင္


၁၃၃၇ တပို႕တြဲလၿပည့္ - ၁၃၇၆ တပို႕တြဲလၿပည့္
၁၄.၂.၁၉၇၆ - ၁၄.၂.၂၀၁၅

ဒီေန႕မွာ က်မ ရဲ႕ မိဘေတြက က်မအတြက္ ေရႊဘုန္းပြင့္ဘုရားထမင္းနဲအလွဴ မွာ ဒယ္ၾကီးသုံးဒယ္စာ လွဴပါတယ္ တဲ့ ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုလဲ ထမင္းနဲ ေ၀ပါတယ္တဲ့ ။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ က်မ အတြက္အၿမဲစဥ္းစားလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ မိဘမ်ားကို ခ်စ္ခင္ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႕ ကန္ေတာ့ပါတယ္ ။

ဒီေန႕ဟာ သုံးထိပ္စီး သက္တမ္းအတြက္ေနာက္ဆုံးရက္၊ မနက္ၿဖန္ဆို ထိပ္စီးေၿပာင္းေတာ့မယ္ ။
ထိပ္စီးေတြ ဘယ္လိုေၿပာင္းေၿပာင္း ၿဖတ္သန္းရတဲ့ရက္ေတြဟာအတူတူပဲ ။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ဒီလိုပဲ သတိမထားမိလိုက္လဲ ဘာသိဘာသာၿပီးဆုံးသြားေလ့ရွိပါတယ္ ။ ကိုယ္ကမသိလိုက္ေပမယ့္လည္း ခႏာကိုယ္ကေတာ့ ေၿပာင္းလဲသြားတယ္ ။

က်မ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာ ကံေကာင္းလို႕ က်န္းမာေနတုန္းပဲ ။ ဒါေပမယ့္ သတိေလးထားၾကည့္ၾကည့္တဲ့အခါ အေၿပာင္းအလဲေလးကိုေတာ့ သိေနရတယ္ ။ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ ကိုယ္ခႏာက နာလာမယ့္အခါ အိုလာမယ့္အခါ ေတြကို ၾကဳံေတြ႕ဖို႕ နီးသထက္နီးလာၿပီေလ ။ စိုးထိတ္စိုးရြံ႕မွဴ ေတြ ၾကဳံလာတဲ့အခါ လိုခ်င္တပ္မက္တာေတြ ေၿပာင္းလဲလာပါတယ္ ။

ေမြးေန႕ အေၾကာင္း ေၿပာၿဖစ္တဲ့အခါ လက္ရွိဘ၀အေဖာ္လို႕ သတ္မွတ္ထားသူက ထုံးစံအတိုင္း ဘာလိုခ်င္မလဲ လို႕ ေမးတဲ့အခါ အဲဒီေန႕မွာ ကိုယ္တိုင္လဲ သီလေစာင့္ထိန္းမယ္ နင္လဲသီလလုံေအာင္ေစာင့္ထိန္းေပးဟယ္ လို႕ ေၿပာလိုက္မိပါတယ္ ။ အဲေတာ့ သူက ငါးပါးသီလတင္မဟုတ္ပဲ ကိုးပါးသီလေစာင့္ထိန္းေပးဖို႕ ဘုန္းၾကီး၀တ္လိုက္မယ္ေလ လို႕ ေၿပာပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ေၿပာရင္းဆိုရင္း နဲ႕ အစၿပဳလိုက္ရာကေန မိသားစု အလွဴၾကီးတစ္ခု လုပ္ဖို႕ အေၾကာင္းၿဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။

၁၃.၂.၂၀၁၅ မွာ ကိုခ်စ္ေမာင္ နဲ႕ သူ႕ေဖေဖ ၊ သူတို႕ ညီအကို သုံးေယာက္လုံး ဆံခ်ပါမယ္ ။
၁၄.၂.၁၀၁၅ မွာ ဘုန္းၾကီး၀တ္ပါမယ္ ။ သူတို႕နဲ႕ အတူ ရြာက၀တ္ခ်င္သူေတြကို ရွင္ၿပဳ ရဟန္းခံေပးပါမယ္ဆိုေတာ့ လက္ရွိစာရင္းမွာ သူတို႕အပါအ၀င္ ဆယ့္ႏွစ္ပါး ပါတဲ့ ။ တစ္ရြာလုံး ခ်စ္သူ မုန္းသူ မခ်န္ ဒါန္ေပါက္ေကၽြးပါမယ္ ။ အားလုံးကလဲ အလွဴကို ပံ့ပိုးတဲ့အေနနဲ႕ တစ္ရြာလုံး မီးခိုးတိတ္ၾကပါမယ္တဲ့ ရွင္ ။
မရည္ရြယ္ပဲ လုပ္ၿဖစ္မယ့္အလွဴ ကို ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြ သိပ္ကို၀မ္းသာေနၾကတာ ။ အလွဴ မတိုင္ခင္ ပီတိၿဖစ္ရပါတယ္ ။

အလွဴ အတြက္ ၿပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ က်မ က သူနဲ႕ အတူတပါထဲ လိုက္မသြားဘူးလို႕ ေတြးပါတယ္ ။ အလွဴ က သူတို႕ဘက္ သူတို႕ရြာမွာလုပ္ၾကမွာဆိုေတာ့ သူတို႕ဓေလ့ကို မသိပါပဲ ကိုယ္ကအလွဴ ႕ရွင္ပဲဆိုၿပီး ၾသဇာမာကလာေတြေပးမိမွာစိုးလို႕ ( က်မရဲ႕မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးေပါ့) အလွဴ  ကို သူတို႕စိတ္ၾကိဳက္စီစဥ္ပါ ဆိုၿပီး က်မတို႕ တတ္ႏိုင္တဲ့အင္အားကိုေၿပာၿပၿပီး စီစဥ္ဖို႕ သူ႕ကိုအရင္ၿပန္လႊတ္ပါတယ္ ။
ဒီရက္ထဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ေစ်းခ်ိဳဳ တဲ့ ရက္ေရြးၾကၿပီး ၀ယ္လိုက္တာ တိုက္ဆိုင္ေတာ့ က်မ ရဲ႕ ၿမန္မာလိုေမြးရက္ၿဖစ္ေနၿပန္ပါတယ္ ။
ဒီေန႕မွာ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ကို ကိုယ္တေယာက္ထဲအတြက္ သုံးခြင့္ရတယ္ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးကိုရပါတယ္ ။ အခြင့္အေရးကို အလကားမၿဖစ္ေအာင္ ဆိုၿပီး အရင္ဆုံးတရားေလး တပုဒ္နာဦးမယ္ဆိုၿပီး အခုရက္ပိုင္းေတြ နာၿဖစ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာနႏမာလာဘိ၀ံသ ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ ဓမကို အေဖာ္ၿပဳ မွ ထာ၀ရ ခ်မ္းသာမည္ ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿဖစ္ပါတယ္ ။
မိသားစု ခရီးထြက္ၾကလို႕ ေလာေလာဆယ္ အေဖာ္မရွိေနတဲ့ က်မအတြက္ တိုက္ဆိုင္တဲ့တရားေတာ္ပါပဲ ။
တရားနာရင္း အခါတိုင္းလို စိတ္ၿပန္႕လြင့္တာနည္းေအာင္ တရားမွာ အာရုံထားမိေအာင္ ေသခ်ာနာယူၿပီး မလြတ္ရေအာင္ ႏုတ္စ္ေလးထုတ္ထားနဲ႕ အထပ္ထပ္အခါခါ နာယူပါတယ္ ။

က်မ ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားလဲ နာယူၿဖစ္ေအာင္ လင့္ ေလး မွ်ေ၀ပါတယ္ ။ အခက္အခဲေၾကာင့္ တရားနာဖို႕ ခက္ခဲသူမ်ား ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ က်မလဲ ထပ္ၿပီးမွတ္မိ ႏွလုံးသြင္းႏိုင္ေအာင္ ေအာက္မွာ လိုက္မွတ္တဲ့ ႏုတ္စ္ေလးထဲက တခ်ိဳ႕တ၀က္ကိုပါ ေရးေပးပါတယ္ ။
က်မ ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ား သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာၿဖင့္ ေကာင္းေသာလိုရာဆႏမ်ား ၿပည့္စုံၾကပါေစ ရွင္ ။

ဓမၼကို အေဖာ္ျပဳမွ ထာ၀ရ ခ်မ္းသာမည္  ( ေဒါက္တာ နႏမာလာဘိ၀ံသ )

ဘ၀ ခရီးကိုေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ အခါမွာ ထာ၀ရခ်မ္းသာဖို႕အေရး ဘာကိုအေဖာ္ၿပဳရမလဲ ။ အေရးၾကဳံလာတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအေဖာ္မ်ိဳးက အဆင္ေၿပမလဲ ။


ၿမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဆုံးမၾသ၀ါဒေတြဟာ Religion ဆိုတဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ။ Way of life လို႕ဆိုရမယ့္ ပညာရပ္ သို႕မဟုတ္ Art of living in life ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတဲ့ ပညာရပ္တမ်ိဳး ပဲ ။


ဘ၀အစမွာ မိဘေဆြမ်ိဳးအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ အၿပန္အလွန္ အက်ိဳးၿပဳ ၿပီးေနၾကတယ္ ။
ေနာက္ဆုံး အိုၿခင္းတရား ေသၿခင္းတရားနဲ႕ ရင္ဆိုင္ၾကဳံေတြ႕လာရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ဘူး ။ Individual ကိုယ္ၿဖစ္ကိုယ္ခံရမယ္။
အဲလို ကိုယ္တဦးထဲ မွ်ေ၀ခံစားလို႕မရတဲ့ ဒုကေတြနဲ႕ ၾကဳံလာလို႕ရွိရင္ ဘယ္သူ႕ကို အေဖာ္ၿပဳမလဲ ။
အဆုံးသတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကို အားကိုးအားထားအၿဖစ္ ရပ္တည္မေပးႏိုင္ဘူး ။
ဓမ ဆိုတဲ့ တရားကို အေဖာ္ၿပဳထားမွ ထာ၀ရခ်မ္းသာရမယ္။
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွ အေဖာ္ၿပဳလို႕ကေတာ့ တရားဟာ ကိုယ့္သံဌာန္ထဲကို လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ေတာ့ ေရာက္မလာပါဘူး ။ အေဖာ္ၿပဳဖို႕ အခ်ိန္ယူၿပီး ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဴ လုပ္ၾကရမယ္ ။

* မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားတာဟာတရားပဲ ။ အမွန္ေတြးတဲ့အခါ အမွန္ကိုၿမင္တယ္။ အမွန္ၿမင္ေတာ့ အမွန္လုပ္တယ္ ။ တခုနဲ႕ တခု ဆက္စပ္ပါတယ္ ။

* တြယ္တာမွဴေတြ ေလွ်ာ့ခ်တာဟာ ဘ၀ရဲ႕ ထြက္ေပါက္တခုကို ေတြ႕တာပဲ ။

*ငါ ဂရုစိုက္ရမွာ ငါ့ရဲ႕ သံဌာန္မွာရွိတဲ့ သတိတရား ၀ီရိယတရား မွာ တရားေတာ္ထက္သန္ေအာင္ ဂရုစိုက္ ရမွာပဲလို႕ ေတြးရင္ ဒါဟာ ဓမကို အေဖာ္ၿပဳရာၿဖစ္တယ္တဲ့ ။
သတိေကာင္းေကာင္းေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ေသသြားမယ္။

*ကိုယ့္ဆႏကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ ကိုယ့္ကိုၿပဳစုေပးတဲ့ သူေတြအေပၚကိုဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႕ တရားကိုပဲ ႏွလုံးသြင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ေနႏိုင္မွ ထာ၀ရခ်မ္းသာကို ရရွိမယ္။

*ေယာနိေသာမနသီကာရ ဆိုတဲ့ တရားကို လက္ကိုင္ထားၿပီးေနႏိုင္မွသာလွ်င္ ထာ၀ရခ်မ္းသာကို ရရွိမယ္ ။

ဓမ ကို အေဖာ္ၿပဳ ၿပီး ထာ၀ရခ်မ္းသာေအာင္ ေနႏိုင္ၾကပါေစသတည္း ။