မယ္သံ: စိတ္ ဆာၿခင္း

အေဖ နဲ႕ အေမ ပင္စင္ယူေတာ့ က်မ ကရန္ကုန္မွာ၊
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနေပမယ့္ အေၿခမက်ေသး။
လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္ေနခ်ိန္မို႕ အေဖ နဲ႕ အေမတို႕ရဲ႕ ရပ္ရြာလြမ္းသံေတြကို နားကေလာလွသည္ ။
က်ပ္တည္းေနသည့္ၾကားမွာ သူတို႕ၾကိဳက္မယ္ထင္တာကို ဘယ္ေလာက္ေစ်းၾကီးေပးၿပီး၀ယ္ေကၽြးေကၽြး သူတို႕အာသာမေၿပလွ ။

စေလမွာဆို ဘယ္လိုေနရတာ ဘယ္လိုစားရတာဟု တမ္းတၾကသံကိုၾကားရသည့္အခါ စိတ္ထဲလဲမေကာင္း ။

" အစားအစာဆိုတာအသက္ရွင္ဖို႕ အားၿဖည့္ရတာကို ခ်ဥ္ေပါင္ၿခင္း ဆူးပုတ္ရြက္ၿခင္း ဘာကြာမွာတုန္းအေမရယ္ .ဒီမွာငါးေပါေတာ့ ငါးေခါင္းေလးနဲ႕ခ်က္ ပိုေတာင္ အရသာရွိတာမဟုတ္လား "
သမီးဆို ဒီမွာေနလဲ စေလ ကိုလြမ္းလွတယ္လို႕မဟုတ္ေပါင္ ။ ဒီလိုပဲ ေရၾကည္ရာ ၿမက္နဳရာေနၾကရတာပဲ ...

ဒီလိုပဲ ေၿပာမိ ဆိုမိသည္ ။(တကယ္ေတာ့ အရသာကမတူႏိုင္ ။ ရန္ကုန္မွာ အကုန္လုံးကို ပိုက္ဆံႏွင့္ မွ ရသည္ဆိုေတာ့ ခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္အတြက္ အညာမွာ ၿခံထဲကခူးထည့္သလို အသီးစုံ အရြက္စုံေတာ့ မထည့္ႏိုင္)

ထိုအခါ အေမ့မ်က္နွာမေကာင္း :(

ပင္စင္စားအေမက အိမ္ေထာင္သည္သမီးအိမ္မွာေနရၿပီး မေၿပလည္လွသည့္ သမီးအေၿခအေနလဲ နားလည္သည္မို႕ ၿငိမ္သည့္အခါလဲၿငိမ္ေနသည္ ။
တခါတေလလဲ " ညီးက အဆင္မေၿပေသးတဲ့ အခိုက္အတန္႕မို႕ပါေအ ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ၾကီးၿပင္းရာ အရပ္ေဒသကို အနည္းဆုံး ေဒသစာေလးေတာ့ လြမ္းၾကတာပဲ " လို႕ ၿပန္ေၿပာတဲ့အခါလဲ ေၿပာသည္။

အေဖကေတာ့ အေမ့လို အိမ္အလုပ္လဲ ေတြ႕ရာၿမင္ရာ၀င္မလုပ္တတ္ ။
အိပ္ယာထ စားေသာက္တီဗီြၾကည့္ စာဖတ္ နဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးေနရသည့္ ဘ၀ကိုအေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပုံ ....
"ငါ့ပါးစပ္ေတြက စားဖို႕ေသာက္ဖို႕အတြက္ပဲ ဖြင့္ရေတာ့တယ္ ။ စကားေၿပာစရာမရွိေတာ့လဲ ပါးစပ္က ေစးေတာင္ေနတယ္ " ဟုေၿပာတတ္သည္ ။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ နဲ႕ အေမတို႕ ခံစားခ်က္တို႕ကို နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္လာမိသည္ ။

တကယ္ဆို လက္ရွိေနရာမွာ အေၿခက်ေနခဲ့ၿပီဟု ေၿပာႏိုင္သည္ ။
အသားက်ေနေသာ ပုံမွန္၀င္ေငြရွိေသာ အလုပ္တစ္ခု လက္ရွိလုပ္ေနၿပီး မိသားစု ႏွင့္ အတူတကြလဲေနရသည္။
မိဘေတြလဲ လြမ္းလွ်င္လြမ္းသလို လာတလွည့္ ၿပန္တလွည့္ ႏွင့္ ။
အစားအစာ ဆိုတာေတာ့ ဒီအရပ္က ရန္ကုန္ထက္ပင္ အညာစာေပါေသးသည္ ။
ကတက္ခ်ဥ္ ၊ တမာရြက္၊ ေဂြးေတာက္ရြက္အသာထား ။
မွ်စ္ခ်ႈဥ္ ၊ မန္ကီ်းသီးစိမ္း၊ ဟင္းငေပါင္းသီး ၊ ထန္းၿမစ္ ၊ သီးသီး စတာေတြပါ သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူရတတ္ေသးသည္။
ေရႊၿပည္ၾကီးမွာေနစဥ္ ခဲယဥ္းလို႕ မစားၿဖစ္ခဲ့ေသာ ငါးရံ႕အူ၊ ပုစြန္ထုတ္ ဆိုတာလဲ ဒီမွာေတာ့ စားၿဖစ္သည္သာ ။

ကိုယ္တိုင္လဲ ေရအဆင္သင့္ မီးအဆင္သင့္ လြယ္ကူသည့္ေနရာမွာ အင္တာနက္မွာဟင္းခ်က္နည္းေတြရွာၿပီး ခ်က္တတ္ ၿပဳတ္တတ္ၿဖစ္လာသည္။
အေၾကာ္ေတာင္ ရန္ကုန္မွာလိုထူလဗ်စ္မာတာတာမဟုတ္ပဲ အညာကလိုအရသာရွိတာေလးေတြ ရွာၾကံ လုပ္စားၿဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္
အင္းးးးးးးးးးးးးးသို႕ေသာ္ေပါ့ေလ ...

မေပ်ာ္ရႊင္သည္လား ၿငီးေငြ႕သည္လားဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေၿပာရခက္သည္ ။
အရပ္ေဒသ မတူသည့္အၿပင္ အေလ့အထမတူသည့္မိသားစုမွ အသက္အရြယ္ပါမတူညီေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္ ။
သူႏွင့္ ခ်စ္စရာသမီးေလး ႏွင့္ အတူရွိေနသည့္ ဘ၀ ကို ဘာလို႕မေက်နပ္ မေပ်ာ္ရႊင္တာလဲ ဆိုတာ သူလဲေတြးမရ ၿဖစ္ေနႏိုင္သည္ပင္ ။

ထမင္းနဲ ကို စားခ်င္သည္ဆို ကိုယ္တိုင္ထိုးလဲ ရသည္။ ၀ယ္စားမယ္ဆိုလဲ စားႏိုင္သည္ ။ ဒါမွ မဟုတ္ေသး ကိုယ့္ေရႊၿပည္ၾကီးမွ ဆိုလဲ ကိုယ့္အေပၚ ေစတနာေကာင္းလွသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ပို႕ေပးႏိုင္သည္ပင္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ဖုံထူထူ မြန္းက်ပ္က်ပ္ နဲ႕ လူစုလူေ၀းထဲ တိုးေ၀ွ႕ေလွ်ာက္ကာ ပြဲေစ်းတန္းက ထမင္းနဲကိုပဲ အာသီသရွိသည္ ဆိုလွ်င္...

ညစ္ပတ္ပတ္စားပြဲခုံပုပုေလးေတြမွာ သူငယ္ခ်င္း ေတြ၀ိုင္းထို္င္ၾကၿပီး စားအုံးဆီလို႕ေခၚသည့္ ဘာဆီေတြမွန္းမသိ နွင့္ေၾကာ္ေသာအေၾကာ္စုံမ်ားကို ႏွိဳက္ယူ အခ်ဥ္ေရ ႏွင့္တို႕လိုက္စဥ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ အရႊန္းေဖာက္လုိက္၍ အုန္းခနဲ ရီလိုက္ရာ အခ်ဥ္ေရ ေတြ တံေတာင္ဆစ္ထိ စီးက်သြားသည့္ ေစးကပ္ကပ္အေတြ႕ကို တမ္းတမိသည္ ဆိုလွ်င္

အသက္အရြယ္ၾကီးလာၿပီၿဖစ္သည့္ မိဘမ်ား ကၽြမ္း၀င္က်င္လည္ခဲ့ရာေဒသ မွာ ခင္မင္သူ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕ အတူ ရွိေစခ်င္လွသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္အရပ္ေဒသမွာ အထုိင္ခ်မည့္သူ ကို လက္တြဲေဖာ္ မေရြးမိပါလိမ့္ ဟု ေနာင္တစကား ေၿပာမိလွ်င္ ခ်စ္စြာေသာ ခင္ပြန္း ႏွင့္ မိဘ မ်ားက မ်က္လုံးၿပဴးၾကည့္ၾကမည္ ထင္ပါသည္ ။

အညာကိုလြမ္းလို႕ ဒီမွာ ခ်က္စားၿဖစ္ေသာ ဟင္းလ်ာမ်ားပါ ။
စားသြားၾကပါဦးရွင္ ။