အတိတ္ဆိုတာ ၿပန္ေအာင္းေမ့ေနရမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ၿဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ဘ၀မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကိုေတာ့ ေမ့မၿပစ္ဘဲ သင္ခန္းစာယူစရာရွိ ယူထားရမယ္မဟုတ္လား။
ေၿပာရရင္ အေတြ႕အၾကဳံနဲ႕ ၀မ္းစာၿဖည့္ထားတဲ့သေဘာေပါ့ ။ ဘ၀ ကို ၿဖတ္သန္းခဲ့ရာမွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႕ အားလုံးအဆင္ေၿပေၿပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ၿပန္သတိရရရင္ နာက်င္ရတာေတြလဲ ရွိတာေပါ့ေလ ။
အသက္ေလးဆယ္ကို သုံးပိုင္း ပိုင္းမယ္ဆိုရင္ မိဘရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရယ္ ၊ ကိုယ့္ေၿခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရယ္ ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ ခရီးတခုကို အေဖာ္နဲ႕ အတူတူဆက္ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ ရယ္ လို႕ ပိုင္းၿခားၿပီး အမွတ္ရစရာေတြ ကို ေရးထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္ ။
သမီးေလး ၾကီးလာလုိ႕ သူ႕ ေမေမ မရွိဘူးဆိုရင္လည္း ေမေမ့ ဘ၀ ကို သိေစခ်င္လို႕ပါ ။ သမီးေလးသာ ၿမန္မာစာ မဖတ္တတ္ဘူးဆိုရင္ ေတာ့လည္း မတတ္ႏို္င္ဘူးေပါ့ေလ ။
အသက္ေလးဆယ္မွာ မွန္းထားသလို မၿဖစ္တာေတြ ထင္ထားသလိုမၿဖစ္တာေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကဳံလာရတဲ့အခါမွာ ဘာကိုမွ အေသတြက္မထားတတ္ေတာ့တာလည္း ဘ၀ ကေန သင္ယူခဲ့တာေတြပါပဲ .............။
ဒီေန႕ညမွာ က်မ အမ်ိဳးသားနဲ႕ သမီး တို႕ရဲ႕ အားၿပိဳင္မွဴအၾကားမွာ စိတ္ေမာခဲ့ရတဲ့အတြက္ အတိတ္က ကိုယ့္အၿဖစ္နဲ႕ ၿပန္ေတြးစဥ္းစားမိတာပါပဲ ။
ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ က်မ ခ်စ္တဲ့သူေတြမို႕ ဘယ္သူ႕ဘက္မွ မလိုက္ပဲ ေဘးကေန အသာၾကည့္ေနမိတယ္ ။ ဖေအ နဲ႕ သမီး သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြမို႕ ဘာမွ၀င္မပါပဲ စိတ္ေအးသြားေအာင္ အသီးတပြဲသာၿပင္ေကၽြးလိုက္ပါတယ္ ။
လမ္းတစ္ခုကို သြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို ၿမန္ၿမန္ နဲ႕ သက္သက္သာသာသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္ဆုံး ပန္းတိုင္ကို အရင္ေရြးခ်ယ္ရမွာၿဖစ္သလို ပန္းတိုင္သိၿပီဆိုရင္လဲ ဘယ္လိုသြားမယ္ဆိုတာ အရင္ၾကည့္ထားေတြးထားရမွာပါ ။ ေနာက္ လမ္းမွာအဆင္ေၿပဖို႕ လိုအပ္တဲ့၀မ္းစာလဲ ၿဖည့္သြားရပါမယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္အရာကမွ မေသခ်ာဘူးဆိုတာကို လဲ ေမ့မထားရပါဘူး ။ ဘာကိုမွ ပုံေသေၿပာလို႕မရဘူး မဟုတ္လား ။
သမီးေလး ကို ဘာၿဖစ္ေစခ်င္သလဲ ဆိုရင္ေတာ့ က်မ အေၿဖက ရွင္းပါတယ္ ။
သမီးေလး အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ ဘ၀ ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၿဖတ္သန္းသြားေစခ်င္တာပါပဲ ။
အဲဒီအတြက္ က်မ ကလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၿဖည့္ဆည္းမယ္ ။ ၿဖည့္ဆည္းမယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်မ အတြက္လဲ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုး လဲ မၿဖစ္ခ်င္ဘူး ။ ဒီေနရာမွာ သူမ်ား အေမ ေတြနဲ႕ ကြာမွာပါ ။
က်မ လဲ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ ကိုေတာ့ ဒီလူတေယာက္ထဲ အတြက္ရယ္သာ အစအဆုံး ၿဖည့္ဆည္းဖို႕ေတာ့မၿဖစ္ခ်င္ပါဘူး ။
သားေလး ဆုံးသြားတဲ့အခါ ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းေနေပမယ့္ သူနဲ႕ အတူ လိုက္ေသဖို႕ တခါမွ မေတြးမိပါဘူး ။ အဲ့ဒါနဲ႕တင္ လူေတြဟာ ကိုယ့္ဘ၀ နဲ႕ကိုယ္၊ သူမ်ားကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လဲ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္ လို႕ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္ ။
သမီးေဖေဖ ကိုေတာ့ စကၤာပူမွာ ေနတဲ့ကေလး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေတြနဲ႕ ညမွသာေတြ႕ရၿပီး တေနကုန္ စကၤာပူ အသိုင္းအ၀န္းမွာ ေနရတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ ရွိေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တသက္လုံး အသားက်ေနခဲ့တဲ့အေလ့အထနဲ႕ ႏွိဳင္းယွဥ္ၿပီး ေတာ့ အားမလိုအားမရ မၿဖစ္သင့္ဘူး ဆိုတာာကိုေတာ့ သတိေလး ထားေစခ်င္ပါတယ္ ။
စကၤာပူရဲ႕ ဓေလ့ေတြ အေလ့အထေတြ နဲ႕ ရင္းႏွီးေစခ်င္လြန္းလို႕ အိမ္မွာ ထိန္းေပးမယ့္သူ ရွိေနေပမယ့္ တေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ ထားၿပီး ဒီက အက်င့္ေတြ ကို စက်င့္သုံးလာမွ လက္မခံႏိုင္ဘူးရယ္လို႕ မိဘဆိုတဲ့ ဗီတိုအာဏာသုံးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေနအထား ကေနပိုၿပီး ေ၀းလာမွာပဲ လို႕ လဲ ေတြးမိတယ္ ။
ကိုယ္ကၿဖစ္ေစခ်င္တာကို ကိုယ္ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပုံစံမ်ိဳး ကို ကိုယ္တိုင္က်င့္သုံးၿပၿပီး ေမတၱာသက္သက္နဲ႕သာ ဆက္ဆံေစခ်င္တာပါပဲ ။ အဆိုး အေကာင္းကိုေတာ့ သူတို႕ကိုယ္တိုင္သာ ဆုံးၿဖတ္ေရြးခ်ယ္ က်င့္သုံးသြားၾကရမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။
No comments:
Post a Comment