စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၇ )
ေဆာင္လွလို ့ေခၚတဲ့ အေဆာင္ကိုေတာ့ က်န္တဲ့ အေဆာင္ေတြထက္ျမွင့္ျပီး
ဓမၼေစတီေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေပစာထုတ္ေတြထည့္ဖို ့စာတိုက္ေသတၱာမ်ားထားလို ့
ေဇတဝန္ေဆာင္လို ့လည္းေခၚပါတယ္။
အဲဒီ စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းရဲ့ ေဇတဝန္ေဆာင္ထဲက
စာတိုက္ေသတၱာေတြထဲမွာ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏ နဲ ့ ဒကာေတာ္ ဦးဘိုးၾကည္တို ့ရဲ့
မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေပစာထုတ္မ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့တာကိုေတြ ့ၾကရခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီေပစာထုတ္ေတြဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ့ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး
ေၾကးမႈံျပင္အျဖစ္ အရိပ္ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တာဟာ ေႏွာင္းလူမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးၾကီးလွပါေသာ သမိုင္းအေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
ေက်ာင္းဒကာ ဦးဘိုးၾကည္ကို ေ႐ွးျမန္မာေတြထဲမွာအင္မတန္စည္းစနစ္႐ွိသူလို ့ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာႏွစ္ (၁၂၄၇ )ခရစ္ႏွစ္( ၁၈၈၅ ) အထိ အေရာင္းအဝယ္ပုရပိုက္ေတြခ်န္ထားခဲ့ရာမွာ
ေစ်းႏႈန္းမ်ား၊ အေပါင္ခံေသာ လယ္ေျမ စာခ်ဳပ္မ်ား၊ ထန္းလ်က္ပို ့ေသာ သေဘၤာမ်ားကို
ရတနာယဥ္ေက်ာ္၊ စၾကၤာေရမြန္၊ တုလႊတ္ယဥ္ေက်ာ္၊ မွသည္ ပန္းေသး၊ အီဒင္၊ တာလီဖူး
ထိမွတ္တမ္းမ်ား ကင္းေၾကးေပးရေသာ စာရင္းမ်ား၊ ပိတ္အုပ္အေရာင္းအဝယ္စာရင္းမ်ား၊
သီေပါမင္းရဲ့နာမည္ၾကီး အတြင္းဝန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ေလွသင္းတြင္းဝန္ထံ အ႐ွင္မွာထားေသာ စိန္တင္လက္စြပ္ကိုလည္း လူၾကဳံ႐ွာၾကံေပးပို ့ပါမည္ ဆိုေသာမွတ္တမ္းမ်ားအျပင္
ဓါးျပတိုက္ခံရေသာ စာရင္းထိ ပုရပိုက္မွတ္တမ္း ျပဳစုထားႏိုင္ခဲ့ေသာ ေ႐ွးျမန္မာတစ္ေယာက္အျဖစ္
ၾသခ် မွတ္တမ္းတင္ရမယ့္ ဒကာေတာ္ဦးဘိုးၾကည္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၈ )
ေက်ာင္းဒကာဦးဘိုးၾကည္ရဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ေရစက္ခ် စာတမ္းအလိုအရ
သကၠရာဇ္ ၁၂၅၄
ခု ဝါဆိုလဆန္း( ၅ )ရက္ေန ့နံနက္ ( ၈) နာရီ အခ်ိန္တြင္ မဂၤလာႏွင့္ရင္စြာျမင့္ေသာ္အစခ်ီလို ့ ေတာင္သာဇာတိ၊ ေအာက္ထက္တလႊား
လြန္ထင္႐ွားတဲ့
ဦးဘိုးၾကည္နဲ ့ဇနီးမေ႐ႊသက္၊သမီးမယ္ေစာ၊ သားဘေဖ၊ ဘေငြ၊ ဘေကြ်၊ ဘေဆြတို ့ေကာင္းမႈ ကို ေရစက္ခ်လႈဒါန္းခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၂ ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၄၄ မွာ စတင္တည္ေဆာက္ျပီး ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၉၂ ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၅၄ မွာျပီးလို ့ (၁၀) ႏွစ္ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ေဆာက္လုပ္မႈျဖစ္ပါတယ္၊
အဲဒီခုႏွစ္ကစိတ္ဝင္စာဖို႕ေကာင္းခဲ့ပါတယ္ ။
စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၉ )
ဒီစေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရတနာပုံေခတ္ရဲ့ နိဂုံးပိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြက စေလျမိဳ ့ကို ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖတ္သန္းေနပါတယ္။
ကေနာင္မင္းသား လုပ္ၾကံခံရ မႈမွာ ပုန္ကန္တဲ့ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္ခုန္တိုင္မင္းသားေတြကို အခါေပးတဲ့အမႈ နဲ ့
နာမည္ေက်ာ္ စာဆို ဦးပုည ရာဇဝတ္သင့္ျပီး ကြပ္မ်က္ခံရပါတယ္။၊
ဦးပုညရဲ့ဇာတိျမိဳ ့စေလက ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ သူပုန္ရဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အလိုလို ျဖစ္သြားတာျမင္ရပါတယ္။
ေၾကာက္လန္ ့လို ့ေျပးေ႐ွာင္ပုန္းၾကတဲ့သူေတြကို ၾကာရင္သူပုန္ျဖစ္မွာ ကို ဘုရင္ကစိုးရိမ္ပါတယ္၊
ေနာက္ဆုံး ဘယ္ေန ့ဘယ္ရက္မွ ျပန္ဝင္မလာရင္သူပုန္သတ္မွတ္မယ္၊ အခုျပန္ဝင္ရင္ အၿပစ္လႊတ္မယ္လုိ ့
တစ္နယ္လုံးက ယုံၾကည္အားထားတဲ့ သုဓမၼာဂိုဏ္းေထာက္ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏ ကေနတစ္ဆင့္
အမိန္ ့ထုတ္ခိုင္းမွ ျပန္လာၾကတာေတြလည္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုတည္ေဆာက္ေနစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာအျဖစ္အဆိုးဆုံးျဖစ္ရပ္နဲ ့ၾကဳံပါတယ္၊
၁၈၈၅ မွာ သီေပါမင္းပါေတာ္မူျပီး တစ္ႏိုင္ငံလုံးသူ ့ကြ်န္ဘဝကို ေရာက္ၾကရပါေတာ့တယ္။
သူတစ္ပါးလက္ေအာက္ တစ္တိုင္းျပည္လုံးက်ေရာက္ျပီး အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစမွာ
စေလျမိဳ့ေတာင္ဘက္မွာ အဂၤလိပ္ဆန္ ့က်င္သူ နယ္ခ်ဲ ဆန္ ့က်င္ေရးေခါင္းေဆာင္ ပုပၸါးမဟိ ံသဘြဲ ့ခံ
ဗိုလ္ရန္ညြန္ ့နဲ ့ေနာက္လိုက္ေတြကို အဂၤလိပ္ေတြက ေသဒဏ္ေပးခဲ့တယ္။
စေလအပိုင္ ပေလာင္႐ြာသူၾကီးရဲ့သား နယ္ခ်ဲ ့ဆန္က်င္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ရာညြန္ ့ကိုလည္း
ေပါက္ျမိဳ ့မွာၾကိဳးေပးသတ္ခဲ့တယ္၊ ေက်ာင္းဒကာဦးဘိုးၾကည္ကိုယ္တိုင္လည္း
ေ႐ႊတစ္က်ပ္သား (၃၀) က်ပ္႐ွိတဲ့ ရတနာပုံ ပေသရာဇ္ေခတ္ရဲ့ နိဂုံးခ်ဳပ္ကာနီးကာလမွာ
က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းဘိုး ဓါးျပတိုက္ခံရျပီး ဓါးျပအျပန္လမ္းအတြက္ ဓါးစာခံ ေခၚလာတဲ့
၅ ျမိဳ ့ဝင္စာေရးၾကီးကို အျပန္လမ္းမွာ ဓါးျပမ်ားက သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့အတြက္
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနျပီး ဓါးျပတိုက္ခံရေၾကာင္းေလ်ာက္ထားစာမွာ - ျမိဳ ့ကူလူမ႐ွိ ၊
ဆိုတဲ့စကားလုံး၊ ျမင္းျခံျမိဳ ့ေန အစ္ကိုထံေပးစာထဲက - ဓါးျပတိုက္ပစၥည္းမ်ားျပား
႐ွိလွေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကဓံတရားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ တရားႏွင့္ေျဖေသာ္လည္း
မေျဖခ်ႏိုင္၊ ေလာဘအတြက္ဒုကၡေရာက္ေနရပါေသာေၾကာင့္ အစ္ကိုမွတစ္ပါး အားကိုးရာမ႐ွိပါေၾကာင္း
တိုင္တည္ပုံစာသားနဲ႔ စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ေရစက္ခ်စာတမ္းအဆုံးက
- ကိုယ္မေပးက မည္သူမွ်သည္ မရမယူႏိုင္ေစေသာဝ္ - ဆိုတဲ့ အဆုံးသတ္ဆုေတာင္းတို ့က
စေလျမိဳ ့မွာရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ရတနာပုံ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ့ နိဂုံးကိုျမင္ႏိုင္ျပီျဖစ္ပါတယ္၊
အဲဒီ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ၾကီးမွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ေတာင့္ခံျပီး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ႐ုပ္စုံခင္းခဲ့ၾကတဲ့
ဆရာနဲ႔ ဒါယိကာ အျပင္ ေနာက္ဆုံး အေခ်ာသတ္တပ္ဆင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ပန္းပုဆရာတို ့ဟာ
လူမ်ဳိးလည္းျခားပါေသာ၊ စာစကားလည္းျခားပါေသာ။ ဘာသာအယူလည္းျခားပါေသာ။
အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးစဥ္ကာလမွာ စိတ္အေျခအေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အံ႔မခန္းလက္ရာမ်ားျဖင့္ ျပီးဆုံးေအာင္လက္စ သတ္ခဲ့ၾကျခင္းကိုေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ့တဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကိုေဆာင္ျပီး အႏွစ္သာရမ်ားစြာပါဝင္တဲ့ စေလျမိဳ ့က မီးေတာက္မီးလွ်ံၾကီးပါ လို ့ဆိုခ်င္ပါတယ္။
စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ (၁၀)
( ေရစႀကိဳနယ္က စေလရုပ္စံုေက်ာင္း ပန္းပုဆရာ)
ေက်ာင္းဒကာ
ဦးဘိုးၾကည္ဟာ အလြန္တရာမွ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ထားခဲ့ပါေသာ္လည္း
ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို အၿပီးသတ္ ပန္းပုရုပ္မ်ား
တပ္ဆင္ခဲ့တဲ့ ပန္းပုဆရာမ်ားရဲ႕ အမည္နာမကို မေတြ႕ၾကရပါဘူး။
မွတ္တမ္းထားခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စေလၿမိဳ႕နယ္၊ စေညာင္ရြာက လက္သမား ဗိသုကာ မ်ားနဲ႔
ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့ၿပီး ဇာတ္ေတာ္ေတြကိုေတာ့ ေရစႀကိဳနယ္က ပန္းပုဆရာ
အေက်ာ္အေမာ္မ်ားနဲ႔ ထုလုပ္တပ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ သိရွိရပါေတာ့တယ္။ ရတနာပံု
ေခတ္ရဲ႕ စံထားေလာက္တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြဟာ ေရစႀကိဳနယ္က ပညာရွင္မ်ားက
အံ့ၾသေလာက္ဖြယ္ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ စေလဆရာရဲ႕ေနာက္ ၁၆
ႏွစ္အၾကာ၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ ပခုကၠဴက ေရႊဂူႀကီးဘုရားအတြက္
စံထားေလာက္တဲ့ သစ္သား ၆ လက္မ ထု ကိုပန္း ၈ ထပ္ (8 Layers)
ထုလုပ္ထားတဲ့ တံကဲေတာ္ႀကီးကိုလဲ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္၊ ေလးအိမ္တန္းရြာက
ပန္းပုဆရာႀကီး ဆရာကံႀကီးနဲ႔ သား ေမာင္ေတ တို႔က ထုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔
ပန္းပုဆရာကိုယ္တိုင္ဂုဏ္ယူစြာတံကဲေတာ္ႀကီး အတြင္းမွာနာမည္ထြင္းထု
မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
ေရႊဂူဆရာရဲဲ႕ တံကဲပန္းပု ရုပ္ၾကြမ်ားကေတာ့
ထူထူေထြးေထြးနဲ႔ မ်က္ႏွာခံစားခ်က္ေတြမွာ အရသာကို ထည့္သြင္းတယ္လို႔
ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ တံကဲေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေအာက္ေျခက ဗိမၼိသာရ
ဇာတ္ရုပ္ေတြကို အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္က ျမင္ေတြ႕ႏွစ္သက္ရာကေန
ေရႊမန္းတင္ေမာင္ကို ေျပာျပလို႔ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က အဲဒီဇာတ္ကို ကခဲ့တယ္လို႔
အဆိုရွိပါတယ္။
အဲဒီဇာတ္က ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးရုပ္ေလးဟာ ေရႊဂူဆရာရဲ႕ စံ
လို႔လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
စေလဆရာရဲ႕ ပန္းပုရုပ္မ်ားကေတာ့
ရွည္သြယ္ေက်ာ့ရွင္းၿပီး ေပ်ာ့ေျပာင္းႏြဲ႕ေႏွာင္းမႈမွာ အရသာကို
ထည့္သြင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
စေလရုပ္စံုေက်ာင္းရဲ႕ ရုပ္ထုေပါင္း (၄၅)
ခုမွာ အားလံုးဟာ ငါးပါးအာရံု ကာမဂုဏ္ နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ၿပီး
သတိ သံေ၀ဂ ရဖို႔ရည္ရြယ္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈနဲ႔ ထုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔
မွတ္တမ္းရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ေတြဟာ (၅၅၀) နိပါတ္ေတာ္၊ ဓမၼပဒ
ဇာတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ထိုေခတ္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ ထိုးဇာတ္တစ္ခ်ိဳ႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စေလဆရာက ထုလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီသစ္သားပန္းပုေတြဟာ ရတနာပံုေခတ္တြင္သာမကဘဲ ယေန႔
မ်က္ေမွာက္ေခတ္အတြက္ပါ ေရွ႕ေျပးလြန္းလွၿပီး၊ သစ္သားပန္းပု ေတြ႕ဖူးသမွ်မွာ
သဘာ၀ေတာေတာင္ေရေျမကို ထည့္သြင္းထုလုပ္ခဲ့တာဟာ ရွားမွ ရွားလွသည့္အထဲ
တီထြင္ဖန္တီးမႈနဲ႔ ဇာတ္ တစ္ဇာတ္ျခင္းစီအတြက္
ထုတ္ႏႈတ္ျပတဲ့တင္ျပမႈမွာထိပ္တန္းလက္ရာျဖစ္သလို တစ္ခုတည္းေသာ လက္ရာအျဖစ္
သတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဓမၼပဒ တဏွာ၀ဂ္က ဥပက နဲ႔ မဆာဝါ၊ (၅၅၀) အေသတိ နိပါတ္၊
ကုဏာလ ဇာတ္က ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္မင္းႀကီးနဲ႔ မိဖုရား ကိႏၵရေဒ၀ီဇာတ္၊ မဟာဓန
သူေဌးသားရဲ႕ ကာမဂုဏ္၌ ယစ္မူးေနတဲ့ ဇာတ္၊ ဥမၼာဒႏၱီဇာတ္၊ ပုဏၰကဘီလူး မ
ဖက္လိုက္လို႔ မိုက္ ဖက္ပါတဲ့ ၀ိဒူရဇာတ္၊ အရွင္သုႏၵရ သမုဒၵအား
ျဖားေယာင္ခန္း၊ ေရႊဖ်င္းႀကီး ေရႊဖ်င္းေလးဇာတ္၊ မပဋာနဲ႔ ကိုဒါသဇာတ္တို႔ဟာ
ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ အႏုပညာလက္ရာမ်ား ျဖစ္သလို
ေႏွာင္းေခတ္ျမန္မာမ်ားအတြက္လည္း စံထားရတဲ့ ဇာတ္ကြက္နဲ႔
လက္ရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စေလ႐ုပ္စုံေက်ာင္းေတာ္ ( ၁၁ )
ျမင္းေဇာင္းေလးပါ ထည့္ၿပီးထုလုပ္ထားတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က
အိမ္ကေလးနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ မည္သည့္ဇာတ္တြင္မွန္း မသိရသလို၊
က်န္ေသာဇာတ္ကြက္အခ်ဳိ႕ကိုလည္း မသိႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့
ဇာတ္ကြက္အခ်ဳိ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။
စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕
ျမဳပ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဟာ တပည့္ဆရာေတာ္မ်ားက မေျပာလိုၾကတဲ့
ကိစၥျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လမ္းညႊန္ႀကီးၾကပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏဟာ
နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီတို႔ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို
စြန္႔ခြာသြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ျမန္မာျပည္အတြက္
ပထမဦးဆံုး ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ စေလၿမိဳ႕ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့
ပထမဆံုးၿမိဳ႕အုပ္ရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ စာပို႔သမားဟာ ဆရာေတာ္ႀကီး
ေတာရေဆာက္တည္လ်က္ရွိတဲ့ ဂုဏ္းေထာက္ကန္ ေတာရေက်ာင္းအနီးမွာ မုဒိန္းမႈ
က်ဴးလြန္ခဲ့ပါတယ္။
က်ဴးလြန္သူတရားခံကုိ ေထာက္ေျခကန္သူႀကီး ဦးခို က
ဖမ္းဆီးၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္ စေလၿမိဳ႕အုပ္ထံ အပ္ႏွံတဲ့အခါ ၿမိဳ႕အုပ္က
သူ႕တပည့္ကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ရေကာင္းလားလို႔ အမ်က္ရွၿပီး သူႀကီး ဦးခိုကို
ေငါက္ငန္းႀကိမ္းေမာင္းတဲ့အခါ ရိုးသားေသာသူႀကီးက အေၾကာက္လြန္ၿပီး သက္သာရ
ရႏိုး၊ အမႈမွန္ေပၚႏိုးျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဂုဏရဲ႕ အမိန္႔အရ
လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ခဲ့ပါတယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးအမည္ကို သံုးလိုက္ပါတယ္။
စေလၿမိဳ႕အုပ္ကလည္း စေလတစ္နယ္လံုးက ၾကည္ညိဳလ်က္ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး
ပါ၀င္ေနလွ်င္ဆိုၿပီး အမႈကို ပုဂံ၊ ဆဗၺဒီ၀ီဇံ အေရးပိုင္ မစၥတာေကရီထံ
လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။
စေလတစ္နယ္လံုးအေပၚ ၾသဇာေညာင္းၿပီး၊ မင္းမိဖုရားတို႔
အကိုးကြယ္ခံ၊ တန္ခိုးႀကီးဆရာေတာ္ ဦးဂုဏအား လူနာမည္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ေထာင္
ကိုေခၚေ၀ၚသံုးစြဲကာ မုဒိန္းမႈရဲ႕ အဓိကသက္ေသအျဖစ္ ေမာင္ေထာင္ျခင္း
မိုးမႊန္ေအာင္ေခၚလို႔ ဆင့္ေခၚစစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္းေထာက္ကန္
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအေနျဖင့္ ၿမိဳ႕၀န္အခြန္မ်ားကို မမွန္ကန္ခဲ့လွ်င္
ေက်ာင္းသို႔ေခၚၿပီး တရားႏွင့္အညီ ဆံုးမႏုိင္ခြင့္ရွိခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ
သူ႕ကၽြန္ဘ၀၊ ဘာသာျခားတို႔၏ တရားရံုးမွာ သက္ေသအျဖစ္ အစစ္ေဆးခံခဲ့ရတဲ့
အျဖစ္ဆိုးကို ၾကံဳႀကိဳက္ရတဲ့အခါ စိတ္ႏွလံုးညွဳိးခ်ဳန္းရပါလိမ့္မယ္။
အမႈၿပီးဆံုးသည့္ညမွာပဲ စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဂုဏ္းေထာက္ကန္
ေတာရေက်ာင္းတို႔ကို မည္သည့္တပည့္တပန္း ဒါယကာတို႔ကို အသိမေပးဘဲ စြန္႔ခြာၿပီး
တစ္ပါးတည္း တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စေလၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ၁၀
မိုင္အကြာမွာရွိတဲ့ စလင္းေထာင့္ေလွဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေခတၱဆိုက္ကပ္ထားတဲ့
ကတၱဴေလွႀကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ေလွေပၚသို႔ပင့္ဖိတ္ၿပီး၊
အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရတဲ့အခါ ေလွကိုႀကိဳးျဖဳတ္၍ တစ္ခါတည္း စုန္ခဲ့ၿပီး၊
သူ႕ေနရပ္ျဖစ္တဲ့ လမုႀကီးရြာကို ပင့္သြားၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္
လွဴဒါန္းကိုးကြယ္ထားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီး ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အခါမွပဲ
ဆက္သြယ္သတင္းေပးခဲ့လို႔ ဒကာ ဦးဖိုးၾကည္ႏွင့္ တပည့္ရဟန္းတို႔က
လမုႀကီးရြာကိုလိုက္သြားၿပီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဥတုဇ ရုပ္ကလာပ္က ၾကြင္းတဲ့
အရိုးေတာ္တစ္၀က္ကို စေလၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ၿပီး၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕
အရိုးကို ဌာပနာကို စေလၿမိဳ႕လယ္မွာ မဟာအဘယ ေစတီေတာ္လို႔ ဘြဲ႕အမည္ေပးၿပီး
တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္က ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊
စာေပဗိမၼာန္ စာမူဆုရတဲ့ စေလပန္းပုရုပ္စံုေက်ာင္း စာအုပ္မွာ
မွတ္တမ္းတင္ထားေပးခဲ့ပါတယ္။
