ေတာင္ပို႔ပံုျပင္ - ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသ (ဖားေအာက္ေတာရေက်ာင္း- စကၤာပူ)

ေတာင္ပို႔ပံုျပင္

တရားေဟာဖို႕ သုတၱန္တခုကို ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီသုတၱန္ကေတာ့ ၀မၼိကသုတ္လို႕ ေခၚပါတယ္။ ၿမန္မာလို မွတ္လို႕ လြယ္ကူဖို႕အတြက္ ေတာင္ပို႕ပုံၿပင္လို႕ ဒီလို နာမည္ေပးထားပါတယ္ ။ အဲေတာ့ တရားေတာ္ကို မေဟာမီ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ရြတ္ဆိုပြားမ်ားေသာအားၿဖင့္ ဦးပဥၨင္းက လကၤာေလးတပုဒ္ ေရွ႕က တိုင္ေပးမယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြက ေနာက္ကလိုက္ၿပီးေတာ့ဆိုေပါ့။ လကၤာကေတာ့ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သဗၺညဳတဉာဏ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကို သီကုံး ထားတဲ့ လကၤာေလးတပုဒ္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ လိုက္ဆုိရေအာင္ ။ သိရာမွန္က မက်န္ရေအာင္ လုံး၀စုံလင္အကုန္္ၿမင္ သေဗၺဉာဏ္ေတာ္အစြမ္းတည္း ။ သိသည့္တရား အမ်ားအၿပား ၌ ေဟာထားစဖြယ္ နည္းအသြယ္သြယ္ကို ခ်ယ္လွယ္စုံလင္ အကုန္ၿမင္ သေဗၺဉာဏ္ေတာ္အစြမ္းတည္း ။ ကၽြတ္ထိုက္ၾကေပ မ်ားေ၀ေန၏ ဣေၿႏၵ စရိုက္ သူ႕အၾကိဳက္ကို ႏွိဳက္ခၽြတ္စုံလင္ အကုန္ၿမင္ သေဗၺဉာဏ္ေတာ္အစြမ္းတည္း ။ ဉာဏ္ေတာ္စြမ္းပကား ဤ သုံးပါးေၾကာင့္ အမ်ားေ၀ေန ကၽြတ္လြတ္ေစဖို႕ မေနမနားသက္ေတာ္အားၿဖင့္ ၾကီးမားေလဘိ ရွစ္ဆယ္ၿပည့္ ပရိနိဗၺာန္ စံသည့္တိုင္ေအာင္ သယ္ယူေဆာင္ ဘုန္းေခါင္ ငါတို႕ဘုရားတည္း ။  သာဓု သာဓု သာဓု ။  အဲဒီေတာ့ သုတၱန္နာမည္က ၀မၼိကသုတၱန္လို႕ ေခၚပါတယ္ ။ ၀မၼိကသုတၱ ဒီလိုေခၚလဲရပါတယ္။  ၀မၼိကသုတၱန္တ ဒီလိုေခၚလို႕လည္း ရတယ္။ သုတၱဆိုတာ ဘာလည္းလို႕ေမးရင္ေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတြကို ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးသည္ေနာက္ ရဟန္းေတာ္ေတြက ၿခင္းေတာင္း သုံးခုထဲမွာ ထည့္တယ္။ တခုေသာၿခင္းေတာင္းက ၀ိနယ ၊ ေနာက္တခုက သုတၱန္တ၊ တနည္းအားၿဖင့္ ေၿပာောတ့ သုတၱ  လို႕ ဒီလိုေခၚတယ္ ။ ေနာက္တခုကေတာ့ အဘိဓမၼာလို႕ ဒီလို ၿခင္းေတာင္း သုံးခုရွိပါတယ္ ။ ၀ိနည္းဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာ စည္းကမ္းေတြအမ်ားၾကီး ထည့္ထားတယ္ ။ တနည္းအားၿဖင့္ ေၿပာေတာ့ အာဏာေတြအမ်ားၾကီး ထည့္ထားတယ္၊ အထူးသၿဖင့္ ရဟန္းေတြအတြက္ေပါ့ ။ ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘာမလုပ္ရဘူး ။ ဒါောကာင့္မို႕လို႕ ၀ိနည္း ပိ႗ကတ္ ကိုၾကည့္မယ္ဆိုလို႕ရွိရင္ ၀ိနည္းဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စည္းကမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ရမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ၀ိနည္းတရားေတာ္ကို အာဏာေဒသနာလို႕ ဒီလိုေခၚပါတယ္။ အာဏာမ်ားတဲ့ ေဟာခ်က္ေတြလို႕ ဒီလို အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။ ေနာက္တခုက သုတၱန္တ၊ သုတၱဆိုတာနဲ႕ အတူတူပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။  သုတၱဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြက ေ၀ါဟာ ရေတြအမ်ားၾကီး ထည့္ထားတယ္။ ေ၀ါဟာရေတြနဲ႕ သုံးနွဳန္းေဟာၾကားထားတဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ ေတြကို ထည့္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ သုတၱန္ေဒသနာေတြကို ေ၀ါဟာရေဒသနာ။ ေ၀ါဟာရေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္က ေ၀ါဟာေတြကို သုံးႏွဳန္းၿပီးေတာ့ ေဟာထားတဲ့ တရားေတြကို အဲဒီသုတၱဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာ ေတြ႕ရမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ပိုနားလည္ ေစဖို႕ရာအတြက္ ေနာက္တခုသြားဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ အဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီ အဘိဓမၼာ ဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ပရမတၳ ေဒသနာလို႕ ေခၚတဲ့ ၿမင့္ၿမတ္မွန္ကန္တဲ့ မေၿပာင္းလဲတဲ့တရားေတြကို ေတြ႕ရမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဒီအတိုင္းပါ ။ အဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ေဒသနာေတာ္ထဲမွာ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ က ရုပ္တရား အစုအပုံ နာမ္တရားအစုအပုံ ဒီလိုပဲေဟာတာေတြကမ်ားပါတယ္။ အေၾကာင္းတရား အက်ိဳးတရား လူေတြကို မငဲ့ကြက္ဘူး ။ သူေဌးၾကီးကို သူေဌးၾကီးလို႕ မသုံးဘူး ။ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားလို႕ သုံးလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသားကို အမ်ိဳးသားလို႕မသုံးဘူး ၊ အမ်ိဳးသမီးကို အမ်ိဳးသမီးလို႕ လည္းမသုံးဘူး။ ရုပ္တရားေတြအၿဖစ္နဲ႕သုံးတယ္။ နာမ္တရားေတြအၿဖစ္နဲ႕ သုံးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ အဘိဓမၼာကို ဖတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ နားလည္ရခက္ပါတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေတြကေ၀ါဟာရကိုေတာ့ နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ဘုရားရွင္က ဒီအဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာ ပရမတၳတရားေတြ၊ တနည္းအားၿဖင့္ ဒီအဘိဓမၼာစ ကားလုံးေတြသာ သုံးထားတဲ့အတြက္ အင္မတန္နား လည္ရခက္တဲ့ ေဒသနာၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသနာမ်ိဳးကိုေတာ့ အဘိဓမၼာဆိုတဲ့ ၿခင္းေတာင္းထဲမွာ ေတြ႕ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သုတၱန္က်ၿပန္ေတာ့ ဘယ္လိုၿပန္မလဲ။ သုတ္လို႕ပဲ ၿပန္ရပါမယ္။ ရွင္းသြားလားဆိုေတာ့ည္းမရွင္းပါဘူး။ မရွင္းေသာ္လည္းပဲ ဒီလို ပဲ ၿပန္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ သုတၱ ဆိုေသာစကားလုံးက definationေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ့ စကားလုံးၿဖစ္ပါတယ္။ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ စကားလုံးၿဖစ္ေတာ့ စကားလုံးတခုထဲကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ ဒီစကားလုံးကို ၿပန္လို႕ရတဲ့အေနအထားမရွိပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ ၀ိနည္းကို ၀ိနယဆိုတဲ့ ဒီစကားလုံး ၀ိနည္းလို႕ပဲ ၿပန္ပါတယ္ ။ သုတၱဆိုတဲ့ ဒီစကားလုံး သုတၱ၊ သုတ္လို႕ပဲ ၿပန္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာဆိုေတာ့ အဘိဓမၼာလို႕ပဲ ၿပန္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ရွင္းသလားဆိုရင္ သိပ္ေတာ့မရွင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ စကားလုံးတခုနဲ႕လဲ ေၿပာင္းလဲလို႕လဲ မရႏိုင္ပါဘူး ။ အဲဒီေတာ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့အထဲက ဦးပၪၨင္း ဖြင့္ဆိုခ်က္ တခုကို ေၿပာၿပပါမယ္ သုတၱန္ဆိုတဲ့ စကားလုံးက သု ဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ႕ ဥတၱဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သုံးထားၿခင္းပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ သု ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေမးရင္ေတာ့ ေကာင္းစြာလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အားၿဖင့္၊ ေကာင္းစြာ ။ ဥတၱဆိုတာကေတာ့ ေဟာၾကားထားေသာ ။ သုတၱဆိုတာ ေကာင္းစြာေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတြ ဒီလို အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္းစြာ ေဟာၾကားထား တယ္ဆိုေတာ့ ၀ိနည္းေတြ အဘိဓမၼာေတြက ေကာင္းေကာင္း မေဟာဘူးလားလို႕ ဒီလိုေတာ့ေမး စရာ ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဒီအတိုင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ၀ိနည္းမွာ အာဏာေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါ မလုပ္ရဘူး၊ ဒါ လုပ္ရမယ္။ ၾကာၾကာၾကီးဖတ္ရင္ စိတ္ေနာက္လာတာ၊ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့စည္းကမ္းေတြအာဏာေတြမ်ား လြန္းလို႕ နားေထာင္လို႕မေကာင္းဘူး ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕လို႕သတၱ၀ါေတြနဲ႕ အၾကိဳက္ေတြမကိုက္ညီဘူး။ စည္းကမ္းေတြသိပ္မ်ားလြန္းေတာ့ နားေထာင္လို႕မေကာင္းဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕လို႕ သူ႕ကို သုတၱလို႕မေခၚဘူး ။ ေနာက္တခု အဘိဓမၼာ၊ အဘိဓမၼာက်ေတာ့စိတ္ေတြကဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ေစတသိတ္ေတြကဘယ္လိုရွိတယ္။ စိတ္နဲ႕ေစတသိတ္ေတြကဘယ္လိုယွဥ္တယ္။အ၀ိဇၨာဆိုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္သခၤါရေတြၿဖစ္တယ္ ။ဖတ္တယ္နားေတာ့မလည္ဘူး။ အဲေတာ့အဘိဓမၼာက်ေတာ့လဲ့တရားစကားလုံးေတြပဲ။ပညာရပ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့စကားလုံးေတြၿဖစ္ေတာ့လူေတြ နားမလည္ႏို္င္ပါဘူး။ဒီေတာ့သုတၱဆိုတဲ့စကားလုံးက်ေတာ့ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူေဌးၾကီးကိုသူေဌးၾကီးလို႕ေၿပာေတာ့ လူေတြနားလည္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးကိုအမ်ိဳးသမီး လို႕ေၿပာေတာ့ လူေတြနားလည္တယ္ ။အဲဒီလို နားလည္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ သုံးထားတယ္ ။ လူေတြရဲ႕အလိုအၾကိဳက္စရိုက္ကို ငဲ့ၿပီးေတာ့မွဘုရားရွင္ေဟာထားတယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕လို႕ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အၾကိဳက္နဲ႕ညီတဲ့အတြက္ သတၱ၀ါေတြက ဘယ္လိုေၿပာလဲဆိုေတာ့ သုတၱ ၊ သုဥဳတၱေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ေဟာထားတဲ့တရားေတြ လို႕ေၿပာတယ္။ သတၱ၀ါေတြက သူတို႕ၾကိဳက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေဟာထားတာ ဟုတ္လား ။ အဘိဓမၼာေတြ ၀ိနည္းေတြေၿပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္ ဟုတ္လား။ ဘုရားစာဆိုေတာ့ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္ ဒီလိုပဲေၿပာရတာေပါ့ မေကာင္းဘူး လဲမေၿပာရဲဘူး ၊ နားလဲမလည္ဘူး ။ အဲေတာ့ သုတၱ ဆိုတာေကာင္းေသာတရားေတြ အဲလိုမွတ္ႏိုင္ပါတယ္ေပါ့ ၊ တၿခားတၿခားဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြလဲရွိပါတယ္။   အဲေတာ့ ၀မၼိကဆိုတာ ဘာလဲလို႕ေမးရင္ ၀မၼိက ဆိုတာ ေတာင္ပို႕ ။ ေတာင္ပို႕ေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား ၿခေတြေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးတခု ။ ေၿမမို႕မို႕ေလး ဒါဟာေတာင္ပို႕လို႕ေခၚပါတယ္ ။ အဲေတာ့ ဦးပၪၨင္းက ဒါကိုေတာင္ပို႕ပုံၿပင္လို႕ဒီလိုနာမည္ေပး ပါတယ္။ ေတာင္ပို႔ပံုျပင္ ဒီေတာ့တခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီလိုနာမည္ေပး ေတာ့ ဦးပၪၨင္းေလးတပါးကလဲေၿပာပါတယ္ ။ တပည့္ေလးပါပဲ ။ တရားေတြကို ပုံၿပင္လို႕ေၿပာေတာ့ ေကာင္းပါ့မလားတဲ့ ။ သူေၿပာတယ္ တရားဆိုတာတကယ့္အစစ္အမွန္ေတြမ ဟုတ္ဘူးလား တဲ့ ။ ဒီလိုေၿပာပါတယ္။ အဲေတာ့ ဒီဟာကေတာ့ တကယ္ပဲပုံၿပင္ပါ ။ ၿဗဟၼာၾကီးတစ္ဦး သူဖန္တီးထားတဲ့ ပုံၿပင္ေလးတစ္ခုလို႕ ဒီလိုလဲဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ၿဗဟၼာၾကီးက တခ်ိန္က လူ႕ၿပည္မွာလဲၿဖစ္ခဲ့တယ္။ သူလူ႕ၿပည္မွာၿဖစ္ေတာ့ တကယ္ထင္ရွားၿဖစ္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ ေလးတခုလို႕ ဒီလိုလည္းပဲ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ၿပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ပုံေလးတခုၿဖစ္ခဲ့ရင္ ဦးပၪၨင္းတို႕ကပုံၿပင္လို႕ေၿပာလို႕ရပါတယ္ ေနာ္ ။ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ၿဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ ဒါကအင္မတန္ၾကာ ခဲ့ၿပီ ။ သူ လူ႕ဘ၀တုန္းကၿဖစ္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးဆိုေတာ့ ဒါက ပုံၿပင္လို႕ေၿပာႏိုင္ပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ၀မၼိက ဆိုတာ ေတာင္ပို႕ ၊ ဒီသုတၱန္ကိုဘုရားရွင္ သာ၀တၳိၿပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာေနစဥ္အခါ အရွင္ကုမာရ ကႆ     ပ ဆိုတာရွိတယ္။ ရွင္ကုမာရ ကႆ     ပ သူက တရားဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူး ရပါတယ္ ။ သူ႕ဘ၀ဟာလဲအင္မတန္ဆန္း ၾကယ္ပါတယ္ ။ အခု သူနာရတဲ့ ဒီတရားေလး သူနားေထာင္ရတဲ့ ဒီပုံၿပင္ဟာလည္းပဲ အင္မတန္ပဲ ဆန္းၾကယ္္ပါတယ္။ ဒီပုံၿပင္ေလးရဲ႕ေနာက္ကို လိုက္ၿပီး က်င့္ၿခင္းအားၿဖင့္ သူ ရဟႏၱာၿဖစ္ခဲ့တယ္ ။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ရဟႏာၱၿဖစ္ပုံကလဲ ထူးဆန္းတယ္လို႕ေၿပာလို႕ရပါတယ္။ အဲေတာ့ ရွင္ကုမာရ ကႆ     ပ က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းရဲ႕ေနာက္ေဖးမွာ အႏ၀ၱန္ေတာဆိုတာ အဲဒီေတာအုပ္ၾကီးရွိတယ္ ။ အဲဒီ ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေန႕ေရာညေရာ သူ ၀ိပႆ      နာ တရားေတြကို ၾကိဳးစားအားထုတ္တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿဗဟၼာၾကီးတစ္ဦးကလာၿပီးေတာ့ ဒီပုံၿပင္ေလးကိုေၿပာပါတယ္။ ဘာလို႕ေၿပာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီၿဗဟၼာၾကီးနဲ႕ ဒီရဟန္းနဲ႕က အရင္ဘုရားရွင္ရဲ႕ လက္ထက္မွာ တရားအတူက်င့္ ေဖာ္က်င့္ဖက္ေတြ ။ ဒီၿဗဟၼာၾကီးၿဖစ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ သူတရားရသြားတယ္ ။ အနာဂါမ္ၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၿဗဟၼာ့ၿပည္ကိုေရာက္တယ္။ အခုရဟန္းၿဖစ္တဲ့ ရွင္ကုမာရ ကႆ      ပကေတာ့အဲဒီတုန္းက ဘာတရားမွ မရဘဲနဲ႕ဘ၀တစ္ခု ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ေနာက္ေတာ့ နတ္ၿပည္မွာၿဖစ္တယ္။ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္တဲ့အခါက်ေတာ့ လူ႕ၿပည္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ရဟန္း၀တ္ပါတယ္၊ တရားအားထုတ္ပါ တယ္ ။ ဒီေတာ့ ၿဗဟၼာၾကီးနဲ႕ ဒီရွင္ကုမာရကႆပ နဲ႕ က မိတ္ေဆြေတြၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မို႕ မိတ္ေဆြဆီကို ဓမၼလက္ေဆာင္အၿဖစ္နဲ႕ ဒီပုံၿပင္ေလးတပုဒ္ဖန္တီး လာတာပဲၿဖစ္ပါတယ္။  ဒီေတာ့ ၿဗဟၼာၾကီးက အဲဒီရဟန္းထံကို ခ်ည္းကပ္တယ္။ ခ်ည္းကပ္ၿပီးေတာ့ ေခၚပါတယ္ ဘိကၡဴ ဘိကၡဴ ရဟန္း ရဟန္း ဒီလိုပဲ ေခၚပါတယ္ ။ သူက ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္လို႕ အရွင္ဘုရား ဘေႏၱ ဒီလို စကားလုံးမ်ိဳးေတာ့မသုံးပါဘူး ။ ရင္းႏွီးတဲ့စကားပဲသုံးပါတယ္ ။ ဘိကၡဴ ဘိကၡဴ ရဟန္း ရဟန္း ကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ္ ဒါမွမဟုတ္အရွင္ဘုရား အဲ ဒီအတိုင္း ၊ ဒီမွာေတာင္ပို႕ၾကီး တစ္လုံးရွိ္တယ္ ။  အဲဒီေတာင္ပို႕ၾကီး က ညဥ္႕မွာအခိုး လႊတ္တယ္။ ေန႕က်ေတာ့ ေတာက္ေလာင္တယ္။ ဆရာၿဗဟၼဏ နဲ႕ တပည့္ သုေမဓ၊ ၿဗဟၼဏကို ဒီေနရာက်ေတာ့ ၿမန္မာ ၿပန္ရမွာက ပုဏၰားၾကီး လို႕ၿပန္ပါတယ္ ။ အဲဒီ ေတာ့ ပုဏၰားေတြက ေလာကီေရးရာဆိုင္တဲ့သူ ေတြဆိုေတာ့ ဒီၿဗဟၼဏ ကို ပုဏၰားလို႕ ဒီလိုပဲၿပန္ႏိုင္ပါတယ္။ တပည့္သုေမဓ ၊  သုေမဓဆိုတာက သုေမဓနဲ႕ ေပါင္းထားတာ ေကာင္းေသာပညာရွိလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ပညာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ။ ဆရာပုဏၰားနဲ႕ သုေမဓက ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးဆီကိုလာတယ္။ လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာကေၿပာတယ္ သုေမဓ လက္နက္ကို ယူၿပီးေတာ့ ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးကို တူးပါ ။ ဒီလိုေၿပာတယ္။ သုေမဓ ကတူးတယ္ ။    တူးေတာ့ ဘာေတြ႕လဲ လင္ဂီလို႕ေခၚတဲ့ တံခါးက်င္ကိုေတြ႕တယ္ ။ မင္းတုပ္ကိုေတြ႕တယ္။ တံခါးေတြ ကလန္႕ထိုးတဲ့ မင္းတုပ္ကိုေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ဟာ ဆရာမင္းတုပ္ေတြ႕ၿပီဆိုေတာ့ မင္းဖယ္ပစ္ ဆက္တူး ဒီလိုပဲ ခိုင္းပါတယ္။ ဖယ္ပစ္ ဆက္တူး ဆိုေတာ့ ေနာက္တခါ ဆက္တူးေတာ့ ဘာေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ ဥတုမာရိက ဆိုတဲ့ ဖားတစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ပါတယ္။ ဆရာကိုေၿပာတယ္ ဒီအတိုင္းပဲ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတယ္ ဖယ္ပစ္ ဆက္တူး ။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဒိြတာပဒ လမ္းႏွစ္ခြကို ေတြ႕တယ္။ အဲေတာင္ပို႕ ၾကီးထဲမွာ လမ္းႏွစ္ခြကိုေတြ႕တယ္ ဖယ္ပစ္ ဆက္တူးဆိုေတာ့ တူးတယ္။ ဆပ္ၿပာ ေရစစ္ကိုေတြ႕တယ္။ ေရစစ္ လို႕လဲေခၚ တယ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့သူေတြသုံးပါတယ္။ ေနာက္တခု ဖယ္ပစ္ဆက္တူးလို႕ေၿပာတယ္။ တူးတယ္ လိပ္ကိုေတြ႕တယ္။ ေနာက္တခု သံလ်က္နဲ႕ စဥ္းတီတုံးကိုေတြ႕တယ္ ။ ေနာက္တခု သားတစ္ကိုေတြ႕တယ္။ ဆရာ သားတစ္ေတြ႕တယ္ဆရာ ဆိုေတာ့ အဲဒါကို ဖယ္ပစ္ မင္းဆက္တူး ။ ဆရာ နဂါးၾကီးကို ေတြ႕ၿပီဆရာ ဆိုေတာ့ ဆရာကဘာေၿပာလဲဆိုေတာ့ တိဌတုနာဂ နဂါးကိုေတာ့ ရွိပေစ ။ မာလာဂႏၵတ္ေတသိ မင္းနဂါးကိုေတာ့ သြားမထိခိုက္နဲ႕ ။ နေမာဂေယာဟိနာဒတ္သ မင္း နဂါးကို ရွိခိုးလိုက္ ။ နဂါးကို ရွိခိုးလိုက္ပါ ။ အဓိပၸါယ္က ေတာ့ အဲဒီနဂါးမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ဥစၥာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အခုက နဂါးၾကီးကိုေတြ႕ၿပီဆိုတာ့ ဒါက ဇာတ္လမ္း ကဆုံးသြားၿပီ ။ နဂါးကို ရွိခိုးလိုက္ရင္ အရိုအေသေပးလိုက္ရင္ ဒီနဂါးၾကီးက မင္းကို ဥစၥာေတြေပးလိမ့္မယ္ ။ ဒါဆိုရင္ မင္း ခ်မ္းသာၿပီေပါ့ ။ အဲဒါဆိုရင္ ဒီေန႕တရားနာပရိတ္သတ္လဲ ဒီပုံၿပင္ေလးသာ သိရင္ခ်မ္းသာမယ့္သေဘာေတာ့ရွိပါတယ္ ေနာ္။ ဒီပုံၿပင္ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလုပ္တတ္မယ္နားလည္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ားစြာေသာဥစၥာေတြကို ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္တဲ့သူ ၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္ ေနာ္ ။ အဲေတာ့ ၿဗဟၼာၾကီးက ဆက္ေၿပာတယ္ ။ အရွင္ဘုရား ဒီပုံၿပင္ရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘုရားရွင္ကိုသြား ေမး ။ ဘုရားရွင္ နဲ႕ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သာ၀ကမွတပါး ဒီပုံၿပင္ကို ေၿဖႏိုင္တဲ့သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ငါမၿမင္ပါဘူး ။ ကၽြႏု္ပ္ မၿမင္ပါဘူးလို႕ ဒီလို ၿဗဟၼာၾကီးက ဒီလိုေၿပာၿပီးေတာ့ ဒီေနရာ မွာပဲကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ရွင္ကုမာရ ကႆပ နဲ႕ မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ဘုရားရွင္ကို္ယ္ေတာ္ၿမတ္ထံကိုသြား တယ္။ ဘုရားထံကိုသြားၿပီးေတာ့ ဒီပုံၿပင္ကိုေၿပာၿပတယ္။ အရွင္ဘုရား ေတာင္ပို႕ၾကီးဆိုတာဘာလဲညမွာအခိုးေတြလႊတ္တယ္ဆိုတာဘာလဲ ေန႕မွာ ေတာက္ေလာင္တယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ ။ စသၿဖင့္ဒီလိုေမးပါတယ္ ။ ေမးတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္က ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဟာ အင္မတန္ နက္နဲပါတယ္ ။ ပညာရွိတဲ့ ပုဂိုလ္ေတြပဲ သိႏို္င္တဲ့အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုသာၿဖစ္ပါတယ္ ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ သိႏို္င္တဲ့အေၾကာင္း အရာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး လို႕ ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုရားရွင္ကအေၿဖေလးေတြကိုေပးပါတယ္ ။ နံပါတ္(၁) အရွင္ကုမာရ ကႆပ ရဲ႕ ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့ အရွင္ဘုရား ေတာင္ပို႕ဆိုတာ ၀မၼိကဆိုတာဘာလဲ ။ အဲေတာ့ ဘုရားရွင္က အေၿဖေပးပါတယ္။ ၀မၼိက ဆိုတာ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကိုေၿပာတာ ။ မိဘေတြက ေမြးၿမဴလိုက္တဲ့ ထမင္းေတြ မုန္႕ေတြနဲ႕ ၾကီးၿပင္း ရတဲ့ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ ႏွိပ္နယ္ေပးရတဲ့ ပ်က္စီးၿခင္းသေဘာ ရွိတဲ့ ဖုံးလႊမ္းထားရၿခင္းသေဘာရွိတဲ့ ဒီခႏၶာ ကိုယ္ၾကီးကို ေၿပာတာဒီလိုမိန္႕တယ္ ။ ဒီေတာ့ ေတာင္ပို႕ဆိုတာ ဘာၾကီးလဲ။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကိုေၿပာတာ ။  ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို စနစ္တက် သိတတ္မယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ခ်မ္းသာၿပီေပါ့ ။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ဘာလို႕ဒီလိုေၿပာရ သလဲ ။ ၀မၼိက ဆိုတာတကယ္ေတာ့ ေတာင္ပို႕ရဲ႕ ပါဠိပဲ ။ ဘာလို႕ဘုရားရွင္က၀မၼိကဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ကို ေၿပာတာလို႕ ေၿပာႏိုင္ရသလဲ ဒီေမးခြန္းရွိပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို ေၿဖဖို႕အတြက္ဆိုရင္ ဦးပၪၨင္းတို႕က ပါဠိကို အေၿခခံက်က် နားလည္ဖို႕ လိုပါတယ္ ။ ၀မၼိက ဆိုတာ ဘယ္ကေန ဆင္းသက္လာသလဲ ။ ၀မၼိကဆိုတာပါဠိဂရမ္မာသေဘာအရ ၀မုဆိုတဲဓါတ္ကေန လာပါတယ္။ ၀မုတ္ဆိုတာက အန္ၿခင္းလို႕ အနက္အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။အန္တာ။ ပ်ိဳ႕အန္တယ္ အန္တယ္ ဒါကို ၀မု လို႕ေခၚတယ္ ။ ၀မု ကေနမွ ၀မၼိက လို႕ ဒီလိုၿဖစ္လာပါတယ္ ။ ဒါက စကားလုံးတစ္ခုရဲ႕ အရင္းအၿမစ္ပါ ။ အဲ ဦးပၪၨင္းတို႕ ၿမန္မာစကားလုံးနဲ႕ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လက္မ ၊ လက္ နဲ႕ မ ဒီလိုတြဲထားတာေပါ့ ။ လက္ဆိုတာဘာေၿပာ တာလဲဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ လက္မဆိုတာ ဒါေၿပာတာ ။ အဲေတာ့ ေနာက္တခုေလ႕လာၾကည့္ရေအာင္ ေၿခမ။ မရွိဘူးလား ။ တူညီတာေလးေတြရွိတယ္ ။ ေၿခမဆိုတာဘာကို ေၿပာလဲ လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တူညီခ်က္ေလးေတြ သိဖို႕ဆိုရင္ စကားလုံးတစ္ခုရဲ႕ အေၿခအၿမစ္ကို နားလည္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ေနာက္တခု သစ္ပင္ေတြမွာရွိတဲ့ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား ေတြမဟုတ္ဘဲနဲ႕ ပင္စည္ၾကီးကို ဘယ္လိုေခၚလဲ ။ ပင္မ ။ ေနာက္တခု ဓါးေတြမွာ ၾကားဖူးမွာေပါ့ ဓါးမ။ မ ဆိုတာဘာေၿပာ တာလဲ အၾကီးၾကီးကိုေၿပာတာ။ ဒါဆိုၿပီးသြားၿပီေနာ္ ။ ဒါဆို ရွင္းလို႕ ဆက္သြယ္လို႕ရသြားၿပီ ။ ေၿခမဆိုတာ ေၿခ အၾကီးၾကီးကိုေၿပာတာ ။ လက္မဆိုတာ လက္အၾကီးၾကီးကို ေၿပာတာ ။ ဓါးမဆိုတာ ဓါးအၾကီးၾကီးကို ေၿပာတာ။ ပင္မဆိုတာ ပင္စည္ၾကီးကို ေၿပာတာ ။ ဒီလိုၿဖစ္သြားတယ္ ။ အဲဒီလို စကားလုံးတခုရဲ႕ အေၿခအၿမစ္ကို နားလည္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စကားလုံးတစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ဆက္စပ္မွဴကို နားလည္ႏို္င္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္ ။ စကားလုံးတခုရဲ႕ အေၿခအၿမစ္ကို နားမလည္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၀မၼိက ဆိုတာ ၀မုကိုေၿပာတာ ဘာလို႕ ဘုရားရွင္က ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်ိန္းႏိုင္ရသလဲ ။ ခႏၶာကိုယ္ကို ၀မၼိကလို႕ေၿပာႏိုင္ရသလဲ ဒီေမးခြန္းဟာ ေၿဖရွင္းၿပီးသားၿဖစ္သြားမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ၀မၼိက ဆိုတာ ၀မုကေနလာတာ အန္တယ္လို႕ အဓိပၸါယ္ရတယ္ ။ အန္ၿခင္းလို႕ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြက ဒီလို အန္ၿခင္းလို႕ စကားလုံးသုံးၿပီးေတာ့ ဖြင့္မွာပဲၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါဆိုရင္ ဦးပၪၨင္းတို႕က ဂရမ္မာသေဘာအရ လက္ခံရမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္ ။ အဓိပၸါယ္သေဘာအရေတာ့ ကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုယ္ စဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲေတာ့ အဖြင့္တခုဟာ ၀မၼိက ကေန လာတာမို႕လို႕ ၀မုဆုိတဲ့ ဒီစကားက လာတာၿဖစ္လို႕ သူ႕ကိုဖြင့္ဆိုတဲ့ အခါမွာ အန္ၿခင္း ဆိုတဲ့ဒီစကားလုံးကို သုံးမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ အန္တတ္တဲ့အရာ အန္ၿခင္းသေဘာ ရွိတဲ့အရာ။ ဒီေတာ့ေတာင္ပို႕ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေတာင္ပို႕ေဟာင္းတခုမွာ အေပါက္ေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္ ။ အဲဒီ ေတာင္ပို႕ရဲ႕ အထဲမွာ သတၱ၀ါေတြအမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ ေၿမြေတြရွိတယ္ ။ ၾကြက္ေတြရွိမယ္ ။ ေၿမြပါရွိမယ္ စသည္ၿဖင့္ ဒီသတၱ၀ါေတြရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာလို႕တုန္းဆိုေတာ့ ေနရာေကာင္းေလးတခုၿဖစ္လို႕ပါ ေနာ္ ။ အဲေတာ့ ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးထဲကေနၿပီးေတာ့ ဒီၾကြက္ေတြေၿမြပါေတြ အေကာင္ပေလာင္ေတြ တြင္းေတြကေန ထြက္လာတယ္တဲ့ ။ တြင္းေတြကေန ထြက္ေတာ့ အဲေတာ့ ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးဟာ အန္တာကို ေၿပာတာ ။ ဒီေတာင္ပို႕ ၾကီးထဲကပဲ အေကာင္ပ ေလာင္ေတြ ထြက္လာတယ္ ။ ေတာင္ပို႕ၾကီးက အန္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကိုၾကည့္ တြင္းေတြ ရွိပါတယ္ေနာ္ ။ မ်က္လုံး ေတြရွိတယ္။ နားအေပါက္ ေတြရွိတယ္။ ႏွာေခါင္း ေပါက္ေတြ ရွိတယ္ ။ ဘာေတြ ထြက္လဲ ဘာေတြအန္လဲ ။ မ်က္လုံး က မ်က္လုံးနဲ႕ ဆိုင္တဲ့ အညစ္အေက်းေတြထြက္တယ္ ။ နားက နားနဲ႕ဆိုင္တဲ့ အညစ္အေက်းေတြထြက္တယ္။ ေဟာ မသန္႕ရွင္းတဲ့ ဟာေတြ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးက ဘာလုပ္တတ္လဲ အန္တတ္တယ္ ။ ဒီေတာ့ အန္တတ္တယ္ ေတာင္ပို႕ ဆိုတဲ့သေဘာတရားသည္ စာေပ မီးနင္းအရ ၀မၼိကဆိုတာအန္တတ္တဲ့အရာတခု ။ ေတာင္ပို႕ၾကီး ကလဲ အန္တတ္တယ္ ဒီခႏၶာၾကီးကလဲ အန္တတ္တယ္။  ၀မၼိကဆိုတာ မင္း ေတာင္ပို႕ၾကီးကို ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး ။ ဘုရားရွင္က သင္ၿပခ်င္တယ္ ။ သင္ၿပတဲ့အခါမွာလဲ အင္မတန္ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ရွင္ကုမာရကႆပ က ဒီပုံၿပင္ေလးကို သိထားတယ္ ။ ဒီပုံၿပင္နဲ႕ပဲ သူကတရားကို ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္ ။ ဒါက ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မွဴပါ ။ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အလိုအၾကိဳက္ကိုလည္းပဲ သိတယ္ ။ အဲဒီေတာ့ ရွင္ကုမာရကႆပက သူေတာင္ပို႕ၾကီးကို သိခ်င္တယ္။ ေတာင္ပို႕ၾကီးကို သတိထားတယ္ ။ ဘုရားရွင္ က သူသိထားတဲ့ ဒီေတာင္ပို႕ နဲ႕ လဲ တရားပုံစံေၿပာင္းေပးပါတယ္။ ၀မၼိကဆိုတာ အန္ၿခင္းသေဘာရွိတဲ့ အန္တတ္တဲ့ ဒီခႏၶာၾကီး ကိုေၿပာတာ လို႕ေၿပာပါတယ္ ။ ေနာက္တခု ၀မၼိကဆိုတာ အန္အပ္တာ တဲ့ ။ အအန္ခံရတဲ့ အန္အပ္တဲ့ အရာတခု ။ ၿမန္မာလိုေတာ့ အအန္ခံရတဲ့အရာတခု တနည္းအားၿဖင့္ အန္ဖတ္ေတြ ။ ေတာင္ပို႕ဆိုတာ ၿခေတြရဲ႕ အန္ဖတ္ေတြနဲ႕ ေဆာက္လုပ္ထားတာ ။ ၿခေတြရဲ႕ အန္ဖတ္ၿဖစ္တယ္ ။ ၿခေတြက အအန္ခံထားရတဲ့ အရာ၀တၳဳ တစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကေရာဆိုောတ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြက အမွန္အတိုင္းၿမင္ၾကတယ္ ။ မသန္႕ရွင္းတဲ့ အရာ၀တၳဳ တခုကို မသန္႕ရွင္းဘူးလို႕ ၿမင္တဲ့အတြက္ ဒီခႏၶာကုိယ္ၾကီး မွာ တြယ္တာတပ္မက္မွဴ ပါယ္ေသာအားၿဖင့္ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အန္ထားတယ္ ။ ဘုရားရွင္က ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို မတပ္မက္နဲ႕ ဒီလိုမေဟာဘူးလား ။ ေဟာတယ္ ။ ဘုရားရွင္က ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို မတပ္မက္ဘူး ။ မခ်စ္ခင္ဘူး ။ တၿခား တၿခား ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သံဃာေတြကလဲ ဒီ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို မတပ္မက္ဘူး။ မခ်စ္ခင္ဘူး ။ ဒီအတိုင္း ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕က ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးရဲ႕ သေဘာတရားအမွန္ကို သိတဲ့အတြက္ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးအေပၚ တြယ္တာတပ္မက္တဲ့ တဏွာကို ပယ္စြန္႕ေသာအားၿဖင့္ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အန္ထားတယ္ ။ ဒီေတာ့ ေတာင္ပို႕ဆိုတဲ့ အရာသည္ အန္ထားတဲ့ အရာ၀တၳဳ တခုၿဖစ္သလို ဒီခႏၶာကိုယ္ ၾကီးဟာလဲ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အန္ထားတဲ့ အရာ၀တၳဳ တခုၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕လို႕ ၀မၼိကဆိုတဲ့ ဒီအဓိပၸါယ္ဟာ ဓမၼ ပုံစံအရ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီး ကိုေၿပာတာပါ ။  ေနာက္တခု ေတာင္ပို႕ဆိုတဲ့ ဒီအရာ၀တၳဳ ထဲမွာတဲ့ ေတာင္ပို႕နဲ႕ တူလို႕ ေတာင္ပို႕လို႕ ေခၚတယ္ ေနာက္တခု ဖြင့္ဆိုခ်က္က ရိုးစင္းပါတယ္ ။ ေတာင္ပို႕နဲ႕ တူလို႕ေတာင္ပို႕လို႕ ေခၚတယ္။ လူေတြက တူရင္လဲ ေခၚၾကတယ္ေလ ။ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႕ တူတဲ့သူကို ေက်ာ္ဟိန္းလို႕မေခၚဘူးလား ။ ေခၚတယ္ ။ ေက်ာ္ဟိန္းအစစ္ဆို လဲ ေက်ာ္ဟိန္းလို႕ ေခၚတာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ။ တူတဲ့သူလဲ တူတဲ့သူမို႕ ေက်ာ္ဟိန္း လို႕ေခၚတယ္ ။ အဓိပၸါယ္ခ်င္းကြာပါတယ္ ။ တေယာက္က ေက်ာ္ဟိန္းအစစ္ ။ တေယာက္က တူသူလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။ ဒီအတိုင္းပဲ ၀မၼိက ဆုိတဲ့သေဘာကေတာ့ ေတာင္ပို႕ၾကီးရဲ႕ သေဘာအတိုင္း ၿဖစ္ပါတယ္ ။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကေတာ့ ေတာင္ပို႕ၾကီးနဲ႕ တူလို႕သာ ၀မၼိက လို႕ ဒီလိုေခၚဆိုၿခင္း ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုတူတာလဲ ဆိုေတာ့သတၱ၀ါ ေတြအတြင္းမွာ ေနၾကတယ္၊ အိပ္ၾကတယ္၊ အိမ္ေထာင္သားေမြး လုပ္ၾကတယ္၊ ေမြးၿမဴၾကတယ္၊ ေသၾကတယ္၊ ေဆးရုံအၿဖစ္သုံးၾကတယ္၊ တိြဳင္းလက္အၿဖစ္လဲ သုံးၾကပါတယ္။ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးထဲမွာဆိုရင္တဲ့ စာေတြထဲမွာ ဖြင့္ဆိုထားတာက အရည္ကို မွီၿပီးတဲ့ပိုးေတြရွိတယ္၊ အသားကိုမွီၿပီးေတာ့ေနတဲ့ပိုးေတြရွိတယ္၊ အရိုးကိုမွီၿပီးေတာ့ ေနတဲ့ပိုးေတြရွိတယ္၊ အေၾကာကိုမွီၿပီးေတာ့ေနတဲ့ပိုးေတြရွိတယ္၊ ခ်ဥ္ဆီကိုမွီၿပီးေတာ့ ေနတဲ့ပိုးေတြရွိတယ္၊ အသီတိမတၱာနိ ကိမိကုလသဟႆာနိ စာထဲကေတာ့ ဒီလိုရွိပါတယ္ ။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ရွစ္ဆယ္တိ္ုင္းရွိတဲ့ပိုး မ်ိဳးတစ္ေထာင္ ၊ ဆိုေတာ့ ပိုးမ်ိဳး ရွစ္ေသာင္းၿဖစ္သြားတယ္ ေနာ္ ။ ပိုးအမ်ိဳးအစားေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ၿဖစ္သြားတယ္ ။ အသီတိမတၱာနိ ပိုးအမ်ိဳးအစား အေကာင္အေရ မဟုတ္ဘူး ေနာ္ ။ အေကာင္အေရ ကေတာ့ ဘီပိုး စီပိုး နဲ႕ တင္ လန္႕ေလာက္ပါတယ္ ေနာ္ ။ အဲဒီလို ပိုးေတြရွိတယ္ ၊ ဒီပိုးေတြက ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာပဲ အိမ္ေထာင္သားေမြး လုပ္ၾကတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာပဲ သူတို႕ေသရင္ သူတို႕အေလာင္းေကာင္ေတြကို ၿပစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို တိြဳင္းလက္အၿဖစ္လဲ သုံးတယ္ ။ ခႏၶာကိုယ္ကို ေဆးရုံအၿဖစ္လဲ သုံးတယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕လို႕ ဒီခႏၶာကိုယ္ဟာ ေတာင္ပို႕ၾကီးလိုပါပဲ လို႕ ၊ ေတာင္ပို႕ၾကီးနဲ႕ တူလို႕ ေတာင္ပို႕ၾကီးလို႕ ေခၚပါတယ္။ ၀မၼိက လို႕ ေခၚပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၀မၼိက ဆိုတာ အန္တတ္တဲ့အရာတခု ၊ အအန္ခံရတဲ့အရာတခု ေနာက္တခုကေတာ့ ေတာင္ပို႕နဲ႕ တူတဲ့အရာတခု ဒီလို ။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ရွင္ကုမာရ ကႆပကို အေၿဖေပး ပါတယ္ ။ ၀မၼိက ဆိုတာ သင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုေၿပာတာ ၊ ေနာက္တခု ညမွာ အခိုးလႊတ္တယ္ ။ ဘာေတြအခိုးေတြလႊတ္တယ္ ။ ညက် ေတာ့ အခိုးေတြ လႊတ္တယ္ တဲ့ အဲဒီေတာင္ပို႕ၾကီးက ေနာ္ ။ အခိုးေတြလႊတ္တယ္ဆိုတာ ညမွာၾကံစည္စဥ္းစားတယ္ မနက္ၿဖန္ခါ ဘာလုပ္ပါ့မယ္ ေန႕တုန္းက ငါဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ပါသလဲ ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့တယ္ ဘာေတြလြဲသြားတယ္ ။ ဒီလို ၾကံစည္စဥ္းစားတယ္ အဲဒီလိုၾကံတာကို ဆိုလိုပါတယ္တဲ့ ။ အခိုးလႊတ္တယ္ဆုိတာ ၾကံစည္စဥ္းစားမွဳရဲ႕ နာမည္တခုၿဖစ္ပါတယ္ ။ေန႕က်ေတာ့မီးေလာင္တယ္။ မီးအလ်ံေတြထတယ္ အဲဒီေတာင္ပို႕ၾကီးက ေန႕က်ေတာ့ မီးေတြေတာက္တယ္ ။ ေနာ ္သိလား မီးေတြ ေတာက္တယ္ ။ ဟုတ္လား ခႏၶာကိုယ္ က ဘာေတြလဲ ။ အဲေလာဘ ေဒါသ ။ ဒါေတြကေတာ့ ဓမၼပုံနဲ႕ ေၿပာတာပါ ။ ညတုန္းက က်န္တဲ့ဟာေတြကို အလုပ္အၿဖစ္နဲ႕အေကာင္အ ထည္ေဖာ္ရတယ္ေနာ္ ။ ကာယကံ နဲ႕ ဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြ ၊ ၀စီကံ နဲ႕ ဆိုင္တဲ႔ ၊  မေနာကံ ဆိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္ ။ ေန႕က်ေတ့ာ action အၿဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရတယ္ ။ ဒါကိုပဲေန႕မွာ မီးေတာက္ပါတယ္တဲ့ ။ ဒီ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးက ေနာ္။ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးက မီးေတာက္တယ္တဲ့ ညက်ေတာ့အခိုးေတြ လႊတ္တယ္ ။ ေန႕က်ေတာ့ မီးေတြေတာက္တယ္ ေနာ္ ။ ဆရာ ၿဗဟၼဏ က ဘာေၿပာတယ္ ။ ဆ၇ာ ၿဗဟၼဏဆိုတာ ရဟႏၱာၿဖစ္တဲ့ အရဟႏၱ ရဟႏၱာၿဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ကိုေၿပာတာ ။ ဘာလို႕ ဒီလို ခ်ိန္းေနရသလဲဆိုရင္ ၿဗဟၼဏဆိုတဲ့ စကားလုံးက မီးနင္း ႏွစ္ခုရွိပါတယ္ ။ အဓိပၸါယ္ ႏွစ္ခုရွိတယ္ ။ တစ္ခုကေတာ့ ပုဏၰားလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရဟႏၱာလို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။ အနက္ ႏွစ္မ်ိဳးထြက္တဲ့ စကားလုံးတစ္ခုၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ အနက္ႏွစ္မ်ိဳး ထြက္တဲ့စကားလုံးတစ္ခုၿဖစ္ေတာ့ ဘုရားရွင္က ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္ ။ ေတာင္ပို႕ၾကီးပုံၿပင္မွာဒီ ၿဗဟၼဏကို ၿမန္မာၿပန္သင့္တာကေတာ့ ပုဏၰားလို႕ ၿပန္သင့္ၿပီးေတာ့ အခု ဓမၼအၿဖစ္ေၿပာင္းမယ္ဆိုေတာ့ ဘုရားရွင္က မိန္႕ပါတယ္ ။ ဆရာၿဗဟၼဏဆိုတာ ရဟႏၱာၿဖစ္တဲ့ ဆရာပုဏၰားကိုေၿပာတာ ။ ဘုရားဆိုတာ ရဟႏၱာ တပါးပဲ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ။ အရဟတၱဖလကိုေရာက္မွ ဒါ ဘုရားၿဖစ္တာကိုး ။ ဘုရားကေတာ့ တၿခားပါ၀ါေတြြပါရွိတယ္ ။ တၿခားဉာဏ္ေတာ္ ေတြပါရွိတယ္ ။ သာမာန္ရဟႏၱာကေတာ့ အရဟတၱဖလဉာဏ္၊ အရဟတၱမဂၢဉာဏ္ ဒါပဲရွိတယ္ ။ ဒီေတာ့ ၿဗဟၼဏဆိုတာ ရဟႏၱာကိုလဲ ေဟာတယ္၊ ပုဏၰားကိုလဲေဟာတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ဒီေနရာမွာ ဓမၼပုံစံေၿပာင္းခ်င္တဲ့အတြက္ ၊ သင္သိထားတဲ့ ၿဗဟၼဏဆိုတာ ဘုရားရွင္ကိုေၿပာတာ ၊ ဒီေတာ့ သိသြားၿပီ ေနာက္တခု သုေမဓ ။ တပည့္ သုေမဓ ဆိုတာဘာလဲ ။ ဒီေတာ့ သုေမဓဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးက သု ၊ ေမဓာ ။ သု ဆိုတာ ေကာင္းေသာ ။ ေမဓါ ဆိုတာ ပညာ ။ ေကာင္းေသာပညာလို႕ ၿမန္မာမၿပန္ရပါဘူး ။ ေကာင္းေသာ ပညာရွိေသာသူ လို႕ ။ ဘာ့ေၾကာင့္တုန္းဆိုေတာ့ လူနာမည္ၿဖစ္သြားလို႕ ။ မေဟာသဓတို႕ လိုပဲ ။ မဟာနဲ႕ ၾသသဓတို႕ တြဲသြားရင္ မေဟာသဓလို႕ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ မဟာက ၿမင့္ၿမတ္ေသာ ၾသသဓက ေဆး ။ ဒါေပမယ့္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာေဆးလို႕ ၿမန္မာမၿပန္ရဘူး၊ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ ေဆးရွိသူလို႕ ၿပန္ရပါတယ္ ။ ဒီမွာလဲ သုေမဓ ေကာင္းေသာပညာရွိသူ ။ အဲေတာ့ သုေမဓ ေကာင္းေသာပညာရွိသူဆိုတာ ဘယ္သူ႕ေၿပာတာလဲ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ကမိန္႕တယ္ ။ ေကာင္းေသာပညာရွိသူဆိုတာ တရားအားထုတ္ ေကာင္းစြာက်င့္ၾကံတဲ့သူကိုေၿပာတာ ရဟန္းကိုေၿပာတာ။ က်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ ရဟန္းကိုေၿပာတာ ။ ဒီေတာ့ ဆရာၿဗဟၼဏဆိုတာ ဘုရားရွင္ကိုေၿပာတာ။ တပည့္သုေမဓ ဆိုတာက်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ ရဟန္းကိုေၿပာတာ ။ ဒီေတာ့ တပည့္ကေတာင္ပို႕ၾကီးကိုတူးတယ္ ။ ဆရာက တပည့္ကိုေၿပာတယ္ မင္း လက္နက္ကို ယူၿပီးေတာ့ တူးပါ ။လက္နက္ကို ယူၿပီးေတာ့ တူးပါဆိုေတာ့ တူးတယ္ဆိုတာဘာကိုေၿပာတာလဲ ။ တူးတယ္ဆိုတာ ၀ီရိယရဲ႕နာမည္ပဲ ။ ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးကို တူးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၀ီရိယမရွိပဲၿဖစ္ပါ့မလား ။ မၿဖစ္ဘူး ။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတဲ့ ဒီေတာင္ပုိ႕ၾကီးကို တူးခ်င္ရင္လည္း အတူတူပဲ။ ပ်င္းေနလို႕ေတာ့ မရဘူး ။ ၀ီရိယနဲ႕ တူးရတယ္။ တူးတယ္ဆိုတာ ၀ီရိယကိုေၿပာတာ ။ လက္နက္ဆိုတာ ဘာေၿပာတာလဲ။ လက္နက္ဆိုတာ ၿမတ္တဲ့ပညာကိုေၿပာတာ ။ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ပညာကိုေၿပာတာ ။ ေလာကီပညာ ေလာကုတၱရာပညာ ၊ ဒီေတာင္ပို႕ၾကီးကို တူးခ်င္တယ္၊ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တူးခ်င္တယ္ဆိုရင္ လက္နက္ဆိုတဲ့ပညာမပါဘဲ ၿဖစ္ပါ့မလား ။ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး ပညာဆိုတဲ့ လက္နက္ရွိမွၿဖစ္တယ္ ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တူးခ်င္တယ္ တူးခ်င္တိုင္း တူးလို႕ေတာ့မရဘူး ။ ေနာ္ ပညာရွိဖို႕လိုတယ္ ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ နည္းစံနစ္ေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွသာ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တူးခ်င္တိုင္းတူးလို႕ရပါလိမ့္မယ္ ။ ဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တူးဖို႕အတြက္ ဘုရားရွင္က နည္းစံနစ္ေတြေပးထားတာရွိပါတယ္ ။ ဘာေတြလဲ လို႕ေမးရင္ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း ဘာေတြလဲလို႕ေမးရင္ မဂၢင္ ရွစ္ပါး ပဲ ေနာ္။ ဒီခႏၵာကိုယ္ၾကီးကို တရားရွိဖို႕အတြက္ နိဗၺာန္ကုိသြားဖို႕အတြက္ လမ္းဟာ တခုထဲပဲ ။ အဲဒီလမ္းဟာ ဘာလမ္းလဲလို႕ ေမးရင္ေတာ့ ဘာလဲ ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး ကို နည္းနည္းေလး ခ်ဳံ႕လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သီလမဂၢင္သုံးပါးရွိတယ္ ။ သမာဓိ မဂၢင္ ဘယ္ႏွစ္ပါးရွိလဲ ။ သမၼာ သမာဓိ နဲ႕ သမၼာသတိ ရယ္ သမၼာ၀ါယမ ရယ္ ။ ဒါကိုေတာ့ သမာဓိလို႕ ေခၚပါတယ္။ သမာဓိမဂၢင္ သုံးပါး ။ ေနာက္တခု ပညာမဂၢင္က ႏွစ္ပါးရွိပါတယ္။ သမၼာတိဌိ နဲ႕ သမၼာသကပၸ ။ ဒီလိုရွိပါတယ္ ။ ဒီေတာ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တူးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ပထမဆုံး အေနနဲ႕ သီလေဆာက္တည္ရပါတယ္ ။ သီလရွိမွ တူးလို႕ရပါတယ္ ။ သီလမရွိရင္ေတာ့ တူးလို႕မရပါဘူးေနာ္။ လူေတြနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ ငါးပါးသီလေပါ့ လူေတြအမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ။ ေနာက္တခု တၿခားရွိတာကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအေနနဲ႕ လက္နက္ကုန္ကူးလို႕မရဘူး ။ လူကုန္ကူးလို႕ သတၱ၀ါေတြ ကုန္ကူးလို႕လဲမရဘူး ။ အသားေတြကို ကုန္ကူးဖို႕ရာအတြက္ ေမြးၿမဴေရးေတြလဲ မလုပ္ရဘူး။ ဒါ အသားကုန္ကူးတယ္လို႕ ေခၚဆိုတယ္။ ေနာက္တခုက အရက္ေသစာ ေတြလဲကုန္ကူးလို႕မရပါဘူး။ ေနာက္တခုက အဆိပ္ ၊ အဆိပ္ေပါ့ ဒါလည္းပဲ ကုန္ကူးလို႕မရပါဘူး ။ ဒါေတြကိုေရွာင္ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေတြ သီလ လို႕ ေခၚပါတယ္ ။ ေနာက္တခု သမာဓိ ၊ သမာဓိ ကို ထူေထာင္ဖို႕ အတြက္ ဘုရားရွင္က နည္းစံနစ္ေပါင္း ကမၼဌာန္း ေလးဆယ္ ၊ ဒါေတြဟာ သမာဓိ ထူေထာင္ဖို႕ပဲၿဖစ္ပါတယ္ ။ ကမၼဌာန္း ေလးဆယ္ရွိပါတယ္ ။ သမာဓိကို အားထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီကမၼဌာန္းေလးဆယ္ထဲက တခုခုကိုေတာ့ ေရြးရမွာၿဖစ္ပါတယ္ ။ အဲေတာ့ တရားတခုကို ကိုယ္ကေလ့လာၿပီ သိခ်င္ၿပီဆိုရင္ ဒါက ဘာအတြက္လဲ ၊ သမာဓိ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကမၼဌာန္း ေလးဆယ္ထဲက တခုခုၿဖစ္သင့္ပါတယ္ ။ အဲေတာ့ အမ်ားသိၾကတာေတာ့ အာဏာပါဏ ကမၼဌာန္း ၿဖစ္ပါတယ္ ။ အာဏာပါဏ ကမၼဌာန္းဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ စည္းကမ္းကို သိဖို႕လိုတယ္ ။ အဲ့ဒါကို ၀ိသုဒၶိမဂ္မွာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဓိက သိရမွာေတာ့ အာဏာပါဏ ကမၼဌာန္း အားထုတ္ရင္ ေနရာက ဒီေနရာပဲၿဖစ္သင့္ပါတယ္။ ႏွာေခါင္းထိပ္ဖ်ား ဒါမွမဟုတ္ အထက္နွဳတ္ခမ္းဖ်ား ၊ ဒီေနရာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ အထဲ၀င္ေနရင္ မရပါဘူး ။ ဒီ အၿပင္ ဟိုေနရာေတြ ဒီေနရာေတြလဲ မွတ္ေလ့မရွိပါဘူး ဒါ အာနာပါဏ ကမၼဌာန္းပဲ ။ အာနာပါဏ ကမၼဌာန္းရဲ႕ စည္းကမ္းပဲ ။ အဲဒီေနရာမွာရွိတဲံ ၀င္ေလထြက္ေလကို မွတ္ရပါတယ္ ။ ၀င္ေလထြက္ေလကိုမွတ္ရ တယ္။ အဲ ေနာက္ေတာ့ အလင္းေတြဘာေတြၿမင္လာရင္ သမာဓိအင္အားေကာင္းလာတယ္လို႕ သတ္မွတ္ရပါတယ္ ။ အလင္းေတြ ဘာေတြ နမိတ္လို႕ေခၚပါတယ္ ။ နမိတ္ဆိုတာ အာရုံရဲ႕ နာမည္ပါပဲ ။ အာရုံပါပဲ ။ နမိတ္က အဆင့္ဆင့္ေၿပာင္းလဲႏိုင္တယ္။ ပထမေတာ့ ေလ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ေတြ႕တတ္တာ မီးခိုးေရာင္ လိုေလးေတြ႕တတ္ပါတယ္ ။ အေ၇ာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြလဲ ကိုယ့္မ်က္နွာေရွ႕မွာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕တတ္ပါတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့အလြန္အင္မတန္ေတာက္ပတဲ့အေရာင္ အၿဖစ္နဲ႕ ေၿပာင္းလဲသြားပါတယ္ ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ။ အဲေတာ့ အေရာင္ေတြကို စေတြ႕ၿပီဆိုရင္ ေနာက္တခု သူ႕ရဲ႕ သတိေပးခ်က္က ဘာလဲဆိုရင္ ဒီအေရာင္ေတြကို မၾကည့္ပါနဲ႕ တဲ့ ။ အေရာင္ ေတြကို နွလုံးမသြင္းပါနဲ႕ ။ ဘာအေရာင္ လဲ ပုံစံေတြကို နွလုံးမသြင္းပါနဲ႕ ။ ဘာပုံစံလဲ အ၀ိုင္းလား အၿဖဴလား အမည္းလား ။ ေနာက္တခုက ဒီနမိတ္ကို မကစားပါနဲ႕ ။ ဟိုကို လႊတ္လိုက္ ဒီကို လႊတ္လိုက္မလုပ္ပါနဲ႕ ။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ဒီနမိတ္နဲ႕ ၾကည့္တဲ့အလုပ္ေတြမလုပ္ပါနဲ႕ ။ ဒီလို စည္းကမ္းေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီစည္းကမ္းကိုေသခ်ာလိုက္ပါ မွ ကိုယ္ရခ်င္တဲ့ သမာဓိကို ရမွာပဲ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ အဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာသိဖို႕ဆိုရင္ ဆရာသမားနဲ႕ ကပ္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာရပါတယ္ ။ ဒါကေတာ့ အင္မတန္အေရးၾကီးတဲ့ နည္းနည္းမွားတတ္တဲ့ စည္းကမ္းတခုသာေၿပာၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္ ။ ၾကာလာရင္ေတာ့ ဒီအာရုံမွာ အၾကာၾကီးထားနိုင္ပါတယ္ ။ တစ္နာရီထားခ်င္လဲ ထားလို႕ရတယ္ ။ ႏွစ္နာရီ ထားခ်င္လဲ ထားလို႕ရတယ္ ။ သုံးနာရီ ထားခ်င္လဲ ထားလို႕ရတယ္။ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကစြမ္းအားရွိရင္ စြမ္းအားရွိသေလာက္အခ်ိန္အၾကာၾကီးထားလို႕ရတယ္ ။ ဒီလိုဆိုရင္ အာရုံက တခုထဲပဲၿဖစ္ေတာ့ ဒါကို သမာဓိလို႕ ေခၚပါတယ္ ။ သမာဓိ ၊ စိတ္ကိုေကာင္းစြာထားတယ္လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္ ။ အာရုံတခုထဲမွာ ေကာင္းစြာ ထားထားႏိုင္တယ္ ။ ဒါကို သ၊ အာဓိ ။ သမာဓိ လို႕ေခၚပါတယ္ ။ ဒါ သမာဓိ က်င့္စဥ္ အာနာပါဏ နဲ႕ စ်ာန္အဆင့္ဆင့္ၿမင့္တက္လို႕ရပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ စိတ္ကို အာရုံတခုမွာအၾကာၾကီးထားႏိုင္တဲ့ အာရုံအလင္းေတြ ရတယ္။ ေနာက္ ၀ိပႆနာေတြ ရွဴဖို႕ရာအတြက္ အဆင္သင့္ပဲ စိတ္ကၿဖစ္ေနပါတယ္။ စိတ္က အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနတယ္ ။ အလုပ္ ခႏၶာကုိယ္မွာ အားရွိတယ္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ အလုပ္ ကို ၾကိဳဆိုေနတဲ့အေနအထားမွာ ခႏၶာကိုယ္က ရွိေနတယ္။ အဲ ဒီအတိုင္းပဲ သမာဓိအားေကာင္းလာၿပီ ဆိုလို႕ရွိရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာ ရွဴခ်င္တယ္ ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ။ လုပ္ခ်င္တဲ့အရာအတြက္ ဒီစိတ္က အခန္႕သင့္ၿဖစ္ေနပါတယ္ ။ အဆင္သင့္ပဲၿဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါမ်ိဳးကို စာေတြက ကမၼနိယံ အမွဴ ၌ ခန္႕တယ္ ဒီလိုသုံးပါတယ္ ။ ခန္႕တယ္ က်န္းမာတယ္ သန္မာတယ္ဒီလိုအဓိပၸါယ္ရတယ္ ။ အရာ၀တၳဳကို တခုခု ရွဴခ်င္တယ္ စိတ္ကအသင့္ပဲ ။ ၾကည့္ခ်င္တယ္ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ဟာ စိတ္ကအသင့္ပဲ ။ ေမတၱာပို႕ခ်င္တယ္ ၊ေမတၱာပို႕ခ်င္တဲ့သူကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ စိတ္ကအသင့္ပဲ ။ အသင့္ပဲ ၊ ၾကည့္လိုက္ရုံပဲ ။ နည္းနည္းေလးၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ အဲဒီလူရဲ႕ပုံ တန္းေပၚမွာပဲ ။ ဘာလို႕တုန္းဆိုေတာ့ စိတ္က အားသန္ေနလို႕ အားေကာင္းေနတယ္ ။ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုအတြက္ ရယ္ဒီၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါက သမာဓိက်င့္စဥ္ အာနာပါဏ နဲ႕ ၿဖစ္ပါတယ္ ။ အဲေတ့ာ သမာဓိက်င့္စဥ္ေတြမွာ တခုနဲ႕ တခုမတူပါဘူး။ တခ်ို႕ ပထ၀ီကသိုဏ္း ေၿမကသိုဏ္း ပြားခ်င္ရင္ ေရွ႕မွာ ေၿမကေလး ခ်ရတယ္ ၊ အဲဒီဟာေလးကို ၿမင္ ၿမင္ ၿမင္ နဲ႕ ၾကည့္ရပါတယ္ မ်က္လုံးနဲ႕ ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားလဲပဲ စိတ္နဲ႕ ၿမင္လို႕ရပါတယ္ ။ စိတ္က ၿမင္ႏိုင္တယ္ ။ စိတ္က အရာအားလုံးကို အာရုံယူႏိုင္တယ္ ။ မ်က္စိမွိတ္လဲ ၿမင္ေနတာပဲဆိုတာမၾကားဖူးဘူးလား ။ ၾကားဖူး မွာပါ ။ ၾကားဖူးရုံတင္မကဘူး ၾကဳံလဲ ၾကဳံဖူးမွာပါ ဟုတ္လား ။ ကမၼဌာန္း အာရုံေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့ ။ ကမၼဌာန္း အာရုံေတြလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ။ ေပးထားတဲ့  ဥပမာေလးက  လူ  တစ္ေယာက္ခရီးသြားတယ္။  ပင္ပန္းတယ္။  ေခၽြးေတြထြက္တယ္။   ခႏၶာကိုယ္က ပင္ပန္းတယ္။   ေရ ဆာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာေတြ႔လဲဆိုေတာ့   ႏြား  ေျခရာခြက္ကေလးေတြ  ေတြ႔တယ္။  အဲဒီႏြား  ေျခရာခြက္ထဲမွာ  ေရေတြနည္းနည္း ရွိတယ္။  ေရငတ္ၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္က  ပူေနၿပီ။ ဒီေရေလးကို  ခပ္ၿပီး ေသာက္မယ္ဆိုရင္  ေနာက္သြားမယ္။  ခြက္နဲ႔ ခပ္လို႔ လည္းမရဘူး။  လက္နဲ႔ ခပ္လို႔လည္း မရဘူး။  ဒီေတာ့ သူဘာေတြ  လုပ္ရလည္း ဆိုေတာ့  ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၾကည့္ရပါတယ္။  ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ရွာေဖြရ  တယ္။  သူေျခေထာက္က္ုိ ေထာက္လိုက္တယ္။  လက္ကို ေထာက္လိုက္တယ္။  ပါးစပ္ကေလးနဲ႔  အ  သာအယာေလးလဲ  ကုန္းၿပီး ေသာက္ရပါတယ္။   ခဲခဲယဥ္းယဥ္း  က်င္႔ရပါတယ္။  အဲဒီေတာ့ သူဟာ  ေရငတ္ေျပသြားတယ္။  အေမာေျပသြားတယ္။   ခရိိီးကု္ိ  ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ဆက္လို႔ရၿပီ။  အခုလိုဘဲ  သံသရာခရီးသြားေတြ  ျဖစ္ေတာ့  မိမိတို႔ဟာ  ဒီလိုလူေတြနဲ မေတြ႔ႏိုင္ဘူးလား။  တခါတခါ မျဖစ္မေန  မေပါင္းရဘူးလား။  ေပါင္းရတယ္။  ေပါင္းရေတာ့  ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့  ေရေလးလိုဘဲ  ေသေသ ခ်ာခ်ာဂရုစိုက္ၿပီးေတာ့ဘဲ   ၾကည့္ေပးေတာ့  ။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကေလး  ေကာင္းတယ္။  သူ႔ရဲ႕စိတ္ကေလး  ကိုဘဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေနပါ။  ဒါဆိုရင္ေတာ့  ကိုယ္ သႏၱာန္မွာ  ရွိတဲ့  ေဖာင္းတတ္တဲ့  အရာ၀တၱဳေလး  တစ္ခု  ပယ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။  ဒီလိုပယ္ႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း  ကိုယ္ခရီးကို  ကိုယ္ခ်မ္းခ်မ္္းသာသာနဲ႔  ဆက္လို႔ ရတယ္။ မာန္နတ္ရဲ႕သား ေကာင္  မျဖစ္ေတာ့ဘူး။  ရန္သူေတြရဲ႕ သားေကာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေယာက္-ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့   ကာယကံကလည္း  မေကာင္းပါဘူး ။ ၀စိကံလည္း    မေကာင္းပါဘူး။  မေနာကံကလည္း  မေကာင္းပါဘူး။  မၾကည့္တတ္လို႔လားေတာ့  မသိပါဘူး။ (ရယ္ လွ်က္) သံုးမ်ိုဳးလံုး မေကာင္းပါဘူး ေနာ္။  အဲဒီေတာ့  သံုးမ်ိဳးလံုး မေကာင္းခဲ့ရင္  ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆို ေတာ့  ခရီးသြားတစ္ေယာက္ လမ္း ခရီးမွာ ဖ်ားေနတယ္။   ၿပီးခဲ့တဲ့  ရြာကလည္းေ၀းေနတယ္။ ေနာက္ တစ္ရြာေရာက္ဖို႔ကလည္း  မေရာက္ေသးဘူး။  ခရီးရဲ႕အလယ္မွာ  ေရာက္ေနတယ္။  လူကလည္း  မက်န္းမမာ  ျဖစ္ေနတယ္။  ေေေေေေလ်က္ပက္တဲ့ အစားစာလည္း  သူမရႏိုင္ဘူး။  ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေဆး  လည္းဘဲ  မရႏိုင္ဘူး။   သူ႔ကိုလုပ္ေကၽြးျပဳစုမယ္သူ  ဆိုတာလည္း ရြာကို  ညႊန္ျပတတ္တဲ့သူတစ္   ေယာက္ကလည္း သူ႔ကို မေခၚေဆာင္ဘူး။  အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္  မိမိရဲ႕ ခရီးမွာ  ေတြ႔ၿပီ ။  ဘယ္လို  လုပ္မလဲ။  ဘယ္လိုစိတ္ထားမလဲ။  ဘာလို႔တုန္း။  သူ႔အေျခအေနအရပ္ဟာ   အကုန္လံုး  ဆိုးေန  တယ္။  နာဖ်ားေနတယ္။  ၿပီးခဲ့တဲ့ရြာက  ေ၀းေနၿပီ  ။  ေနာက္တစ္ရြာက   မေရာက္ေသးဘူး။  အစာမ ရဘူး။  ေဆးမရဘူး။  အလုပ္အေကၽြးမရွိဘူး။  ရြာကို ေခၚေဆာင္ေပးမယ့္  သူတစ္ေယာက္မရွိဘူး။  ဒီလို လူကို  ျမင္ရတဲ့အခါ  ဒီလုိဟာမ်ိဳးဆို ခရီးေ၀းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ကလည္းပဲ ခရီးေ၀း မလွမ္းႏုိင္ ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သနားျခင္းပဲလက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးပါရေစ။ (ရယ္လွ်က္)။ ဒါပဲရွိေတာ့တာ။ သနားျခင္း မွတပါး အျခားမရွိေတာ့ၿပီ။ ဒီလုိဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ကာယကံလည္းမေကာင္းဘူး။ ၀စီကံလည္းမေကာင္းဘူး။ မေနာကံလည္းမေကာင္းဘူးဆုိလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္အတြက္ အရာရာဟာ ဆုိးပါတယ္။ အေျခအေနေတြဆုိးပါတယ္။ ဒီဘ၀ပဲၾကည့္မယ္ ဘယ္သူက အေပါင္းအသင္း လုပ္ခ်င္မလဲ။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္လုိဥစၥာပစၥည္းေတြရႏုိင္မလဲ။ ဘယ္လုိမွ သူ႔မွာ ဥစၥာ ပစၥည္းေတြမရႏုိင္ဘူး။ သူ႔ခရီးက ရွည္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ သံသရာခရီးေနာ္။ သံသရာခရီး။ သူ႕ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံတင္မကဘူး။ ခရီးကရွည္တဲ့။ ဘာလုိ႔တုန္း သံသရာခရီးျဖစ္လုိ႔။ ေနာက္ တခုက ရြာကေ၀းေနတယ္။ ရြာက နိဗၺာန္ဘဲ။ ဒါဦးပဥၥင္းတုိ႔သြားရမယ့္ရြာတစ္ခု။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊မေနာကံ မေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္အတြက္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ရြာႀကီးဟာ ေ၀းမေနဘူးလား။ ေ၀းေနတယ္။ ရြာႀကီးကလည္းေ၀းေနတယ္။ ေဘာဇဥ္အစားအစာမရဘူး ဆုိတာ ဘာလဲဆုိေတာ့ ရဟန္းျပဳျခင္းရဲ႕အက်ိဳး။ ရဟန္းျပဳၿခင္းရဲ႕အက်ိဳးဆုိေတာ့ မဂၤလာတရား ဖုိလ္တရားေပါ့ ရဟန္းျပဳခဲ့ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ရဟန္းျပဳေသာ္လည္း ရဟန္းျပဳျခင္းရဲ႕အက်ိဳးရႏုိင္ပါ့မလား။ မရႏုိင္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ေဘာဇဥ္ေတြ အစားအစာေတြမရွိဘူး။ ရဟန္းျပဳျခင္းရဲ႕အက်ိဳးဟာ ေဘာဇဥ္ပါ။ ဒျဖင့္ ေဆးက ဘာလဲ။ သူ႔ကုိကုစားမဲ့ေဆးကဘာလဲ။ သမထနဲ႔၀ိပႆနာ။ သူရႏုိင္မလား။ မရႏုိင္ဘူး။ ကာယကံလည္းမေကာင္းဘူး။ ၀စီကံလည္းမေကာင္းဘူး။ မေနာကံလည္းမေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ ဘယ္လုိလုပ္တရားရမလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္သမထရမလဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ ၀ိပႆနာေကာ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခု အလုပ္အေၾကြး။ အလုပ္အေၾကြးဆုိတာ အဆုံးအမေတြေပးၿပီးေတာ့မွ ကိေလသာေတြ ကုစားတတ္တဲ့ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္းေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္မရွိဘူး။ သူ႔ရဲ႕ကိေလသာေတြ ကုစားဖုိ႔ဆုိရင္ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းလုိအပ္တယ္။ ေရာဂါကုိ ကုစားဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္းလုိအပ္တယ္။ ဒီလုိဘဲ ကိေလသာေတြရွိေနတယ္ဆုိရင္လည္း ဒီကိေလသာေတြ ဖယ္ပစ္ဖုိ႔ အတြက္ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေတြလုိအပ္တယ္။ အဲဒီေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းက ဘာလဲဆုိေတာ့ ၾသ၀ါဒနဲ႔ အႏုသာသနိ။ အဆုံးအမေတြလုိအပ္ပါတယ္။ အဆုံးအမေတြနဲ႔ ဒီကိေလသာကုိ ဖယ္ရွားဖုိ႔ ကုစားရပါတယ္။ ရြာကုိလမ္းညႊန္ေပးတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ သူ႔အနားမွာမရွိပါဘူး။ ဒီလမ္းညႊန္ေပး တတ္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔ အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ကာယကံလည္း မေကာင္းဘူး။ ၀စီကံလည္း မေကာင္းဘူး။ မေနာကံလည္းမေကာင္းဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဘုရားရွင္တပည့္ဟာ သူ႔ကုိခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းရပါ့မလား။ ဒါ့ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ရြာဆုိတဲ့ နိဗၺာန္ကုိ  ညႊန္ျပတတ္တဲ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ဟာလည္း သူ႔အတြက္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ ဘာလုပ္မလဲ။ သနားမယ္။ (ရယ္လွ်က္)။ ေျပာသာေျပာတာ။ ဟုတ္တယ္။ သနားရမယ္။ တကယ္လုိ႔သာ သူ႔ ကာယကံ၊၀စီကံ၊မေနာကံကုိ change ပစ္ႏုိင္ရင္ သူမေျပာင္းလဲႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ဒီဘ၀အတြက္လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဘ၀အတြက္လည္းမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေသၿပီးသည့္ အျခားတဖက္မွာ အပါယ္ကုိေရာက္မွာ နီးနီးေလးဘဲလုိ႔ေတာ့တာ။ လူေတြေသတယ္ဆုိတာ သိပ္အေ၀း ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အသက္ (၄၀)ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေနာက္ထပ္ ၄၀/၅၀ ဆုိသြားၿပီ။ ကုိယ္ကသာ ကာယကံ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္သြားၿပီ။ နာက်င္ရုံပဲရွိေတာ့မယ္။ အဲေတာ့ အဲဒါေတြကုိေတြးၿပီးေတာ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သနားပါတဲ့။ သနားပါ။ ဒါဆုိရင္ ေတာ့ ေဒါသကုိ ပယ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာယကံကလည္းေကာင္းတယ္။ ၀စီကံကလည္းေကာင္းတယ္။ မေနာကံလည္းေကာင္းတယ္။ ဘာလုပ္မလဲ။ အကုန္လုံးေကာင္းေပမယ့္ လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဒ၀ဒတ္ႀကီး ႀကိဳက္ရဲ႕လား။ ေဒ၀ဒတ္ႀကီးက မနာလုိျဖစ္တယ္။ စိတ္ကခက္တယ္ေနာ္။ အကုန္လုံးေကင္းေနေပမယ့္လည္း ကုိယ့္မွာ ကိေလသာေတြကဆုိး၀ါးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႏွိပ္စက္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ မနာလုိျဖစ္တတ္တာလည္း ရွိတတ္ေသးတယ္။ သူက ေကာင္းတာပဲ။ ဘုရားရွင္လုိ ပုဂၢိဳလ္ မ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ က်န္တဲ့လူပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ မေျပာေတာ့နဲ႔ဟုတ္လား။ ရွိမွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ လုိ႔ ကုိယ့္က အဲ႕လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ေတြ႔ခဲ့ၿပီ   ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။  ဥပမာေလး  ေပးထားတယ္။    လူတစ္ ေယာက္ခရီးသြားတယ္။  ေမာပန္းတယ္။ ေရငတ္တယ္။ ေခၽြးထြတ္တယ္။ ပူတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္အခါမွာ  အမတန္ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတဲ့ေရေတြ႔တယ္။  ၾကည္လင္တယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္.။  အျဖဴေရာင္ေတြ႔ တယ္။  ေရက  သန္႔ရွင္းေနေတာ့ျဖဴတာေပါ့.။  နေဘးမွာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းသစ္ပင္ေတြရွိတယ္။   ဆိပ္ကမ္းကလည္းေကာင္းတယ္။ ေစာက္အနက္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။  ေျပေျပေလး။ ေရကလည္း ၾကည္  လင္တယ္။  သန္႔ရွင္းတယ္.။ ကိုယ္ကလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။  ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ေရထဲကိုခုန္လိုက္မွာ  ေပါ့။ ခြမ္း ကနဲ႔။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ခုန္လိုက္မယ္.။ ခ်ိဳးလိုက္မယ္။  ေသာက္လိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္ တစ္ရိပ္မွာ အားရပါးရနားလိုက္မယ္။   အဲလို။ ေအး  အဲလိုပဲတဲ့  အကုန္လံုး ေကာင္းတဲ့  သူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ၿပီဆိ္ုရင္ေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တာက္ုိ  အာရုံျပဳရုံဘဲ။  ကာယကံေကာင္းရင္   ကာယကံေလ။ အာရံုျပဳၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာေနတာ။ ၀စီကံၾကည္ခ်င္လား။  သူက ၀စိကံ ၾကည္လည္းရ တယ္။ ၀စိကံ ကလည္းအကုန္ေကာင္းတာဘဲ။ စိတ္ကိုၾကည္လိုက္ ။ စိတ္က္ုိၾကည့္လိုက္ရင္လည္းဘဲ ေကာင္းတာဘဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာ ၾကည့္ရံုဘဲ။ ဒါေၾကာင့္  ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ သြား ၊သြား မဖူးဘူး လား။ ဖူးတယ္။ ဒါဘဲ ။ အဲဓိက ၊ကေနာ္။  သူ႔ကိုဘာၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ေကာင္းတာကို။  ကာယ ကံလည္း  ေကာင္းတယ္။ ၀စိကံကလည္းေကာင္းတယ္။ မေနာကံကလည္း  ေကာင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့  ၾကည့္ရတာဟာ ေပ်ာ္သြားတယ္ေနာ္။  ၾကည့္ရတာဟာ ေပ်ာ္သြားတယ္။ တစ္ခုက  မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ေတာ့ လွစ္ကနဲ အဲဒါကိုၿမင္တာ။ ဟုတ္တယ္  မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့  မေပ်ာ္ဘူး။ အကုန္လံုး ေကာင္းတဲ့သူေတြကို အဲလိုၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္.။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို  ၾကည့္ရံုဘဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာမွာ။ ေဒါသေတြက္ုိ  ပယ္ႏိုင္မွာ ။ အဲဒီေတာ့   ဥတုပါရိက  ဆိုတဲ့ ဒီဖားကိုေတြ႔ခဲ့မယ္။ သူဟာ ေတာင္ပိုႀကီးကို တူးတဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ ခုတုပါရိကဆိုတဲ့ ဖားက္ိုေတြ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့  ဒါဟာ ေဒါသက္ုိ ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ေဒါသေတြ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီေဒါသကို ဆင္ျခင္မႈနဲ႔ပယ္ပါ.။ဒီလိ္ု ေျပာပါတယ္.။ ဒါက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ပယ္နည္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြဆံုးရံႈးလိုု႔ပယ္နည္း  ကေတာ့ အနိစၥသေဘာေတြ ဘာေတြရတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာင္  ပယ္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုေျပာခဲ့တဲ့  သုတၱန္ကေတာ့ ပယ္တဲ့  ပယ္နည္းတစ္ခုဘဲဲ ျဖစ္ပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခု တြယ္တာပဒ  လမ္း ႏွစ္ခြကို ေတြ႔တယ္။ လမ္းႏွစ္ခြ ဆိုတာဘာလဲ။ ၀ိစိကိစၥ။ သံသယ ယံုမွားမႈ။ ယံုမွာဆိုတာ ဒါအမွန္လား  အမွား လား။ ဒါဟာ တကယ္လား။ လိမ္ေနတာလား။ ဒီလိုေပါ့။ သူက လမ္းႏွစ္ခြရွိတယ္။ ၀ိစိကိစၥဆိုေတာ့ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ လမ္းႏွစ္ခြျဖစ္တယ္။ စိတ္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕က ျမန္မာတယ္။ ႏွလံုးႏွစ္ခြ    ႏွလံုးႏွစ္ခြ  ႏွလံုးက မွန္လား။  မွားလား။ ဒီလိုေပါ့။ အျဖဴလား အမဲလား။ ဒီလို ႏွလံုးက ႏွစ္ခြျဖစ္တယ္။  မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး  ပင္ပန္းတယ္။ တရားတစ္ခု စဥ္းစားရင္  ၀ိစိကိစၥရွိေနရင္   ပင္ပန္းတယ္။    ဘာ     ေၾကာင့္လဲ။ ကိုယ္က မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါမွားလား။ မွန္လား  မေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ အင္မတန္  ကုသရ    ခက္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး ၀စိကိစၥဆိုတာ ၀ိကတၱာ  ကို ကုစားမႈရွိတယ္။ ကုစားရခက္တယ္။ ႏွလံုးႏွစ္ခြျဖစ္ေန ေတာ့  ။ ကိုယ္ကေတြးလို႔က မရဘူး။ ဉာဏ္နဲ႔စဥ္းစားလို႔က  မရဘူး။ ဒါမ်ိဳးက္ုိ ၀ိစ္ိကိစၥလို႔  ေခၚပါတယ္။ ဒါဟာတရား က်င့္ျခင္းရဲ႕ အႏၱရာယ္ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အခု အာနာပါန အားထုတ္တယ္။ ဒီ  အာနာပါ နဟာ အမွန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အမွန္ေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္  က္ုိယ္ကယံုမွာ ေနတယ္။ မွားလား မွန္လား  (စိတ္က အားမေကာင္းေတာ့ဘူး)။ ၂ႀကိမ္  ဒီလိုေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာရင္ ေနာ္ကဆံုးမွာ ကိုယ္က  လည္း မတိုးတက္ေတာ့ ဘူး။ မတိုးတက္ရင္  ဘာလုပ္မွာလဲ။ ျပန္ေတာ့ မွာေပါ့  ။ ကိုယ္အိ္မ္က္ုိ။ ဟုတ္ တယ္  မဟုတ္လား။ နဂိုကတည္းကမွ  ျပန္ခ်င္တာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္္ေတာ့  အက်င့္ရဲ႕အႏၱရာယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။အဲ့ေတာ့ ၀ိစ္ိကိစၥကိုယ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ တရားက်င့္ရင္ေတာ့ ။ အမွန္တရား တစ္ခုကိုေသခ်ာသိေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်ရတယ္။ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ အားထုတ္ရပါ တယ္။ တကယ္လို႔ မယံုၾကည္ခဲ့ဘူး။ အမွားျဖစ္ေနတယ္။ မယံုၾကည္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့   ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမွာဘဲ။ အမွန္ျဖစ္ေနတယ္။ မယံုၾကည္ဘူး ဆိုရင္လည္းဘဲ ယံုမွား  သံသယေတြ ရွိေနရင္ မတိုးတက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တရားေတြအားထုတ္တဲ့အခါမွာ  ဘာေတြေတြ႔မယ္ဆိုတဲ့ႀကိဳၿပီးေတာ့  သိရတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ တကယ္လည္းပဲ  ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔  တခ်ိုဳ႕လူေတြက  ဘယ္လိုစံုစမ္းလဲဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္း  အာနပါနေတြ႔ရင္ အလင္းေလး ေတြ႔တက္တယ္။ က်င့္ရင္   အလင္းေလး ေတြ႔တက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္လည္းဘဲ  သူေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ့  စစေတြ႔ ခ်င္းမွာ  သူမယံုႏိုင္ဘူး။ ေဟာ ဟုတ္လား  မသိဘူး။ ဒါ  ငါထင္တာလားမသိဘူး။ တစ္ေယာက္  ေယာက္မ်ား  မီးနဲ႔ထိုးသလား။ အင္း ဒီလို  နည္းနဲ႔ သူက အမ်ာႀကီး စစ္ေဆးတယ္။ စစ္ေဆးလုိက္ၿပီဆို ရင္ေတာ့    ဒါက်င့္တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြက ေလ်ာ  မသြားဘူးလား။ ေလ်ာသြားတယ္။  သိပ္ၿပီးေတာ့  ကိုယ္  ကိုယ္  က္ုိ  မယံုဘူး။  ပထမဆံုးေတာ့   လက္ခံထားဖို႔  လိုအပ္ပါတယ္။  ဆက္ၿပီးေတာ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔  နည္းစနစ္အတိုင္း  ဆက္က်င့္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။   ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့    ဒီအေျခ အေနေလးက  အင္မတန္ႏုေသးတဲ့  အေျခအေနေလးျဖစ္ပါတယ္။   အဲံဒီႏုေသးတဲ့အေျခအေနမွာ  ကိုယ္ကသံသယေတြက   အမ်ားႀကီး  ႏွိပ္စက္  လိုက္ရင္ေတာ့  ေပ်ာက္သြား  မွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။  ခႏၶာကိုယ္က္ို ရႈတယ္ ။    ေနာက္ဆံုးမွာ  အမႈန္ေလးေတြျမင္ရမယ္လို႔  ေျပာတယ္။ ေတြ႔လည္း  ေတြ႔တတ္ ပါတယ္။   အစေတာ့  ဒါေပမယ့္  ငါစိတ္ထင္လို႔ျဖစ္မွာပါ   စသည္ျဖင့္ မယံုႏိုင္ဘူး။  အေျခအေနေလး  က ႏုေသးတယ္။ မယံုမၾကည္အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။   အေျခအေနေလးက  နုေသးတယ္။   မယံုမ ၾကည္ေတြက  အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနေတာ့  မရွင္းဘူးျဖစ္ပါတယ္။  တကယ္လို႔သာ  ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔    သူဆက္ရႈခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့  ေနာက္က်ရင္ေတာ့  ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလ့လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့   ေသခ်ာ သြားမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။   ပထမဆံုး  အေနနဲ႔ေတာ့  ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ခ်င္လို႔ေတာ့  မရပါဘူး။     ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့  စ္ိတ္က  တ္ုိးတက္ေနတဲ့ လံုေလာက္တဲ့ တိုးတက္မႈကို  မရေသးဘူးျဖစ္ပါ  တယ္။   ဒါေၾကာင့္မို႔  ၀ိစိကိစၥက္ို  ဖိတ္ရင္  ဆရာ  လမ္းႏွစ္ခြကိုေတြ႔ၿပီ။  ဆိုေတာ့    ဆရာက ေျပာ  တယ္။  ဥကိၡတ   သုေမဓ -မင္း ဖယ္ျပစ္။   အဘိ ခႏၶာ  သုေမဓ -မင္းဆက္တူး။    ဒီလိုေျပာပါတယ္။  ဒီေတာ့  ယံုမွား  သံသယေတြ ၊ မိမိက ခႏၶာ  ကိုယ္ႀကီးတူးလို႔  ယံုမွား သံသယ  ေတြ၀င္လာခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့  ဖယ္ပစ္ပါ။   ဆက္တူးပါ။ ဘယ္လိုဖယ္ရမလဲ  ဆိုေတာ့  ကမၼ႒ာန္းကို သင္ပါ။   ေမးပါ  မိမိယံုမွား သံသယ ရွိရင္ ေမးပါ။       ေပ်ာက္သြားမယ္။  သင္ပါ။   သင္လို   ဆရာက  ေသေသခ်ာခ်ာ   ရွင္းျပႏိုင္ခဲ့ရင္ မိမိရဲ႕ သံသယ   ေလး ေပ်ာက္သြားမွာ  ျဖစ္ပါတယ္။  ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့   ဆက္လက္ၿပီးေတာ့  ေတာင္ပို႔ႀကီးကို  တူးလို႔ ရပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခု  ဆင္ဂ၀ါဒ  ဆပ္ျပာေရစစ္က္ို  ေတြ႔တယ္။  ဆပ္ျပာေရစစ္ဆိုတာက ေတာ႔   ခ၀ါသည္ေတြသံုးတယ္လုိ႔  စာထဲမွာပါ ပါတယ္။   ေဖ်ာ္တဲ့သူေတြသံုးတယ္။့ ဒီေတာ့  ဒီလို ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။  ေရွးတုန္းက   ဆပ္ျပာေတြ ေပါက္တဲ့ ေနရာရွိတယ္။  ေျမႀကီး ေတြကေန  ဆပ္ျပာ  ေတြေပါက္တယ္။   အျဖဴေလးေတြ။  အဲဒီေတာ့   အဲ့ဒီဆပ္ျပာေတြကို  ေကာက္ရတယ္။  ဦးပဇင္းတို႔ ေနတဲ့  ေနရာရဲ႕အနီးအနားမွာေတာ့  အဲလိုေနရာမ်ိဳး တစ္ခုရိွတယ္။   အဲ့ဒီဆပ္ျပာေလးေတြ  ေကာက္   ေတာ့ အဲဒီသဲေလး ေတြလည္း  နည္းနည္းပါတယ္။  အဲဒီေတာ့  ဒီဆပ္ျပာကို    သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လို  ခ်င္ တယ္ဆိုရင္ေတာ့  ဆပ္ျပာက္ို  ေရစစ္ထဲကိုထည့္ၿပီး  ေရနဲ႔ ေလာင္းခ်ရင္ေတာ့  ဆပ္ျပာေတြ   ေအာက္က် သြားမွာဘဲ  ျဖစ္ပါတယ္။     ဒါက   ဆပ္ ျပာေရစစ္အသံုးျပဳနည္း  တစ္ခု  ။  ဆပ္ျပာေရ  စစ္ရဲ႔႕ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။   ဒီေတာ့  ဒီေနရာမွာ  ေျပာခ်င္တာကေတာ့  ဆပ္ျပာေရစစ္ထဲက္ို  ေရေတြ   အမ်ားႀကီး ေလာင္းထည့္။   အဲလိုေလာင္းထည့္ေနေသာ္လည္းဘဲ   ေရဟာနည္းနည္းေလးမွ  ဆပ္ျပာ  ေရစစ္ထဲမွာ မတည္ပါဘူး။   အကုန္လံုးဟာ  ေအာက္ကို က်သြားပါမယ္။   အဲဒီေတာ့   ဆပ္ျပာေရစစ္ ဟာ    ဒီေနရာမွာ  ဘာလဲလို႔ ေမးရင္   နိ၀ါရဏ   တရား  ငါးပါး  ။ နိ၀ါရဏာ  တရား  ငါးပါး  ပိတ္ဆို႔  တားဆီးတတ္တဲ့ တရားငါးပါး  ။  ကာမဆႏၵ နိ၀ါရဏာ- ကာမဂုဏ္ အာရံုေတြမွာ လိုခ်င္တတ္တဲ့  သေဘာတရား။ ဗ်ာပါဒ နိ၀ါရဏာ-ေဒါသထြက္တဲ့ သေဘာတရား၊ထိနမိတၱ  နိ၀ါရဏာ- အိပ္ခ်င္တဲ့  ငိုက္မ်ဥ္းတဲ့  သေဘာတရား၊  အလုပ္တစ္ခုကို  ရပ္ပစ္ခ်င္တယ္။   ျပန္ခ်င္တယ္။  တရားဆက္မနာခ်င္  ေတာ့ဘူး။ (ရယ္လွ်က္)   ဒါ  ထိနမိတၱ သေဘာတရား။   အဲဒီလို  ငိုက္မ်ဥ္းတယ္။   ပ်ဥ္းရိလာတယ္။   ဒါလည္းအတားအဆီးတစ္ခု  ေနာက္တစ္ခုက  ကၱဳဒိစၦ   ကၠဳကိစၦ-  ပ်ံလႊင္႔တယ္ ။     ေနာင္တ  တဖန္ ပူပန္္းတယ္။  ၀ိစိကိစၥ  နိ၀ါရဏာ - ယံုမွသသံယ ရွိတယ္။  ဒါနိ၀ါရဏာ တရား ငါးပါးအဘိဓမၼာေလ့လာ  လို႔ရတယ္။  ကာမဆႏၵ  နိ၀ါရဏာ-  ေလာဘကို ဆိုလိုပါတယ္။  ဗ်ာပါဒ၊ ေဒါသထြက္တာ၊  ထိနမိတၱ- ဒါကေတာ့  သူ႔ရဲ႕ ပံုစံပဲ  အိပ္ခ်င္တာနဲ႔  အိပ္ခ်င္  ငိုက္မ်ဥ္းတတ္အလုပ္  တစ္ခုက္ို  ရပ္ျပစ္ခ်င္တဲ့  သေဘာတရား၊ ကၠဳဒိစၦ   ကၠဳဒိစၦ  နဲ႔  က တတြဲ။  ထိနမိတၱနဲ႔က  တတြဲ  ။  တစ္ခုျဖစ္တယ္။  အေရအ   တြက္ပါတယ္။  အဲဒီေတာ့  ငါးပါးေပါ့ ။  အဲဒီ ငါးပါးရွိေနရင္ေတာ့   ကုသိုလ္တရား  ေတြ   လုပ္ထား  ေသာ္လည္း   ယိုစီးသြားမွာဘဲ။  တရားအားထုတ္တယ္။   အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ေတာ့   နဂိုတုန္းက  ထူေထာင္လာတာေလးေတြေပ်ာက္မသြားဘူးလား ။  ေပ်ာက္သြားပါတယ္ ဘုရား။  ေပ်ာက္သြားေရာ။    ထူေထာင္လို႔   မရဘူး။  အဲ ေလာဘေတြႀကီးလာၿပီ  ဆိုလို႔ ရွိရင္လည္း  ဒီအတိုင္းဘဲ  ။      တစ္ခု  ခုလိုခ်င္တယ္။   ငါအလုပ္ထြက္လုပ္တာကမွ   ပိုက္ဆံရလိမ္႔အံုးမယ္။    ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။  ေပ်ာက္သြားတယ္။   လိုခ်င္မႈေတြ  အားႀကီးလာရင္  အကုန္လံုး  ကိုယ့္သႏၱန္မွာ  မရွိေတာ့ဘူး။   ေဒါသေတြ  အားႀကီးရင္  ၊ မၿငိမ္သက္မႈ  ေတြအားႀကီးရင္၊  သံသယေတြအားႀကီးရင္  ကိုယ္ရဲ႕  သႏၱန္က ေနကုသိုလ္ေတြအကုန္လံုး  ေလွ်ာက္က်သြားတယ္။   ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔  ဒီတရား  ငါးပါးသည္ ေရစစ္နဲ႔တူတယ္။   ဖယ္ျပစ္ပါ။  ဆက္တူးပါနဲ႔ေနာ္။  အဲေတာ့   ဘယ္လိုဖယ္ျပစ္ရမလဲဆိုေတာ့။  တဒဂၤပဟံ  ၀ိခါမနပဟံ။ တဒဂၤပဟံ  ဆိုတာ   ၀ိပသာနာ  က်င္႔ရင္  အဲဒါေတြ  ပယ္ႏိုင္တယ္။  ၀ိခါမန ပဟံ ဆိုတာ  ၾကာၾကာေလး ခြာထားတာ။   စ်ာန္တရားအား ရ၀တ္ေနရင္ ပယ္ႏိုင္တယ္။   စ်ာန္တရား  ဆိုတာ   တစ္နာရီထားခ်င္ရင္  တစ္နာရီမွာ စိတ္ကိုအာရံုမွာ  ထားလို႔ရတယ္ ။    ဒါဆိုရင္ေတာ့  ေဒါသေတြလည္း  မထြက္ေတာ့ဘူး။  ပ်ံ႕လည္း  မပ်ံ႕လႊင့္ေတာ့ဘူး။   စိတ္လည္းမတိုေတာ့ဘူး။  အဲဒီ  လိုစ်ာန္တရားေတြ အားထုတ္ၿပီး  ပယ္ပါ.။   အဲပံုၿပင္ေလးကေတာ့   နည္းနည္းေလး  ရင့္က်က္လာၿပီ ပဲၿဖစ္ပါတယ္။    နည္းနည္း  အဆင့္ျမင့္လာၿပီ။   ဒါဆိုရင္  ေတာ့ၿပီခါနီးၿပီလုိ႔  မွတ္ပါတယ္။   ေနာက္  တစ္ခု  ကုမၼာ  လိပ္ကိုေတြ႔တယ္။  လိပ္ကိုေတြ႔တယ္္။ လိပ္ဆိုတာဘာလဲ.။  ခႏၶာငါးပါးကိုေျပာတာ။   လိပ္မွာသိတယ္မဟုတ္လား။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္.။  ေခါင္း တစ္လံုးရွိတယ္။   ဒါ႔ေၾကာင့္မို႔လို႔  ဘုရား  ရွင္က ေျပာတယ္။  လိပ္ဆိုတာ  ခႏၶာငါးပါးကိုေျပာတာ။   အဲဒီေတာ့  ဆရာက ေျပာတယ္။  ဥကိၡတသု  ေမဓ   မင္းဖယ္ျပစ္။  အဘိ ခႏၶ  သုေမဓ  မင္းဆက္တူး။    ခႏၶာငါးပါးကို  ဆယ္လိုဖယ္ရမွာလဲ။   ဒီ    ခႏၶာေပၚမွာ  တြယ္တာတပ္မက္တဲ့   ဆႏၵရာဂ  ကိုဖယ္ပါ။  တြယ္တာတပ္မက္တဲ့  စိတ္ထားကိုပယ္ပါ။  ဒီလိုႀကီးသာ  ငါ႔တရား အားထုတ္ေနရင္ေတာ့  ငါ႔ေတာ့  ေရာဂါေတြေတာ့  ရေတာ့မွာဘဲ။  (ရယ္လွ်က္)  တြယ္တာတယ္ေနာ္။  ခႏၶာကိုယ္ကို  အမ်ားႀကီးတြယ္တာတယ္။   ဒီေတာ့  အမ်ားႀကီးမတြယ္တာ  သင့္ပါဘူး။  အဲ  ဆႏၵရာဂ  ကိုပယ္ပါ။  ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့  ခႏၶာကိုယ္က  ကိုယ္တြယ္တာ  ေသာ္     လည္းဘဲ  ကိုယ္တြယ္တာ  သလိုသူက  ေကာင္းေနမွာလား။   မေကာင္းႏိုင္ဘူး။  ဘယ္ေလာက္ဘဲ  ေစာင့္ေရွာက္ေစာင့္ေရွာက္   တေန႔အိုမသြားဘူးလား။  အိုသြားတယ္။   နာသြားတယ္။   ေနာက္ဆံုး  ေသသြားတယ္။   ေစာင့္ေရွာက္တဲ့  သူေတာင္မွ  သူက သတ္တတ္တယ္။   ခႏၶာငါးပါးကိုစေတြက   ေျပာတယ္။   မိတ္ေဆြမ်က္ႏွာနဲ႕ရန္သူ  ရန္သူ  ဒါေပမယ့္  မိတ္ေဆြမ်က္ႏွာနဲ႔ ။  ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔  ေန  တယ္။  မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔  ေပါင္းေနတယ္။  ၿပီးေတာ့  မိတ္ေဆြကိုဘဲ  ဘာလုပ္သြားလဲ။   သတ္သြားတယ္ ။  အဲဒါမ်ိဳးက္ုိ မိတ္ေဆြမ်က္ႏွာနဲ႔  ရန္သူ ဒီလိုေခၚတယ္။  ခႏၶာငါးပါးကလည္း ဒီအ   တိုင္းဘဲ။  ကိုယ္က  သူ႔ကို မဟုတ္တာေတြ ထင္ၿပီးေတာ့  ျပဳစုတယ္။  လုပ္ေၾကြးတယ္။  ပ်ဳိးေထာင္  တယ္။  ဒါေပမယ့္လို႔  တေန႔က်ဘာလုပ္သြားလဲ  ကိုယ္ကိုဘဲ   သတ္သြားတယ္။   ကိုယ္ဘဲသတ္သြား  လို႔ ငိုရတာေပါ့   ဟုတ္လား။  ေသခါနီးမွ  ငိုေၾကြတယ္။   သူမ်ားေတြေသရင္ ငိုၾကတယ္။  ဘယ္သူ  သတ္တာလဲ။    ခႏၶာက္ုိယ္က  သတ္သြားတာ  ေနာ္။  ခႏၶာက္ိုယ္က   မိတ္ေဆြမ်က္ႏွာနဲ႔  ရန္္သူဘဲ ။  ကိုယ္က ျပဳစုေနတာ  ဆိုေတာ့ကိုယ္က  သူရဲ႕  မိတ္ေဆြဘဲေလ။  ဒီမိတ္ေဆြကိုမွ သတ္တဲ့သူက  မရက္စက္ဘူးလား။   ရက္စက္တယ္။   ဒါေပမယ့္   မတြယ္တာဘူးလား။    တြယ္တာတယ္။  ဘယ္ လို႔လုပ္မလဲ။  ဆႏၵရာဂ  ကိုပယ္ပါ။ ေနာက္တစ္ခု   အသိသုန-ဒါကတြဲ လွ်က္နဲ႔ ပါတာ။  သံလွ်က္နဲ႔စဥ္း  စားႏွီးတံုး။   (သားလွီးစား နဲ႔ စဥ္းစားႏွီးတံုး) ၂ႀကိမ္။   သားလွီးစားနဲ႔ စဥ္းႏွီးတံုး  ဆိုတာ ဘာေျပာတာ  လဲဆိုေတာ့  စဥ္းစားႏွီးတံုး  ဆိုတာကေတာ့  ၀တၱဳကာမေတြကိုေျပာတာ  လုုိခ်င္ဖြယ္ရာ အာရံုေတြ   ေပါ့။  လိုခ်င္ဖြယ္ရာ အာရံုေတြ။  အဘိဓမၼာလိုေျပာေတာ့  အဆင္းေတြအနံ႔ေတြ  အသံ  အရသာအ  ေတြ႔ အထိ။  အဲဒါအဘိဓမၼာလိုေျပာတာ။  ငါးခုထဲၿပီးေရာ။  (ရယ္လွ်က္)  သူတၱန္လိုေျပာရင္ေတာ့ အ  မ်ားႀကီးေပါ့။ ကားေတြအိတ္ေတြ  တိုက္ေတြ  ဟုန္းဖုန္းေတြ  အကုန္လံုး။  အဲဒါေတြကို  ၀တၱဳကာမလို႔  ေခၚပါတယ္။  အဲဒါက စဥ္းႏွီးတံုး။  ကိေလသာ ကာမဆိုတာက  အဲ႔ဒီအေပၚမွာ  တြယ္တာထပ္မက္ေန  တဲ့ ကိုု္ယ္သ႑ာန္မွာရွိတဲ့  ေလာဘကိုေျပာတာ ။  အဲဒါဘာလဲ။  သားလွီးဓား ေနာ္။  သားလွီးဓား   သားလွီးဓားနဲ႔ စဥ္းႏွီးတံုး  ေပၚမွာတင္ၿပီးေတာ့  သတၱ၀ါေတြက္ုိ  (ႏုပ္  ႏုပ္ စဥ္းတတ္တယ္)၂ႀကိမ္။  သားလွီးဓားရွိမယ္။  စဥ္းႏွီးတံုးရွိမယ္။ စဥ္းႏွီးတံုးဆိုတာ ဘာလဲ။  လိုခ်င္ဖြယ္ရာအာရံုေတြ။  အဲဒီ လိုခ်င္ဖြယ္ရာအာရံုေတြ ကိုၾကည့္လိုက္ရင္  ကိေလသာေတြ ထၾကြမလာဘူးလား။   ထၾကြလာတယ္။   ကိေလသာေတြ  ထၾကြလာတယ္။  ေလာဘေတြႀကီးတယ္။    ေဒါသေတြႀကီးတယ္။  အဲလို  ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး  ေတာင္ပို႔ႀကီးကို တူးခ်င္လို႔ရပါမလား။    ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျဖိဳခြင္းခ်င္လို႔  မရဘူး။  အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္ဟာ  တရားမရဘူး   ဆိုရင္  ဘ၀မွာ အဖန္ဖန္ထပ္ထပ္  မေသဘူးလား။   ေသမယ္ တခါတေလ  နာမယ္။   တခါတေလ အိုမယ္။  ေနာက္ေတာ့ ေသမယ္။   ဒီေတာ့  ကိေလသာကာမ  ဆိုတဲ့ ဒိီသား လွီးဓါးက  ၀တၱဳကာမ လို႔ ေခၚတဲ့ စဥ္းႏွီးတံုးေပၚတင္ၿပီးေတာ့ သတၱ၀ါေတြကို ဘာလုပ္လဲ။ ႏုပ္ ႏုပ္ နုပ္ နုပ္ စဥ္းတယ္ေနာ္။  အဲဒီေတာ့  သားလွီးဓားနဲ႔ စဥ္းႏွီးတုန္းကို ပယ္ရမယ္။  ေနာက္ဆံုး ထြက္တဲ့ဖုန္းကို   ေတာ့  လိုခ်င္တုန္းပဲ ရွိအုန္းမွာေပါ့။  (ရယ္လွ်က္) လိုခ်င္တုန္းပဲ ရွိအုန္းမွာ ။   ဒါဆိုရင္ေတာ့  အလုပ္ လုပ္အုန္း။  ရွာအံုး  ပိုက္ဆံ။   ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ။  ေနာက္တစ္ခု လုိခ်င္တယ္ဆိုရင္  ရွာအံုး။ တရားအား ထုတ္လို႔ေတာ့  မျဖစ္ေသးဘူး။  ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။   ကိုယ္ကမွ မေရာင္းရဲႏိုင္ေသး  တာ။  ဒါက္ုိ လုိခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရွာရအံုးမွာေနာ္။  ရွာရအံုးမွာ ။  ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့လည္း    သားလွီးဓားနဲ႔ စဥ္းႏွီးတံုးနဲ႔ အသင့္ေပါ့။ တရုတ္ကား  ထဲလိုပဲ  က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး ေသသင့္ပါတယ္။ (ရယ္လွ်က္) ကေလးေတြေျပာၾကတာ။  ဟုတ္လား  က်ြန္ေတာ္မ်ဳိးေသသင့္ပါတယ္။  အဲဒီအတိုင္းေျပာ တယ္။   ေနာက္တစ္ခုက  မန္သေပတ္ိ-သားတစ္။  မန္သေပတိဆိုတာက  သားတစ္တဲ့။  ေနာက္တစ္ ဆိုတာ  ဘာကိုေျပာတာလဲ။   သားတစ္ဆိုတာ သားတစ္ရဲ႕ သေဘာတရားေလးက လူေတြ တိရစၦန္ေတြက   ေတာင့္တတယ္။   ေတာင့္တတယ္။  သားတစ္ကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။   က်ီးကန္း အစရွိ  တဲ့  သတၱ၀ါေတြက  ဒီသား တစ္ကိုႀကိဳက္ၾကတယ္။   လူေတြလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီသားတစ္က္ုိ ႀကိဳက္ၾကတယ္။  ဒါက  သားတစ္ရဲ႔႕သေဘာ။  အဲဒီေတာ့  သားတစ္ဆိုတာ  ဘာကိုေျပာတာလဲဆို  ေတာ့  နႏိၵရာဂကိုေျပာတာ။  တပ္မက္ႏွစ္သက္မႈက္ုိ ေျပာတာ။  နႏိၵရာဂ တပ္မက္ႏွစ္သက္မႈက္ို ေျပာ တာ။   ဒိိီအတိုင္းဘဲ သတၱ၀ါေတြဟာ အ၀ိဇၹာေၾကာင့္ မသိေတာ့ဘူး အမွန္တရားေတြ ။ ရုပ္တရားေတြ၊ နာမ္တရားေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာေသာ္လည္း  မသိဘူး။  အ၀ိဇၹာက ဖံုးလႊမ္းထားလိုက္တယ္။  ဖံုးလႊမ္း  ထားေတာ့  ဘယ္လိုုျမင္လဲ ဆိုေတာ့ အမ်ဳိးသမီးျမင္တယ္။ အမ်ဳိးသားျမင္တယ္ ။    အမ်ဳးိသမီးေတြ  ျမင္တယ္။  သူလုိ႔ျမင္တယ္။  သူတစ္ပါးလို႔လည္း ျမင္တယ္။ ဟန္းဆက္အေကာင္းစားေလးလို႔ ျမင္ပါ  တယ္။ သူတစ္ပါးလို႔လည္းျမင္တယ္။  ဟန္းဆက္အေကာင္းစားေလးလို႔ လည္း ျမင္ပါတယ္။  (ရယ္  လွ်က္)  ဘာလို႔တုန္း အ၀ိဇၹာက ဖံုးေပးထားလိုက္လို႔။  မဖံုးဘူး ဆိုရင္ေတာ့  ဒီဟန္းဖုန္းဟာ  ရုပ္အစု  ေပးရွိတဲ့  ပစၥည္းတစ္ခုဘဲ။  တျခား တျခားေသာ အရာေတြနဲ႔ အတူတူေပါ့ ။ ဒါအဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ရႈရ တာ။ ပထမဆံုး ျမင္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး ။  အၾကာႀကီး ရႈရတယ္္။   ျမင္ျမင္သမွ် အရာေတြကို  အၾကာ ႀကီး ၾကည့္ရင္ေတာ့  ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ  အဲ့လိုေတြဘဲ  ေတြးမိသြားတယ္။  အဲလိုေတြဘဲ  ေတြးမိသြား  ေတာ့ခုဏက  ဟန္းဆက္ကို  ဟန္းဆက္လို႔  မျမင္ေတာ့ဘူး။  ဟုတ္တယ္။  နွေျမာစရာႀကီးလို႔ ေတာ့ မေျပာနဲ႔ (ရယ္လွ်က္) အရာ၀တၱဳကို  အရာ၀တၱဳတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ေတာ့ မျမင္ေတာ့ဘူး။  အဲဒီလိုျဖစ္တယ္၊  ဒါက အ၀ိဇၹာမဖံုးလႊမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္၊  အ၀ိဇၹာ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ပုဂၢိိိဳလ္ေတြအတြက္ေတာ့  အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ဟန္းဆက္က ဟန္းဆက္ဘဲ ေနာ္။  ေစ်းေလ်ာ မသြားဘူး။ ဟန္းဆက္ကို ဟန္းဆက္  လုိ႔  မျမင္ဘဲနဲ႔ အမွန္ေတြျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့  ေစ်းက ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ႔သြားၿပီ   လိုခ်င္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးေနာ္။   အဲဒီေတာ့  အ၀ိဇၹာနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ သူေတြမွာ  ဒီတပ္ႏွစ္သက္မႈရွိတယ္။    ဒီတပ္မက္ႏွစ္သက္မႈ ဆိုတဲ့ အျခင္းအရာကို  တြယ္တာၿပီးေတာ့မွ ၀တၱရား မွာလည္းရတာ။ တရားအား  ထုပ္ခ်င္လားေမးရင္  တရားအား  မထုတ္ခ်င္ေသးဘူး။ ေပ်ာ္တုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။  လြတ္ေျမာက္ဖို႔  အတြက္မႀကိဳးစားခ်င္ေသးဘူး။   ဘာေၾကာင့္တုန္း။  သူတို႔က  တပ္မက္ႏွစ္သက္မႈေတြက  ရွိေနေတာ့   ဘ၀မွာ  ေပ်ာ္ေနတယ္။   ေပ်ာ္ေနလို႔ရွိရင္ေတာ့   လြတ္ေျမာက္ဖို႕ရာတိုင္းမွာ    ကပ္သြားတယ္။   ကပ္ တတ္တယ္။     အိုးေပၚမွာ  ခ်ရင္ အိုးေပါက္မွာ  ကပ္တဲ့သေဘာရွိတယ္။    ပ်ဥ္ေပၚမွာခ်ရင္လည္း  ပ်ဥ္ေပၚမွာ ကပ္တယ္။  စဥ္းနွီးတံုး ေပၚမွာ ကပ္ညိွတဲ႔   သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါက  သားတစ္ရဲ႕  သ   ေဘာ။   ဒီအတိုင္းဘဲတဲ့   နႏိၵရာဂ ဆိုတာကလည္းဘဲ  တြယ္တာပါတယ္။  ဒီပစၥည္းေလးရွိတယ္။   ဒီပစၥည္းေလးကို  အစတုန္းကေတာ့  ကပ္တာပါပဲ။  ဟုတ္ၿပီ ။  ဒီပစၥည္းေလးနဲ႔  ငါေပ်ာ္တယ္။   ဒီ   ပစၥည္းေလး ၾကည့္ရတာ  သံုးရတာ  မေပ်ာ္ဘူးလား။  ေပ်ာ္တယ္။   စိတ္က ကပ္တယ္။  ေနာက္တစ္ခု ပိုေကာင္းတာေလး ပါလာတယ္။  ကပ္သြားျပန္ၿပီေနာက္တစ္ေယာက္(ရယ္လွ်က္) ကပ္မသြားဘူး  လား။  အင္း  ကပ္သြားတယ္။   ျမင္တဲ့အရာတိုင္း  ကပ္တယ္္။    ၾကားတဲ့အရာတိုင္း  ကပ္သြားတယ္။  ေကာင္းတဲ့ အသံေတြ နားေထာင္တယ္။   ဟုတ္ၿပီ  ။ ကပ္မသြားဘူးလား။   ကပ္သြားတယ္။  အရာ၀  တၱဳေတြတိုင္း ဒီနႏၵရာဂ ရွိေနတဲ့  ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ဟာ ျမင္တိုင္းလည္းဘဲ  ကပ္သြားတတ္ပါတယ္။  ၾကားတိုင္းလည္းဘဲ  ကပ္သြားတယ္ ။ နံတိုင္းလညး္ဘဲ ကပ္သြားတယ္။ ဒီလို  ေရာင္းရဲတင့္တိမ္မႈ  လည္း မရွိပါဘူး။  ဒီ နႏၵရာဂ  နဲ႔တြယ္တာေနတဲ့  ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဟာ  ဒုကၡ  ေရာက္တာေတာင္မွမၿငီးေငြ႔  ဘူး။   တြယ္တာတပ္မက္မႈေၾကာင့္  ဒုကၡေရာက္တာ ေတြေတြ႕ ရတာေတာင္မွ   မၿငီးေငြ႔ဘူး။   အ   ေကာင္းစား  ပစၥည္းေလး ေပ်ာက္သြားရင္မပူဘူးလား။   ေခါင္းေတြပူး ေနာက္သြားတယ္။   ေမႊးေနာက္ မွေပ်ာက္ပေစေတာ့  ။  ပူလည္း ေနာက္မွပူ ပေစေတာ့ ။   ဒါေပမယ္. လိုခ်င္ေသးတယ္။  ဒါ့ေၾကာင္႔   မို႔လို႔    နႏိၵရာဂ  ဆိုတဲ့အရာ၀တၱဳဟာ ၀တၱရားေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔တယ္။  ၀တၱရားေတြမွာ  တြယ္တာ  တယ္။   ကပ္ညိွတယ္။ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မၿငီးေငြ႔ပါဘူး။   ဒါေၾကာင့္မို႕လို႔  နႏိၵရာဂ ဆို တဲ့အရာ၀တၱဳဟာ၀တၱရားေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြႊ႔တယ္။ ၀တၱရားေတြမွာ တြယ္တာတယ္။  ကပ္ညွိတယ္။   ဒု ကၡေရာက္တယ္  ဆိုရင္ေတာင္မွမၿငီးေငြ႔ပါဘူး။   ဒါေၾကာင့္မို႕လို႔  ဒီတရားေတြကိုပယ္  ပစ္ပါ ။  ဒီ  ေတာင္ပို႔ႀကီးကိုတူးခ်င္တယ္ဆိုရင္  သင္လိုခ်င္တဲ့   ပန္းတိုင္ေတြကို  ေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့  ဒီ တရားေတြ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့  စတုတၳ- မဂ္နဲ႔ပယ္ပါတဲ့။  အရဟတၱမဂ္၊  အရဟတၱဖိုလ္နဲ႔ ပယ္ပါ။ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္  ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့  အဲ့ဒီတြယ္တာ တပ္မက္မူေတြ ရွိပါအံုးမလား။  မ ရွိေတာ့  ေနာက္ဆံုးအဆင့္က   ဘာလဲ။  နဂါး- နဂါးႀကီးကိုေတြ႕မယ္။  နဂါးဆိုတဲ့ ဒီသဒၵါက နဂါးလို႔  လည္း ေဟာပါတယ္။   ေနာက္တစ္ခုက ရဟႏၱာလို႔လည္း ေဟာပါတယ္။   ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ  နဂါးဆို  တာက  ဘုရားရွင္းေျဖၾကားတာက  နဂါးကိုေၿပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဓမၼပံုစံအားျဖင့္  ဘုရားရွင္ကိုေျပာတာ   ဗုဒၶနဂါးလို႔ ေခၚတဲ့   ဘုရား ရွင္းကိုမေတြးဖူးလား။  ေတြ႔မွာလား ။    ေတြမွာပါဘုရား  ။  ေတြ႕သြားမွာ။  အဲဒီက်ေတာ့  နားလည္သြားၿပီး။   ဘာလို႔လဲ။  ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က  ရမာႏၱာရွိတယ္      ဆိုတာ လက္  ေပးႏိုင္တယ္   ဆုိတာ  လက္မခံဘူးလား။ လက္ခံပါတယ္  ဘုရား။  ဒီတရား  ေတြးဟာ ရဟႏၱာျဖစ္ ေအာင္  လုပ္ေပးနိုင္တယ္ဆိုတာကို  တရားေတြအေပၚမွာေရာ  ယံုၾကည္မသြားဘူးလား။  ယံုၾကည္ပါ တယ္ဘုရား။   ယံုၾကည္သြားတယ္။    ဘုရားဆိုတာရွိတယ္။  ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ ေဟာၾကားထားတဲ့   ဘုရားဆိုတာ  ရွိတယ္။   ျပဳလုပ္ေပးတတ္တဲ့ တရား  ဆိုတာရွိတယ္။ဒီလိုတရားေတြကို  က်င့္လို႔  ရဟႏၱာျဖစ္သြားတဲ့  သံဃာေတြဆိုတာလည္း   ရွိတယ္။   အဲဒီအခ်ိန္မွာသူဟာ  ဘုရားကို ေတြ႔သြားၿပီ။   ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ မ်က္စိရလို႕  ဦီးပဥၥင္းတို႔က  ၾကည့္လို႔ရတယ္။ နားရေတာ့  နားေထာင္လုိ႔ ရတယ္။  လွ်ာ ရေတာ့ စားလို႔ရတယ္။ ဒီလွ်ာေတြ  မ်က္စိေတြက  ဒါအက်ိုဳးတရားေတြဘဲ ။  ကံက ေမြးဖြား ေပးလိုက္ တဲ့ အရာ၀တၱဳတစ္ခုဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။  ဒီေတာ့  ဒီအက်ိဳးတရားေၾကာင့္   ဒီအေၾကာင္းလုပ္တယ္။    အဲ့ ဒီအပိုင္းမွာေတာ့  ဒီပစၥဳပၸဳန္အပိုင္း။  ပစၥဳပၸဳန္အပိုင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸၸဳန္ဘ၀မွာ အက်ိဳးေၾကာင့္ အေၾကာင့္  ျဖစ္တယ္။  အေၾကာင္းေတြကို ထူေထာင္တယ္။ ကံေတြ လုပ္တယ္။  တရားနာတယ္။   ဒီ တရားနာတယ္။   လဴတယ္ ။ တန္းတယ္။ စတာေတြကို ရပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။  ရပ္ျဖစ္နိုင္တယ္။ လူ ေတြၾကံဳရတဲ့။ သတၱ၀ါေတြၾကံဳရတဲ့  ျပႆနာေတြအားလံုးကို  ဒီရထားတဲ့ဥစၥာနဲ႔ မေျဖရွင္းနိုင္ဘူးလား။  ေျဖရွင္းနိုင္တယ္။    ဒါဆိုရင္ေတာ့  သူဟာ  လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီေပါ႔ .။   အဲဒီေတာ့  အဲဒီအ ခါမွာဘာေျပာလဲ  ဆရာက  ကၱဳတၳဳနဂါး-နဂါးကို ရွိပါေစ။ နာနံဂေသသတိ  မင္းနဂါးကို  သြား မထိခိုက္ နဲ႔ ။   ပေရာဟိ နဂါးႆ-မင္းနဂါးကို ရွိခိုးလိုက္    လို႔အဲလိုေျပာတယ္။   အဲဒီေတာ့ ဘုရားကိုေတြ႔ၿပီးဆို  ေတာ့ ဒီအဆင့္က ပယ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။  က်န္တဲ့ဟာေတြကေတာ့  ဖယ္ပစ္၊ ဆက္တူး။  အခုေတာ့   ပယ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။  နဂါးကိုရိွပေစ။  မင္းနဂါးကို  မထိခိုက္နဲ႔ ။  မင္းနဂါးကို ရိွခိုးလိုက္လို႔ ။  ဘယ္    ပံုဘယ္နည္း ရွိခိုးရမလဲဆိုေတာ့  စာကညႊန္ျပထားပါတယ္။     သိျမင္ေတာ့  မူတဲ့ျမတ္စြာဘုရားဟာ    တရားေတြကို  သိဖို႔ရန္ ၊  သတၱ၀ါေတြတရားေတာ္ကို  သိဖို႔ရန္ ေဟာေတာ္မူတယ္။     ဒ္ီလိုလည္းဆင္ ျခင္ပါ။    ယဥ္ေက်းေတာ္မူတဲ့  ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြ  ယဥ္ေက်းဖိုးအတြက္  တရားေတြကို  ေဟာေတာ္မူတယ္။    ၿငိမ္းေအးေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ  သတၱ၀ါေတြ  ၿငိမ္းးေအးဖို႔ရာ အတြက္  တ  ရားကို ေဟာေတာ္မူတယ္။    ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့  ဘုရား ရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြ  ပရိနိဗၺာန္ခဲ့၀င္  ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ဖို႔အတြက္ တရားေတြက္ုိ ေဟာေတာ္မူတယ္။   ဒီလိုေတြးၿပီးေတာ့  သင္ဟာ  (ရွင္ခိုးလိုက္ပါ )၂ ႀကိမ္  ဒါကေတာ့ ေတာင္ပံု  ပံုျပင္ရဲ႕  အဓိ     ပဲ  ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္။    အဲဒီေတာ့  မိမ္ိတို႔က ေတာင္ပို႔ႀကီးကို   ပိုင္ဆိုင္ထားၾကပါတယ္။  အဲဒီေတာင္ပို႔ႀကီးထဲမွာ စနစ္တက်တူး တက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့   အရာ၀တၱဳေတြ  အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။     အဲဒီေတာ့    အထူးသျဖင့္ေတာ့  နဂါးႀကီးကို  ေတြ႔ေအာင္တူးနိုင္မယ့္ အေျခေနေလး   တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။  ေသခ်ာနားလည္ခဲ့ မယ္ဆိုရင္။ ကိုယ္ကေတာင္ပို႔ႀကီးကို တူးဖို႔ရွိတယ္။  စနစ္တက် တူးတက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့  ကိုယ္က  ခ်မး္သာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။  သူေတာ္ေကာင္းဥစၥာေတြကို ပိုင္ဆိုင္နုိုင္တဲ့ ဒုကၡေတြကို ေျဖရွင္းေပးနိုင္  တဲ့  ပစၥဳပၸဳန္ပစၥည္းေတြကို အမ်ားႀကီးပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့  လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မွာပါေနာ္။  ဒီေတာ့   ရွင္ကုမာရ ကႆပဟာ ဒီပံုျပင္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို  ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားပါတယ္။   ဒီပံုျပင္ရဲ႕  လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို  သူက်င့္တဲ့အခါမွာ  ေနာက္ေတာ့  သူ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါတယ္။  သူလည္းပဲ  ေတာင္ပို႔ႀကီးကို စနစ္တက်တူးတက္လို႔  ရဟႏၱာအျဖစ္ကိုေရာက္သြားၾကပါတယ္။  ဒီေန႔တရားနာ  ပရိသတ္အေပါင္း  သူေတာ္ေကာင္းလည္းပဲ  သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တစ္ေတြလည္းဘဲ  ျမတ္စြာဘုရား  ရွင္ရဲ႕  ဒီတရားေတြကို နာျခင္း၊  သင္ယူျခင္း။ က်င့္ျခင္းအားျဖင့္ ေတာင္ပို႔ႀကီးကို  နဂါးႀကီးကိုေတြ႔တဲ့အ ထိ တူးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ဒီမွာဘဲ  ဦးပဥၥင္း  တရား နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။                သာဓု  -သာဓု -သာဓု …. ၿပီး၏။….