ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွ စေလရုပ္စုံေက်ာင္း - ၃

စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္ (၁၂ )

ဇာတ္ရုပ္နံပါတ္စဥ္ (၈) မွာရွိတဲ့ (၅၅၀) ပ႑ာသ နိပါတ္က ဥမၼာဒႏၱီဇာတ္ကို စေလဆရာ ထုလုပ္ထားပံုက ကႀကိဳးတန္ဆာႏွင့္ စင္ေပၚမွာ သိ၀ိမင္းႀကီးက ညာေျခေပၚမွာ ညာလက္ေထာက္၊ ဘယ္လက္က ပါးကိုေထာက္ၿပီး ေဘးကဆင္ဦးစီးကပါ ဆင္ဦးကင္းေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုပူး ေဆးလိပ္ကို ညွပ္လ်က္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္းခ်ၿပီး သူပါလိုက္ေမ်ာေနပံုနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ထားပါတယ္။ ထီးေတာ္မိုး အပါအ၀င္ လူ (၃) ေယာက္ကို အခ်ဳိးအစားမွ်တေအာင္တင္ၿပီး ထုလုပ္သြားပံုက သစ္သားတံုးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးထဲကေန ခံစားဆံုးျဖတ္ကာ အႏႈတ္ျဖစ္တဲ့ သစ္သားပန္းပုထဲမွာ တင္ျပပံု၊ အခ်ဳိးအစားက်နမႈနွင့္ ဖြဲ႕စည္းပံုတို႔မွာလည္း ထိပ္တန္းလက္ရာျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံေနပါတယ္။
သိ၀ိမင္းကို ညာဖက္ ခပ္ယိမ္းယိမ္းဆင္ဦးစီးကိုဘယ္ဖက္ခပ္ယိမ္းယိမ္း ကေနထုလုပ္ၿပီး ဥမၼာဒႏၱီကို အာရံုစိုက္မႈအတြက္ ဦးတည္ထားခ်က္က အတူတူက်ေအာင္ ထုလုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ဘုရင္ကို ထီးမိုးေပးေနတဲ့ ထီးေတာ္မိုးက ခႏၶာကိုယ္ကို ခါးထိန္းႀကိဳးနဲ႔ သိုင္းထားၿပီး ေက်ာေနာက္ကေန ထီးတိုင္၏ ဖင္ကို ညာလက္ႏွင့္ ထိန္းထားလ်က္က ခႏၶာကိုယ္ေရာ စိတ္ကပါ မိုးေနရတဲ့ ထီးရြက္ဆီကို ပို႔ထားပါတယ္။
၁၉၅၃ က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ေရာင္စံုဗုဒၶ၀င္စာအုပ္က ဖြားေတာ္မူခန္းက ဖြားေတာ္မူကာစ ဘုရားေလာင္းကို ထီးမိုးထားတဲ့ ေငြေရာင္နတ္သားရဲ႕ ထီးမိုးတဲ့ လက္ဟန္ကလည္း စေလဆရာရဲ႕ ဒီပန္းပုကို ဆရာဦးဘၾကည္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္သက္ခဲ့ဟန္ရွိတယ္လို႔ ထင္စရာပါ ။


စေလရုပ္စံုေက်ာင္းေတာ္( ၁၃ )

 

 

ဇာတ္ကြက္ (၁၂) က ၀ိဒူရအမတ္နဲ႔ ပုဏၰကဘီလူးဇာတ္မွာ ျမင္းေပၚက ပုဏၰကဘီလူးက ဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ေျမွာက္ပံု ထုလုပ္ထားရာမွာ ပုဏၰကဘီလူးစီးတဲ့ ျမင္းရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက ေအာက္ခံ ေတာင္တန္းေက်ာက္တံုးသ႑ာန္ေတြေပၚမွာ ေရွ႕ ဘက္ဖက္ေျခက ေက်ာက္စြန္းတစ္ခုကိုေက်ာ္ၿပီး ကုတ္ထားဟန္ ထုလုပ္ထားေတာ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႔ အားမာန္က ပုဏၰကဘီလူးရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈနဲ႔ အားမာန္ေဒါသကို ပိုၿပီးသက္ေရာက္ေစပါၿပီ။
ပုဏၰကဘီလူးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္က ျမင္းရဲ႕ ေျခနင္းကြင္းမွာေထာက္ၿပီး အားကိုယူကာ သာမာန္လူပံုေတြထက္ အခ်ဳိးအစားရွည္ထားတဲ့ပုဏၰကဘီလူးက ခါးကိုလိမ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ခါးအလိမ္ဆီကလာတဲ့ အား ကို အျပည့္အ၀ရရွိပါၿပီဆိုတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဘုရားေလာင္း၀ိဒူရအမတ္ႀကီးကို ကိုင္ေျမွာက္ထားပါတယ္။

ေက်ာက္ကမူတစ္ခုကို ေက်ာ္ခြၿပီး ေက်ာက္စြန္းတစ္ခုကို ခြာနဲ႔ကုတ္ထားတဲ့ျမင္း၊ အဲဒီျမင္းေပၚက ပုဏၰက၊ ဘယ္ေျခကို ျမင္းေျခနင္းကြင္းကုိေထာက္ၿပီးအားယူ ညာဖက္ဆီကို ခါးကိုလိမ္၊ ရင္ကို ဘယ္ဖက္လွည့္ၿပီးဖြင့္၊ ညာလက္က အမတ္ႀကီးရဲ႕ခါးကို ပင့္ေျမွာက္ၿပီးေထာက္၊ ဘယ္ဖက္လက္က ေလွ်ာက်ၿပီး ပူးေနတဲ့ အမတ္ႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္အစံုကို ဖ၀ါးကေန ထိန္းကိုင္ၿပီး အားပါပါနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ပစ္ေပါက္ေတာ့မယ့္ပံုက အခုပဲ အမတ္ႀကီး၀ိဒူရ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မွာလားလို႔ ထင္ရပါတယ္။
သိပ္ေတာ့ မပူပါနဲ႔၊ ဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးမဟုတ္လား။ လက္ေတြကလည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တြဲေလ်ာင္းႀကီးက်ေနမယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ ပက္လက္လွန္လ်က္အေနအထားကေန ေအာက္ကိုလန္က်ေနတဲ့ ဦးေခါင္းမွာ အမတ္ႀကီးေတြေဆာင္းတဲ့ ေဗာင္းေတာ္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ ထိန္းရံုေလးဖိထားကာ၊ ညာလက္က သိုရင္းအကၤ်ီနဲ႔ ပုဆိုးတို႔ ဆံုႏိုင္ေလာက္တဲ့ ခ်က္ေလာက္ဆီကို ဖိထားၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ညီညာစြာပူးလ်က္အေနအထားနဲ႔ ပုဏၰကရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။

ပညာရွိဘုရားေလာင္းအမတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ေသေဘးနဲ႔ၾကံဳေနခ်ိန္မွာေတာင္ သတိလက္လြတ္မရွိဘူးဆိုတာကို ပန္းပုဆရာကလည္း သတိလက္မလြတ္ဘဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ပုဏၰကကို ပညာကုန္၊ လက္ကုန္၊ ေစတနာကုန္ဖြင့္လို႔ ဖန္တီးခဲ့ၿပီး၊ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ အမတ္ႀကီးအေပၚကို ပညာဉာဏ္ ပိုကဲေပးၿပီး ထုလုပ္ခဲ့ျခင္းကပင္ စေလဆရာ၏ အဆင့္အတန္းကို ျမင္ေတြ႕ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။

 စေလရုပ္စံုေက်ာင္း (၁၄)

ေလွကားႏွစ္စင္းရဲ႕ ၾကား မ်က္ႏွာစာက နံပါတ္စဥ္ (၂၂) ဓမၼပဒ ျဗဟၼဏ၀ဂ္က သူေဌးေဆာင္းထီး ေဆာင္းခြင့္ရတဲ့ ေဇာတိကနဲ႔ အတုလကာယီ တို႔ရဲ႕ ေက်ာ့ရွင္းလွတဲ့ဟန္ပန္ဟာ စေလေက်ာင္းေတာ္က ပန္းပုဆရာရဲ႕ လူေယာကၤ်ားနဲ႔ လူမိန္းမအတြက္ စံ(model) အျဖစ္ အေကာင္းဆံုးဖန္တီးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီ စေလဆရာရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးပံုေတြကို မင္းသမီး မေထြးေလး ၾကည့္ဖူးျမင္ဖူးၿပီး မွတ္သားႏိုင္တယ္လို႔လည္း အထင္ေရာက္မိေစပါတယ္။

(၂၄) ခုေျမာက္ဇာတ္ကြက္က လွည္းယဥ္ေလးကိုေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ညီငယ္ျဖစ္တဲ့ ရွင္ေရ၀တ အေလာင္းအလ်ာ သတို႔သားရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္အျပန္ခရီးအတြက္ ထုလုပ္ခဲ့ျခင္းပါ။ ဒီလွည္းယဥ္ေလးဟာ ျမန္မာေတြအတြက္ စေလဆရာကေပးခဲ့တဲ့ ရတနာပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေမာ့ေနတဲ့ ႏြားေတြရဲ႕ ေျခေထာက္အတြက္သာ ေအာက္ခံထုလုပ္ၿပီး လွည္းဘီးနဲ႔ လွည္းယဥ္ကို ေအာက္ခံလႊတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ရတနာပံုေခတ္ လွည္းဘီးအျပား၀ိုင္းႀကီးေပၚက လွည္းအိမ္၊ လွည္းအိမ္ထဲက ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ဟာ အလြန္တရာ အခ်ဳိးအစားက်နလွတဲ့အျပင္ ထိန္းထားတဲ့ ဟန္ခ်က္က ညီလြန္းလွေတာ့ လွည္းယဥ္ေလးဟာ အရွိန္ပါပါ ခရီးႏွင္ရင္း ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး အေသာ့ႏွင္ေနတာ အသက္၀င္လြန္းလွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ခရီးႏွင္ေနတဲ့ လွည္းယဥ္ေလးကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း ခရီးေတြ ႏွင္ေနေစခ်င္ပါတယ္။ အတိတ္က ျမန္မာေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာနဲ႔ အားမာန္ေတြကို အဲဒီလွည္းယဥ္ေလးက ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္္သန္းၿပီး သယ္ေဆာင္သြားေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကလည္း ေႏွာင္းလူေတြအတြက္ အဲဒီ လွည္းယဥ္ေလးေပၚမွာ ဘာေတြထပ္ေလာင္းလို႔ ျဖည့္တင္းၾကမွာလဲလို႔ ဆိုတာ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္သလို၊ ဒီေျမ ဒီေရနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဖန္တီးမႈအသစ္ေတြကို ထပ္ေလာင္းလို႔ ျဖည့္တင္းၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ။




ဆရာ့ ရဲ႕ ဒီရုပ္စုံေက်ာင္း စာႏွင့္ ဓါတ္ပုံမ်ားကို အသုံးၿပဳလိုပါလွ်င္ ဆရာ့ထံ ခြင့္ေတာင္းေပးပါရန္ ႏွင့္ ရွဲမည္ဆိုပါက ဆရာ့နာမည္ ကိုထည့္၍ ရွယ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ပါတယ္ရွင္ ။