 |
| Photo from Google |
ၾကာေလၾကာေလ ကိုယ္ဟာ ပါးစပ္ကို ပိုပိုၿပီး ပိတ္ထားတတ္လာတယ္။
စကား စကား ေၿပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိၿပ ဆိုသလို ကိုယ့္ဇာတိကို လူသိမခံခ်င္လို႕လား၊ လူသိမခံရဲလို႕လား၊
ကိုယ့္အေၿပာေတြမွာ ေမ်ာပါၿပီး ေထာက္ခံေခါင္းညိတ္မယ့္သူမရွိေတာ့လို႕လား။
ေၿပာလဲ မထူးပါဘူး သူ႕သေဘာသူေဆာင္ ကိုယ့္သေဘာကိုယ္ေဆာင္တာပဲေလ လို႕မ်ား ေတြးၿပီး အားလုံးကို ေနာက္ဆုတ္ေက်ာခိုင္းလိုက္တာလား။
လူေၿပာမသန္ လူသန္မေၿပာ .. ေၿပာၾက ေၿပာၾက တဲ့ ေလလုံးေတြကို ဘယ္ညာတိမ္းေရွာင္ရင္းနဲ႕ ကိုယ္ပါမေၿပာၿဖစ္ေတာ့ေလသလား။ တခါတခါ ေလလုံးမုန္တိုင္းသိပ္ထန္တဲ့အခါ ကိုယ္ဟာ ၿပဳံးရုံတင္မက ရယ္ပါ ရယ္မိေသးတာလား ။ အဲလိုဆိုရင္ေရာ ကိုယ္ဟာ ေလွာင္တတ္သေရာတတ္သူလား သစၥာမဲ့တတ္သူလား ။
ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ကို ထြက္လာရင္းနဲ႕ ေၿပာခ်င္ရက္နဲ႕ ဆိတ္ၿငိမ္အသိုင္း၀န္းထဲ ကိုယ့္အသံမ်ား ဟိန္း ထြက္သြားမလားစိုးရိမ္လို႕ မေၿပာၿဖစ္ေတာ့တာလား ။
ကိုယ္ေၿပာမယ့္ စကားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာမယုံေတာ့လို႕မ်ား မေၿပာေတာ့တာလား။
ကိုယ့္နားဟာ ဘာမွမၾကားေတာ့လို႕ သူမ်ားေၿပာသမွ်နားထဲမ၀င္တတ္ေတာ့လို႕ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ ေၿပာစရာမရွိေတာ့တာလား ။
ကိုယ္ဟာ သူမ်ားေၿပာတာေတြပဲ နားေထာင္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ လ်ိဳ႕၀ွက္တတ္သူလား။
ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ကိုယ့္အေတြးေတြ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္စိတ္မ၀င္စားလို႕ သူမ်ားေတြကို ေၿပာၿပဖို႕စိတ္မပါေလသလား။
ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ တင္းတင္းစိလို႕ ဆုံေတြ႕ခိုက္ ေအးစက္စက္ၿပဳံးတတ္သလို ကိုယ့္အသည္းနွလုံးကေရာ ေအးစက္စက္ထုံက်င္က်င္နဲ႕လား ။
ကိုယ့္ပါးစပ္က အသံမထြက္ေတာ့သလုိ ကိုယ့္ႏွလုံးသားကလဲ ႏွလုံးခုန္သံေလးေတာင္မေပးခ်င္ေတာ့ဘူးလားကြယ္ ။
ဟုတ္တယ္ ၀ါေနတဲ့ ခ်တ္ေဘာက္စ္ေလးက ခပ္တည္တည္ပဲ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္ ။ ကိုယ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ တခ်ိန္လုံး နည္းနည္းေလးမွ စိမ္းမလာခဲ့ဘူး၊ ဆိုလိုတာက ဘယ္သူကမွကိုယ့္ကိုမေခၚဘူး ၊ ေအးခဲေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို အသက္သြင္းမေပးဘူး ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ။
အဲလိုေတြမွ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဘာၿဖစ္လဲေလ
ကိုယ္ေၿပာခ်င္ရင္ တခ်က္ကလစ္လိုက္ရုံပဲေလ၊ ကိုယ့္ပါးစပ္က စကားမေၿပာေပမယ့္ ကိုယ့္လက္နဲ႕ ကီးဘုတ္က ကိုယ့္စိတ္ထဲကစကားေတြကို ဖြင့္ေၿပာၿပလို႕ရတာပဲေလ။
ဘာကို ေႏွာင့္ေႏွးေနဦးမွာလဲ ....
ဘာကို တြန္႕ဆုတ္ေနဦးမွာလဲ....
အာာား ကိုယ္ေၿပာခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားၿပီး စုထားလို႕ ဘယ္ကအစဆြဲထုတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူးတဲ့လား ။ ။
ကဲ ဒါဆိုလဲ ပိတ္လက္စနဲ႕ ဆက္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ေပါ့ .....။ ။
No comments:
Post a Comment