ဖတ္သိ မွတ္သိ ၾကားသိ ခဲ့ရေသာ စေလ ဦးပုည အေၾကာင္း (၂)

               ဦးပုည ၏ ကိုယ္ေနဟန္ပုံသ႑န္မွာ အရပ္မနိမ့္မၿမင့္၊ အသားလတ္၍ ႏွာတံစင္း၊ နဖူးက်ယ္၊ ရင္ကားၿပီးလွ်င္ ညာဘက္လက္မွာ တံေတာင္ဆစ္မွ လက္ဖ်ားသို႕အထိ ေသးသိမ္၍ အသုံးမၿပဳႏိုင္ေခ်။ သို႕ ညာဘက္လက္ေသးသိမ္သည္မွာ ၀မ္းတြင္းပါ ၿဖစ္ေခ်သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စာေရးသားရာတြင္ ဘယ္လက္ၿဖင့္ ေရးသားရရာ ပုရပိုက္ကို ေဒါင္လိုက္ထား၍ ေရးသားရေပသည္။

              ထိုသို႕ ေရးသားရေသာ္လည္း လက္ေရးမွာ အလြန္ၿမန္ၿခင္း၊ ညီညြတ္လွပၿခင္း ၊ ဖ်က္ရာမရွိၿခင္း ၿဖစ္၍ အထူးပင္ ခ်ီးမြမ္းဖို႕ ေကာင္းေပ၏ ။ ေတးထပ္ ၊ ရကန္ ၊ ေလးခ်ိဳး ၊ ေဒြးခ်ိဳး စသည္ တု႕ကို ေရးသားေသာအခါ မေရးသားမီ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ကာ ထည့္သြင္းလိုသည္တို႕ကို စဥ္းစား၍ အစ အဆုံး ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးသားသီကုံးသည္။ စာတစ္ခါေရးလွ်င္ ေပရြက္ေပၚမွ က်ေသာ အမွဴန္အမႊား ႏို႕ဆီ ( ၃)ဗူးမွ် ရရွိေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။

ေရႊအၿမဳေတ မွ ေမာင္လင္းခိုင္ ေရးေသာ ဦးပုည (သုိ႔မဟုတ္) စာေပသမားတုိ႔၏ ဘိုးေအႀကီးအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း (http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&task=view&id=3150&Itemid=0)  တြင္ မူ ဦးပုည အေၾကာင္းမွာ တမ်ိဳးကြဲသည္ ။

ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖႏွင့္ ကဗ်ာတိုက္ပြဲ တိုက္ခဲ့ ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေဖက ဦးပုညလက္ခြင္ လက္သိမ္သည္ကို ကဗ်ာေရး ဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး ဦးပုညသည္ ညာဘက္လက္ လက္ခြင္လက္သိမ္၍ ဘယ္ ဘက္လက္ႏွင့္ စာေရးရသည္။ ဤသည္ကို ဆရာေဖက စာဖြဲ႔၍ တိုက္ခဲ့သည္။

“ကဗ်ာစီ ေမာင္ပုည ေထာင္ဂုဏ္ ျပထုတ္လွ်င္ ေတာင္ျခံဳက ပုတ္သင္လို  ကုတ္ခြင္သိမ္လက္ေသး၊ မင္းေျမႇာက္လို႔ သင္းေလာက္ေက်ာ္သည္။ ထြင္း ေဖာက္ေအာင္ ဥာဏ္မ်ဳိးႏွင့္ေလး”

ဆရာေဖက ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္၍ ေရးသျဖင့္ သူကလည္း ဆရာေဖကို သူ၏ လက္သိမ္ရပံုကို ေရးျပခဲ့သည္။
“တ႐ုဏီရြယ္ကာလ ငယ္ခါက ေက်ာင္းေန၊ ဘယ္ညာခ်ေစာင္း အေနမွာ ေလာင္းကေ၀ ငါ့အား၊ အိပ္ေပ်ာ္ခိုက္ဘ အလာမွာ မကာသ တြန္းခ်ေလျငား၊ သို႔အတြက္ လက္ယာသိမ္သည္ ငါက၀ိန္ သူ႔အား၊ ဘာအလိန္ လူ႔ငႏြားရယ္က အ႐ႈ မွားေလတယ္၊ ငေဖရယ္စေလတုေပ မယ့္၊ ေမ႐ုႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ကြာမယ္၊ သူရာ ႏွင့္ သိၾကားႏွယ္၊ ဘုရား၀ယ္ မာရ္နတ္သို႔၊ စာတတ္ႏွင့္ အသူပမာ၊ အဲ သေလာက္ကြာ၊ ေက၀ဋ္ႏွင့္ မေဟာ သဓာလို အေတာ္ ကြာျခားတာမို႔ေလး”

ဦးပုညသည္ သူအမွန္တကယ္ လက္သိမ္ ရျခင္းကို ေျဖရွင္း ေရးျပခဲ့သည္။ သူေက်ာင္းသား အရြယ္ ေရာက္ကာမွ တစ္ည အိပ္ေနရာတြင္ ဖခင္က အိပ္ရာမွ လန္႔ကာ သူ႔အား ေယာင္မွား၍ တြန္းခ် လိုက္သျဖင့္ လိမ့္က် ထိခိုက္ခဲ့သည္။ ေဆးကုပါေသာ္လည္း ကုမရေတာ့ဘဲ ညာလက္သိမ္ သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ေရးသားခ်က္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူငယ္စဥ္ မိဘ ႏွစ္ပါးက သာယာ၀တီ မင္းထံ ေခၚသြားစဥ္က စည္ေတြပုတ္ ကစားေနသျဖင့္ ဘုရင္က ေမာင္ပုတ္စည္ဟု အမည္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း လက္သိမ္ေနလွ်င္ ပုတ္ကစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ 

 လက္သိမ္သည့္ အေၾကာင္းသာ ကြဲ သည္မဟုတ္ . . .

 ၿမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္ အေရးအခင္းတြင္ အခါ ေပးမိသျဖင့္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္ရေလသည္။ မင္းတုန္းမင္းက ေခၚယူ စစ္ေမးၿပီး ၿမိဳ႕၀န္ ဦးသာအိုးထံတြင္ အပ္ႏွံထားေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေဗဒင္အရာ ကၽြမ္းက်င္လွသျဖင့္ ဦးသာအုိး၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ားက ေဗဒင္ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူ၏ အငယ္အေႏွာင္းမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာ ေနသည္ကို ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက မ႐ႈစိမ့္ ျဖစ္လာကာ ပါးကြက္ အာဏာသားတို႔အား ဦးပုညကုိ သတ္ခိုင္း လုိက္ေလေတာ့သည္။ ဦးပုညကို သတ္ရာ၌လည္း သုေတသီတို႔ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအကြဲကြဲျဖစ္ ေနျပန္ေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕က ေထာင္ထဲတြင္ လည္မ်ဳိကို သံတုတ္ႏွင့္ ႐ိုက္သတ္ ေၾကာင္း၊ တခ်ဳိ႕က အာဏာသားမ်ား သည္ ညဥ့္အခ်ိန္ အီကင္း ဆိပ္ကမ္းသို႔ ယူသြားၿပီး သဲအိုးထုပ္ ဆြဲဲ၍ ျမစ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်ေလ၏။ တခ်ဳိ႕ကမူ မင္းညီမင္းသားမ်ား မဟုတ္၍ ကတီ္ၱပါအိတ္ႏွင့္ စြပ္ကာ သတ္ျခင္းကား မဟုတ္။ ၀က္တုပ္ တုပ္၍ အိုးဆြဲခ် သတ္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ဆရာႀကီး၏ ေမြးဖြားသည့္ မိဘအမည္ မ်ားကလည္း အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္၍ ေသရေတာ့လည္း ေသနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပား ေနျပန္ေတာ့သည္။

ေသျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနား ေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရသည့္ အမ်ဳိးသား ပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား ျပဳစုသည့္ ေရသည္ျပဇာတ္ ဦးပုည အေၾကာင္းတြင္မူ အေထာက္အထားႏွင့္ ျပဆိုပံုမွာ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားက ရာဇ၀င္ႏွင့္ ျမန္မာစာျပ ဆရာ ဦးသက္တင္၏ ေရးသားခ်က္ မ်ားကို ကိုးကား၍ ဦးပုညသည္ ေရတြင္ မေသေၾကာင္း ေရးသား ထားပါ သည္။ အလြန္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း လွသျဖင့္ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ား၏ ေရးသားခ်က္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ရပါသည္။ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ သုေတသီတို႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ ညႇိႏိႈင္းၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ သည္။

ၿမိဳ႕၀န္ဦးသာအိုးက ၁၂၂၈ ခု သီတင္းကၽြတ္လၦဳပ္ ၁၃ ရက္ ညသန္း ေကာင္ေက်ာ္တြင္ အီကင္း ေရဆိပ္သို႔ ခ်၍ သတ္ေစခဲ့၏။ ထိုသို႔ စီရင္လိမ့္မည္ကို တင္ကူးသိႏွင့္၍ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္တင္မည္ဟု ၾကံစည္ ေဆာင္ရြက္ၾကသူတို႔ကား ဦးသာအိုး၏ မယားငယ္ ခင္သံု၊ အစ္မခင္မႈံ၊ ခင္မႈံ၏ ခင္ပြန္း ကိုသူရ၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ပြဲစားႀကီး ဦးညိဳတို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို ၄ ဦး တို႔တြင္ ဦးညိဳက ေငြေၾကး အကုန္အက် ခံ၍ သူသတ္သမားတို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေရခ်မည့္ ေနရာတြင္ ပိုက္ကြန္ ခံထားကာ ဆရာႀကီး၏ အသက္ကို ကယ္လိုက္ၾကေလသည္။

ကယ္ၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီးပါ ၅ ေယာက္ တိုင္ပင္ ညီညြတ္ၾကသည့္ အတိုင္း ဆရာႀကီးကို ရွမ္းျပည္နယ္ ျဖတ္၍ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း စုန္ကာ အဂၤလိပ္ ပိုင္ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ကို သူရ ၾကဥ္းေဆာင္ လာခဲ့ေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ဦးညိဳ၏ အစ္မ ေဒၚႏွင္းရီႏွင့္ ခင္ပြန္း ဦးဂြယ္တို႔၏ ေနအိမ္တြင္ ခိုပုန္းေနေလ သည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၂၃၆ ခုႏွစ္ ထိေနၿပီး အထက္က သတင္း ၾကားသိ မလံုပံု ေပၚၿပီး ကရင္နီနယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနရာတြင္ ၁၂၃၇ ခုႏွစ္၌ ဆရာႀကီး ဖ်ားနာ၍ အနိစၥ ေရာက္ေလသည္။

ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွလြတ္၍ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ေရာက္မွ ၁၂၂၈ ခု ျပာသို လဆန္း ၉ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ဦးညိဳအား ေရးစပ္ေပးသည္ ဆိုေသာ ေတးထပ္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

စူရတီ တလိုင္းမ၊ မႈိင္းက်လို႔ ေမြးလာ ႐ိုင္းမဟာ့ပေဂးခ်ာ ေခြးသာသာ သာအိုး။
ေစ်းေတာ္႐ံု မဂၤလာ လူျမင္ရာ ဓျမဦးလို႔ သူေကာင္းသား တန္ျပန္ သရမ္း ဥာဏ္နသိုး။
ၾကငွာန္းစံယူ ပ်ဳိးလို႔ လူဆိုးက ၿမိဳ႕၀န္။
စေလကို အေသခၽြတ္မယ္လို႔ ငေက၀ဋ္ေက်းဆက္ ကံကၽြန္။
ေလာင္းမေဟာ့ ဥာဏ္တံခြန္လို အၾကံခၽြန္ ေမာင္ညိဳ႕ေၾကာင့္ မေသၿမိဳ႕ ရြာစည္ေပ်ာ္ ခ်မ္းသာရေနာ္။
ခင္သံုမိ လြတ္ေရးေဖာ္သည္ ေက်းမေဟာ္တႏႈံးပေလး။

သည္ေတးထပ္ကို ဆရာႀကီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီးမွ ေရးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ အမွန္တကယ္ ေရးခဲ့၊ မေရးခဲ့ ဆိုသည္ကိုကား သုေတသီတို႔ ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ရ၊ သိရသမွ်တြင္မူ ဦးပုညကို ဦးသာအိုး သတ္ပစ္ၿပီး ၅ လေလာက္ အၾကာတြင္ မင္းတုန္းမင္း ႀကီးက ဦးပုညအား သတိရ၍ ေမးေတာ္ မူေလ၏။ ဦးပုညကိုၾကည္ညိဳသူတို႔က ဆရာႀကီးသည္ ဦးသာအိုး သတ္၍ ေသေလၿပီဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကရာ ႏွေျမာတသစြာျဖင့္ “လူကိုေခြးသတ္ေလၿပီတ ကား”ဟု ေျပာေတာ္မူေလ၏။

“ငါႏွင့္ ငါ့ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းတို႔ သည္ ေမာင္ပုညအား ေဘးမဲ့ ေပးေတာ္မူၿပီး ျဖစ္သည္။ ေမာင္သာအိုးသည္ အလြန္ မိုက္ေသာလူ ျဖစ္ေပသည္”ဟု ႏွေျမာ တသစြာျဖင့္ ဆိုခဲ့ေၾကာင္းသာ ဖတ္ခဲ့ရဖူး သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ဆရာႀကီး ဦးပုည အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေတးထပ္ပင္ ေရးစပ္ခဲ့ေသးသည္ဟု ေတြ႔ရွိရရာ အလြန္ထူးဆန္း လွေပသည္။သုေတသီတို႔ ရွာေဖြသိရွိ ထားလွ်င္လည္း အမ်ားျပည္သူမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားၾကေစ လိုပါသည္။ 

ဟူ၍ ဆရာေမာင္လင္းခိုင္မွ ေရးသားခဲ့ရာ ေသဆုံးပုံမွာ လဲ ကြဲၿပားသည ္ကို ေတြ႕ရွိႏိုင္ပါသည္ ။ 

စေလဦးပုည ေရးသားခဲ့ေသာစာမ်ား 

၁)  သတၱ၀ါသေဆးက်မ္းလကၤာ။
၂) ယိုးဒယားႏိုင္ ေမာ္ကြန္း - ၅၆ ပုဒ္။
၃)ရတနာနဒီ ေမာ္ကါန္း - ၂ ပုဒ္။
၄)သဒၵါပုဒ္စစ္လကၤာ - ၁၇ ပုဒ္။
၅)မဥၨဴသကသတ္ပုံ - ၁၃ ပုဒ္။
၆)ေဗဒင္ေဟာနည္း၊ ရတု -ရကန္၊ေတးထပ္၊ေလးဆစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး။
၇)ေလွခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳး
၈)ေတးထပ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ခန္႕ႏွင့္ ေဒြးခ်ိဳးအမ်ိိဳးမ်ိဳး။
၉)ဒုန္းခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳး။
၁၀)ဗုံရွည္သံအမ်ိဳးမ်ိဳး။
၁၁)ဆဒၵန္ဆင္မင္းစေသာ၀တၳဳ - ၃၀ ခန္႕
၁၂) ေမတၱာစာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပုဒ္ေရ ၆၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ဖိတ္စာအမ်ိဳးမ်ိဳး။
၁၃)သာသနာေလွ်ာက္ ႏွင့္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးစာတမ္း။
၁၄) ေရစက္ခ်အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ ၃၂ ပါး လကၡဏာေတာ္ ဘုရားရွိခိုး။
၁၅)သၿဂိဳလ္ ကိုးပိုင္းသရုပ္ၿပေတးထပ္မ်ား။
၁၆)သကၠတဘာသာဖတ္နည္းလကၤာ။
၁၇)ပဒုမၿပဇာတ္ (အခ်ိဳ႕မိဖုရားမ်ား အက်င့္ပ်က္သၿဖင့္၊မင္းတရားၾကီးအမိန္႕အရ မိမိကေညပာေပးသည္ကို စာေရးမ်ားကလိုက္ေရးရသည္။ ခဏခ်င္းၿဖင့္ ၿပီးေသာဟူ၏)
၁၈)ေ၀ႆႏၱရာၿပဇာတ္ ( မိန္းမၿမတ္မ်ားရွိေၾကာင္း၊ မိဖုရားမ်ားကေရး၇န္ေတာင္းပန္သၿဖင့္ ေရးသည္။)
၁၉)၀ိဇယၿပဇာတ္ ၉ၿမင္ကါန္းစေသာမင္းသားတို႕ဆိုးသြမ္းမည္ကိုသိေတာ္မူသၿဖင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းအမိန္႕အရ    ၂ ရက္ၿဖင့္ အၿပီးေရးသည္။)
၂၀) ေကာသလၿပဇာတ္။
၂၁)ေရသည္ၿပဇာတ္ (ေနာင္ေတာ္မင္းတရားၾကီးအားမၿပစ္မွားသင့္သည္ကို ၿပစ္မွားမိသၿဖင့္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္သည့္သေဘာမ်ားပါသည့္စာကို ညီေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းက သီကုံးေရးသားေစသၿဖင့္ ေရးသည္။)
၂၂)မေဟာသဓာၿပဇာတ္ ( စေလငေခြးၿပဇာတ္၊ ဘယနာဂၿပဇာတ္ တို႕ကိုလည္းေရးသားေသးသည္ဟု သိရွိရေပသည္။)

ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ားမွ

၁) ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀တၳဳ
၂) ယုန္မင္း ၀တၳဳ
၃) သိ၀ရာဇ္မင္းႀကီး ၀တၳဳ
၄) ကာက၀လႅိယ ၀တၳဳ
၅) သူအိုမႀကီး ၀တၳဳ
၆) ၀ိသယွသူေဌး ၀တၳဳ
၇) အဘယမာတာ ရဟႏၲာမ ၀တၳဳ တို႔ကို  

မေမဓာ၀ီ ၏ ေတြးမိေတြးရာ . . . ေရးမိေရးရာ . . . ဘေလာ့ (http://maydar-wii.blogspot.sg/2011/06/blog-post_22.html) တြင္ သြားေရာက္ဖတ္ရွဴႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္ ။


ေနာင္ အဆင္ေၿပေသာအခါ  ဦးပုည ၏္ ကဗ်ာ မ်ားကို ရွာေဖြ ၿပီးဘေလာ့တြင္ တင္ပါအုံးမည္ ။

" ေတာထြက္ခ်င္စိတ္ကယ္ႏွင့္ သပိတ္ကိုလြယ္ ၊ သားေရႏြယ္ကြယ့္ ရွာတုန္း။
     ေခ်ာင္အနီးမွာလ ၊ ေမာင္ၾကီးကို တေစၦကိုက္လိမ့္မယ္၊
                                       မင္း လိုက္ခဲ့ဦး ။"  ။                 စေလဦးပုည