မန္လည္ဆရာေတာ္ ( မဃေဒ၀ လကၤာသစ္) - သမီးတစ္ေကာင္ ၊ ႏြားတစ္ေထာင္သို႔

မန္လည္ဆရာေတာ္ ( မဃေဒ၀ လကၤာသစ္)

"လူ႕ရြာအတီး ၊ ေ၀ါဟာၿပီးသား
သမီးတစ္ေကာင္ ၊ ႏြားတစ္ေထာင္သို႔
လုံေအာင္အၿမဲ ၊ေစာင့္ႏိုင္ခဲဟု
မလြဲပမာ ၊နန္းတြင္းမွာလွ်င္
ရာဇာေမြးဘ ၊ၿမဲနိစၥၿဖင့္
ေန႔ညမကင္း ၊ေစာင့္ပါလ်ဥ္းလည္း
လက္တြင္းကသာ၊ သူ႔ဘက္ပါ၏ "

ႊအရြယ္ေရာက္လာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အေဖလုပ္သူက အိမ္ေထာင္ၿပဳတာမေကာင္းေၾကာင္း ၊ အိမ္ေထာင္မၿပဳေစလိုေၾကာင္း ကို ဟိုလိုတမ်ိဳး ဒီလိုတသြယ္ေၿပာပါေတာ့တယ္ ။သမီး ကို အိမ္ေထာင္ဒုကၡ မခံရ ေစခ်င္ပါတဲ့ ။

ဒီလိုဆိုေတာ ့ အေတြးထဲ က ေရာ ပါးစပ္ကပါ (မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ၾကည္႔ၿပီး) အလ်ဥ္းသင့္သလို ၿပန္ေၿပာတာေပါ့ ။ ဟင္င္င္င္ အေဖတို ့က အေဖာ္ရေအာင္ ညီမ တေယာက္ေလာက္ေမြးထားရင္ ဟုတ္ရဲ႕ ၊ခုေတာ ့ အသက္ၾကီးလို ့ နာလာရင္ တေယာက္ထဲ ဘယ္သူ ့ကို အားကိုးရပါ ့ ....လို ့တမ်ိဳး ။ ဒါမွမဟုတ္ အမေလး အေမတို ့ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ အေဖကမွ ေငြရွာမေကာင္းတာကို း ။ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ လုပ္ရ ကေလးထိန္းရ အိမ္အလုပ္လုပ္ရနဲ႔ ဆိုေတာ ့ ပင္ပန္းတာေပါ ့၊သမီးကေတာ ့ သူေဌးေရြးယူလိုက္ရင္ၿပီးတာဘဲ....လို ့တဖုံ ၿပန္ေၿပာၿပီး အပ်ိဳၾကီးလုပ္ေရး ကတိ မခံခဲ့ေပါင္ပါ ။ ဒါေတာင္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူထားဘို ့အေရး ပဲမ်ားဘို ့အေရး ဘာဆိုဘာမွ မဘာေသးတဲ့ အခ်ိန္၇ွိေသးတယ္။

ဒါေတာင္ ဆယ္တန္း တုန္းက အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီးကို ၾကဳံတုန္းသြားကန္ေတာ့ ေတာ့ သူကလဲ အပ်ိဳၾကီး လုပ္ လို ့ေၿပာလို ့ အဲဒီလို ၿပန္ေၿပာမိပါတယ္ ..ဆရာမ က စိတ္ေတြတိုၿပီး ..ဟဲ့ သႏၱာလြင္ရဲ႕ ထမင္းအသက္ ၇ ရက္ ၊ေရအသက္ တမနက္တဲ့ ..နင္ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ အိုလို ့ နာလို ့ ထမင္းမခ်က္ႏိုင္မစားႏိုင္လို ့ ဒုကၡ ခံရရင္ 7 ရက္ဘဲ ။ ေယာကၤ်ားယူ တသက္လုံး ေလ လို ့ၿပန္ေငါက္ေတာ ့ ..ၿပန္ထပ္မေၿပာေတာ့ေပမဲ့ စိတ္ထဲကေတာ ့ ဟင္းးးးးးးးးးဘာဒုကၡလဲေပါ ့။

ဒီလိုဘဲ ..က်မလို သူငယ္ခ်င္းေနာက္တေယာက္ရွိေသးတယ္ ။ဘာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ့္မွာ ခ်စ္သူရီးစားလဲ ရွိတာမဟုတ္ေသးဘဲနဲ႔ လူၾကီးမိဘေၿပာရင္ ဟင့္အင္း မလုပ္ဘူး ယူမွာဘဲ ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း သန္းသန္းလြင္ ..သူ ခုထိ အပ်ိဳၾကီးဘဲ ရွိေသးတယ္ ။ ;P

"ခုေတာ့ က်မ သိၿပီ " ;P တကယ္ ့ကို သိပါၿပီ ။

အိမ္ေထာင္ တခုမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မွ ဒုကၡ မ်ားတယ္ဆိုတာကိုေလ ။
ခု အခ်ိန္မွာ က်မကို ဘယ္သူ ကဘဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳဘို ့လာတိုင္ပင္ လာတိုင္ပင္ က်မ ကေတာ ့ ဒီဒုကၡ ေတြေၿပာၿပ ၿပီး အိမ္ေထာင္မၿပဳဘို ့ကိုဘဲ တရားေတြ ေဟာမွာ ..ဟီ းးး(ကိုယ္တိုင္က်ၿပဳၿပီးေတာ ့)

စကားမစပ္ က်မဒီေရာက္ခါစ က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ ့မဂၤလာေဆာင္ကို ဖုန္းနဲ႔ .. ဟင္းးငါ မယူခ်င္ပါဘူးဆိုမွ မၾကိဳက္ပါဘူးဆိုမွ... ဆိုၿပီး ညီးေၿပာေလးနဲ့ ဖိတ္ပါတယ္ ။ ဒီေတာ ့က်မကလဲ အလန္႔တၾကား ဟယ္ သယ္ရင္း နင္တကယ္ မယူခ်င္ရင္ မယူနဲ့ေလ ငါတို ့မွာ အရမ္းခ်စ္လို ့ ယူခဲ့တာေတာင္ တခါတေလ သီးခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ၊သူမ်ား ဘာေၿပာေၿပာ ဂရုမစိုက္နဲ့ ဘာညာ ၿပန္ေၿပာေနတာ ဖိတ္တဲ့ သူက အင္းအဲ ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလရဲ့ ။ ေယာက်ၤား က စလုံးမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတာ ဘယ္မိဘ မွ အတင္းအက်ပ္ ယူခိုင္းလို ့မဟုတ္ သူ႔ဟာသူ ယူခ်င္လို ့ယူတာကို အလိုက္မသိ သြားေၿပာ ေနေသးတယ္လို ့ ဆူပါေလေရာ ။ မယ္သံ တို ့က အဲဒီလို ....။ ၿပီးေတာ့ လဲ အဲဒီ မဂၤလာေဆာင္ကိုသြားေသးတာ သတို ့သား က ၿပဳံးေတာင္မၿပဘူး .. ဟင္း အပုပ္ၾကီး ။

1995 ကထဲကေက်ာင္းၿပီး လို ့ ရန္ကုန္မွာ ဆင္းၿပီးအလုပ္ လုပ္တဲ့သမီးေလး ကို တနွစ္တခါ အိမ္ၿပန္လာတဲ့အခါ ေတြ႔ မေတြ႔ အေမတို ့ကေမးပါတယ္ ။ သူ ့သမီးက ယူမွာဘဲ ယူမွာဘဲ လို႔ေၿပာထားတာကိုး ။

ဒီလိုနဲ႔ ခုနစ္ႏွစ္အၾကာ 2002 မွာေတာ ့ သတင္းထူးပါလာခဲ ့ပါၿပီ ။ ၇ွိေနပါၿပီေပါ ့။ အေဖကလဲ ရန္ကုန္ဆင္းဘို႔ ရွိတာနဲ႔ ရန္ကုန္လာ သတ္သတ္ၾကီး မေတြ ့ခ်င္ဘူး ဆိုတာနဲ႔ တၿခား သူငယ္ခ်င္းေတြအပါ ညစာ အတူစားၾကတယ္ ။ ေနာက္ေန႔ အေဖ့ သေဘာထားကိုေမးတဲ့ အခါ NO ပါတဲ့ ။ အေၾကာင္းၿပခ်က္ကေတာ ့ ရုပ္ဆိုးလို ့ပါတဲ့ ..ဟင္ ့။
ဒီကလဲ ဟင္ သမီးအသက္ၾကီးေနၿပီ 27 ေတာင္ရွိၿပီ ဟိုင္းေနၿပီ သမီးရွာတာ မၾကိဳက္ရင္ အေဖတို ့ရွာေပးပါလား ဘာလား ေရွာက္ေၿပာတာ .....အေဖေတာင္ စေလၿပန္ေရာက္ေတာ ့ အေမ့ကို သမီးအတြက္ ဘယ္သူ႔ၿမင္လဲ ဘယ္၀ါ့ၿမင္လဲနဲ႔ တဲ့ ။ခုမွ အေမၿပန္ေၿပာၿပလို ့သိ၇တာ ။ ဟီး

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီတေယာက္နဲ့ ကိစၥၿပတ္ ၿပီး ဒီတေယာက္နဲ႔ လဲ က်ေရာ ကိုယ္ကလဲ ထုံးစံအတိုင္း စေလဘုရားပြဲ တနွစ္တခါၿပန္တာ ။ကိုယ္ ဒိေန့ၿပန္ သူကေနာက္တေန ့ စေလကို လိုက္လာတာ ဆရာ ။ အသိလဲ ရွိဘဲ နဲ႔ စေလမ်ား ရန္ကုန္လို တည္းခိုခန္းေတြဘာေတြ ရွိတယ္ထင္ေနလားမသိ ။
ေဟာ မထင္ဘဲ သူေရာက္လာေတာ ့ မ်က္ကလဲဆန္ၿပာေၾကာက္ၿပီး ထုံးစံ အတိုင္းေမာင္ေလးကို အယင္ေၿပာရေတာ့တာ ။ ေမာင္ေလးကလဲ နင့္ထက္ ငယ္တာ သူကယူမွာေသခ်ာလို ့လားဟနဲ႔ ..ေနာက္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ ့ကိုေၿပာ ရေတာ့တာေပါ ့။
အေဖ့မွာ ဧည့္သည္ကို ထညက္နဲ႔ ဧည့္ခံ ဘို ့ အဖုံးဖြင္ ့တာ ဒီတခါေတာ့ တကယ္ေပးရေတာ့မွာလားဆိုၿပီး ႏွေၿမာေနမွာေပါ ့ လက္တုန္ၿပီး ဖြင္ ့မရဘူး ။ သူက ေပး ေပးဦးေလး က်ြန္ေတာ္ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ယူဖြင့္ေပးတာ ေအာင္မယ္ ခပ္တည္တည္ဘဲ ။ အင္း ေရးမဲ့ဟာေတြ ေဘးေရာက္ကုန္ၿပီ ။

ဒီလိုနဲ႔ 2005 ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွာ အိမ္ေထာင္ၿပဳခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ ့။
အသက္ၾကီးၿပီ ဆိုေတာ ့ ကေလးတန္းယူပါတယ္။ 2006 စက္တင္ဘာမွာ သားေလးေမြးပါတယ္ ။
အဲဒီ အသက္အရြယ္ 29 မွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့ သူမ်ားေတြလို ေအာ့အန္ မူးေ၀ စတဲ့ ေ၀ဒနာ ေၿခလက္ေဖာေရာင္ စတာေတြကို မခံစားရဘဲ ေတာ္ေတာ္ က်န္းမာပါတယ္ ။ သြာႏိုင္လာႏိုင္သလားမေမးနဲ႔ ေနၿပည္ေတာ္ ပေရာဂ်က္ အတြက္ ရန္ကုန္ ပ်ဥ္းမနား ကူးသန္းေနတာ ကိုယ္၀န္ 7လမွာ ေလွကြင္းေတာင္ ကိုေတာင္တက္ႏိုင္ပါေသးတယ္ ။
အဲဒီ အေခါက္ ၀န္ၾကီးဦးေက်ာ္ဆန္း အိမ္မွာ ၿပဴတင္းခန္းဆီးအတြက္တက္တိုင္းတာ ေၿခေခ်ာ္က်လို ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿပန္လာမွ အမ်ိဳးသားကစိတ္ေတြဆိုးၿပီး မန္ေနဂ်ာ ကို ေနာက္တခါ ပ်ဥ္းမနားလႊတ္ရင္ အလုပ္ထြက္ခိုင္းမယ္ေၿပာမွ မသြားရေတာ့တာ ။ ဒါေတာင္မွ ေမြးတဲ့ေန့အထိ ရုံးတက္ေနေသးတယ္။

သားေလးကို ရုိးရုိးဘဲ ေမြးပါတယ္ ။ တကယ္နာခ်ိန္ က တနာရီခြဲပါ ။ ညၾကီး 2နာရိေလာက္မွာ ဗိုက္နာသလို ၀မိးသြားခ်င္သလိုၿဖစ္ေတာ့ အစက ၇ဳံးမွာစားခဲ့တဲ့ အသုပ္ေၾကာင့္လားရယ္လို ့ေတြးမိေသးတယ္ ေနာက္မွ အိုဂ်ီေၿပာတဲ့ ဂ်ဴးဒိတ္ၿဖစ္ေနတာ နဲ့႔ လန္ ့သြားတယ္ ။ အေမ့ကို ႏႉိးေၿပာေတာ ့ စေန ေန့ၾကီး မေမြးနဲ့ဦး ေအာင္ ့ထားဆိုၿပီးစိတ္ေၿပာင္းဘို ့ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္ေၿပာေနတယ္ ။စိုးရိမ္တတ္တဲ့သူ ကေတာ ့ ေဆးရုံပို့ဘို့ ကားေခၚလာပါတယ္ ။ ေဆးရုံေရာက္လို ့ ၃နာရီ တြန္းလွည္းေပၚတက္မွ နာလိုက္တာ စေအာ္ေတာ့တာဘဲ ။ ၄ နာရီ ခြဲမွာေမြးပါတယ္ ။စေနသား ေနတက္ ပါ ။

ဂႏၵီေဆးရုံ အစိုးရေဆးရုံ ဆိုေတာ ့ ဆရာ၀န္ေလးေတြ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ အေတြ ့အၾကဳံ ရေအာင္ဆိုၿပီးတေယာက္ၿပီးတေယာက္ စမ္းလိုက္ၾကတာ ေအာင္မေလး အရွက္ကုန္ ဆိုတာဒါဘဲ လို႔ ..။

ေမြးရတာလြယ္ေပမဲ့ ႏို ့ကမထြက္ ။ နပ္စ္ ငွားထားေပမဲ့ ဘယ္လိုေနေသးလဲ ဘယ္လိုမွမေနဘူးဆို စားစရာရွိတာစား အၿပင္ထြက္ စကားေၿပာေနေတာ့တာကို း ။ မိခင္ႏို ့တိုက္ရမဲ့စီမံခ်က္ေပမဲ့ ႏို ့ထြက္ေအာင္ကေတာ ့ အရပ္ ပါးစပ္နဲ႔ဘဲ ႏြားၿမီးေသာက္ ဘာေသာက္ေပါ ့ေလ။
ကေလးတခါေမြး အရပ္ပါးစပ္နဲ႔ ရုိးရာေတြကအမ်ားသား။ ဒါေတာင္ ဟိုးအရင္က အုတ္ခဲ ဖင္ခုထိုင္ တာေတြ ဘာေတြ ရွိေသးတာ ။

ဒီလိုနဲ့ေဆးရုံကဆင္း ႏို ့ကလဲ မထြက္ တခ်က္ ထြက္တခ်က္ နဲ့ 45 ရက္မွာ အလုပ္ၿပန္ဆင္း၇ေရာ ။
ကေလး ငယ္ငယ္ အလုပ္တဘက္နဲ့ ပင္ပန္းေတာ ့ ေနာက္ထပ္မေမြးေတာ့ပါဘူးရယ္လို့ေတြးထားတာ ။

သားေလး ကတိမ္းကပါးၿဖစ္သြားေတာ့ ...ရင္နဲ႔ အမွ်ေလ ။

ဒါေပမဲ့ ကေလးမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ။ မိဘ ေဆြမ်ိဳး ေယာကၤ်ားကေတာ့ ေမြးပါ ေမြးပါနဲ႔ ။
ေမြးမယ္ ဆိုၿပီး စလုံး က အလုပ္ စိတ္ဖိစီးမႉေၾကာင့္ထင္ ့ မ၇ႏိုင္ ။ အလုပ္ အသစ္ေၿပ ာင္း ၿပီးမွ ရတယ္ ။ အလုပ္ ကညီမေလးတေယာက္က အမ အမူးေၿပၿပီ ဆိုၿပီး ထန္းပင္ေမာ့ၾကည့္ၿပန္ၿပီလားတဲ့ ..။
ဒီတခါ အသက္က 34 -35 ၀န္းက်င္ ဆိုေတာ ့ အသက္ပဲၾကီးလို ့လား ။ စလုံးမွာ အလုပ္တဘက္ နဲ့ ၿဖစ္လို ့လားမသိ ။ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းပါတယ္။
ဒါေတာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တဲ့သူဆိုေတာ ့ ရုံးကလူေတြကေတာင္ နင္ကိုယ္၀န္၇ွိတာ ဘာမွလဲ မၿဖစ္ပါလားနဲ့ ။
ဒါေပမဲ့ေလ ညဘက္ဆို ကိုယ့္အေသြးအသားေတြ စုပ္ထုတ္ယူသြားသလို ေၿခကုန္လက္ပန္း က်ေနတတ္တယ္ ။

PS: ရုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို ့ေနာက္မွဆက္ပါဦးမယ္ ။

ထိခိုက္ ခံစား ကဗ်ာမ်ား

ဒီေန ့ Forward Email ထဲကို ေရာက္လာတဲ့
ဧရာဝတီ ကို ကာကြယ္ၾကစို႕ (ေအာင္ဒင္) ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါး ကိုဖတ္ၿပီး ဒါဟာတကယ္မ်ားၿဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ့ ထိတ္လန့္တုန္လႉပ္မိသလို
အဲဒီအထဲက ဆရာေမာင္စိန္၀င္းရဲ့ ကဗ်ာနဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ ကို ပါ ဖတ္ၿပီး ထိခိုက္ ခံစားမိပါတယ္။
ဒီလိုသာဆိုရင္ က်မတို့ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ပထ၀ီထဲက ဧရာ၀တီ ၿမစ္အေၾကာင္းေတြ လက္ရွိၿမန္မာၿပည္ေၿမပုံမွာရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီ ရဲ့ ပုံေတြ နဲ့ က်မတို ့ ငယ္စဥ္ က ေဆာ့ကစားခဲ့တဲ့ စေလၿမိဳ့ရဲ့ ဧရာ၀တီ ပုံရိပ္ေတြကို သမီးေလးၾကီးလာရင္ေၿပာၿပဘို ့ ကူးယူသိမ္းထား၇ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့ ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ ့ဧရာဝတီ ကို ကာကြယ္ၾကစို႕ (ေအာင္ဒင္) ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါး ထဲက တစိတ္တပိုင္းၿဖစ္တဲ့ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းရဲ့ ကဗ်ာနဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ ကို ကူးယူထားလိုက္ပါတယ္။

ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း က ကခ်င္ျပည္နယ္က ဧရာဝတီျမစ္ဆံုေဒသကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ (၁၉၉၆ ထင္ပါတယ္) ေလာက္က ေရာက္ဘူးခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ျမစ္ဆုံရဲ့အလွအပကို သူခံစားၾကည္ႏူးျပီး သူ႕အကိုရဲ့ တိုက္တြန္းမႈနဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ကို တထိုင္ထဲ စပ္မိပါသတဲ့၊ အဲဒီ ကဗ်ာရဲ့ ေခါင္းစဥ္က "အင္ခိုင္မြန္ ရဲ့ ေျခရင္းမွာ" တဲ့၊ အင္ခိုင္မြန္ ဆိုတာက ေမခ နဲ႕ မလိခ ဆံုတဲ့ေနရာမွာ မားမားၾကီးတည္ရွိေနတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ အမည္ပါ၊ သူ႕ကဗ်ာ ကို ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းက ဒီလို ရြတ္ျပပါတယ္၊

"အင္ခိုင္မြန္ ရဲ့ ေျခရင္းမွာ"
ေမခ နဲ႕ မလိခ
ဆုံမိၾက ဒီမွာ။
သံေယာဇဥ္ ျမစ္ဆံုျဖစ္
ခ်စ္ၾကေသာအခါ၊
သမုဒယ ျမစ္ႏွစ္စင္းရဲ့
ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕အလကၤာ
ဧရာဝတီ ရယ္လို႕ျဖစ္၊
ကမ႓ာတည္သ၍
ျမန္မာျပည္ေဟ့ ရယ္လို႕ ေႂကြးေၾကာ္ျပီး
စီးေနမည့္ ျမစ္။။။

ကဗ်ာဆရာက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို "ကမာတည္သ၍ ျမန္မာျပည္ေဟ့ရယ္လို႕ ေႂကြးေၾကာ္ျပီး စီးေနမည့္ျမစ္" လို႕ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ တင္စားခဲ့ပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ကပါ၊ ကဗ်ာဆရာက ဆက္ေျပာျပပါတယ္၊ ရသစာေပ တခုရဲ့ တန္ဘိုးကို အခ်ိန္ကာလ နဲ႕ ေဒသ ေပၚမွာယွဥ္ျပီး အခ်ိန္တိုင္းမွာ၊ ေဒသတိုင္းမွာ မွန္မွ ေကာင္းတယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္ရတယ္လို႕ဆိုပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္က ေရးထားတဲ့ စာတပုဒ္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ ဟာ ဒီေန႕ေခတ္နဲ႕ မကိုက္ညီေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီ စာဟာ ေကာင္းတယ္လို႕ မေခၚႏိုင္ဘူး တဲ့၊ အဲဒီလို ေျပာျပီး ကဗ်ာဆရာက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ညီးတြားပါတယ္၊ "က်ေနာ္႕ ကဗ်ာဟာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး" တဲ့။ မႏွစ္က (၂၀၁၀ ခုႏွစ္) ျမစ္ဆုံကို သူ တေခါက္ထပ္ေရာက္ပါသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ့ "ကမ႓ာတည္သ၍ ျမန္မာျပည္ေဟ့ရယ္လို႕ ေႂကြးေၾကာ္ျပီး စီးေနမည့္ျမစ္" ၾကီးဟာ ေနာက္တႏွစ္ေတာင္မွ ခံပါဦးမလား လို႕သူ သံသယျဖစ္မိရပါတယ္… တဲ့၊
ကဗ်ာဆရာက ဆက္ေျပာပါတယ္၊ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အသက္ေသြးေၾကာပါ တဲ့၊ ျပီးေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အသက္ေသြးေၾကာၾကီး မရွိေတာ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ ရွိႏိုင္ပါဦးမလား၊ ျမန္မာျပည္ၾကီး ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ပါဦးမလား၊ အဲဒီ နာက်င္ေၾကကြဲစိတ္နဲ႕ ကဗ်ာဆရာက ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတပုဒ္ ကို ေရးျပီး ရြတ္ဖတ္ျပပါတယ္၊ ကဗ်ာရဲ့ ေခါင္းစဥ္က "ျမစ္ေကာ" တဲ့။

"ျမစ္ေကာ"

ျမစ္မေကာေအာင္လို႕
သစ္ေတာတို႕ စိမ္းလမ္းရေပမည္၊
ေရေဝေတာေတြ ဆိုင္းစို႕စို႕
မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕မႈံရီ၊
ခ်င္းတြင္း နဲ႕ ဧရာဝတီ
ေရျပာၾကည္သမွ် ျမန္မာ့ေသြးေဟ့၊
တေတာလုံးေျပာင္၊ တေတာင္လုံးလင္း
ျမစ္က်ဥ္းမွာ ေသာင္ေတြေပၚေတာ့
ေနာင္အရွည္မေမွ်ာ္ ျမန္မာေပ်ာက္ေအာင္လို႕
ကိုယ့္ေသြးကို ကိုယ္ျပန္ေသာက္ျပီလား
စိုးေၾကာက္ဖြယ္အပ်က္သေဘာနဲ႕
ျမစ္ေကာမည့္ ေန႕။။။

၀ိသာခါ သီလရွင္သင္ အမ်ိဳးသမီးပညာေရးေက်ာင္း

မိဘမဲ့ မိန္းကေလးေတြ သို ့ မိဘကမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သင္ၾကားေပးေနတဲ့ သီလရွင္ေက်ာင္းပါ။



ေနရပ္လိပ္စာပါ ။


အုတ္ တထပ္တိုက္ေလးပါ ။


ရပ္ကြက္ထဲက နီးစပ္ရာ စုေပါင္းၿပီးလႉၾကတာပါ ။ လႉတဲ့ ပစ္စီးေလးေတြပါ ။


လႉတဲ့သူေတြရွိရာဧည့္ခန္းကို လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို ့ ညီညီညာညာ တန္းစီၿပီးလာၾကတယ္။


လႉတဲ့သူေတြဘက္ မ်က္ႏွာေလးေတြမူလို ့ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို ့သၾကပါတယ္ ။



ၿပီးေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ စားၾကရတယ္။

ေက်းဇူး ဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း