ဘာမ်ားအဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႕ေကာင္ေလးကိုတင္ေတာင္းခိုင္းထားတဲ့ ေရႊငါးက်ပ္သား နဲ႕ ႏြားတရွဥ္းစာ ကို ေကာင္ေလးက စုေနတာမၿပည့္ေသးလို႕တဲ့ ။
အတာ လဲ ဘာၿပန္ေၿပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ ။
အတာ ေမာင့္ကိုယူခဲ့စဥ္က ေမာင့္ဆီကေရာ ေမာင့္မိဘေတြဆီကပါ ဘာမွမေတာင္းဆိုခဲ့တာကုိၿပန္စဥ္းစားမိသည္ ။ အခ်စ္မွ အခ်စ္ ေမာင္နဲ႕အတူေနရလ်င္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ အခ်စ္ကိုဦးစားေပးတတ္တဲ့အရြယ္လဲ မဟုတ္ပါ ။ အတာ လက္ထပ္ခိ်န္မွာ ၂၉ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ ။
ေမာင္ကေတာ့ ၂၃ ႏွစ္ ။ ေမာင္က အတာ့ထက္ ငယ္သည္ေလ ။
အတာ တို႕ ႏွစ္ကိုယ္တူ ဘ၀ ထူေထာင္မည္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလဲမရွိ ။ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားကို အားကိုးလို႕မရႏိုင္ ။
ကိုယ္တိုင္ႏွစ္ေယာက္မွာလဲ အလုပ္အကိုင္၊ ၀င္ေငြ ဘာမွ အာမခံခ်က္မရွိ ။ ၿပန္စဥ္းစားေတာ့ တကယ့္ကို အေၾကာက္အလန္႕ အေတြးအေတာမရွိ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ထဲကို တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေၿခစုံပစ္ခဲ့ၾကတာ ။
အဲလိုဆိုေတာ့လဲ အတာတို႕ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ မၿပည့္စုံခဲ့ရတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ ။ အဲလိုမၿပည့္စုံမွဴေတြအတြက္ မေပ်ာ္မရႊင္စိတ္ညစ္ခဲ့သလား ဆိုေတာ့လဲမဟုတ္ပါ ။
မွတ္မိေသးသည္ ။ အတာ တို႕ ယူခါစ ငွားသည့္တိုက္ခန္းက အေပၚဆုံးထပ္မွာ ။ အခန္းက ေလးပြင့္ဆိုင္ မီးဖိုခန္းေရခ်ိဳးခန္းဆို ေန႕မရွိညမရွိ အၿမဲေမွာင္ေနသည္။
မီးပ်က္သည့္ရက္မ်ားမွာ ထြန္းဖို႕ အင္ဗာတာ ေ၀းလို႕ ဖေယာင္းတိုင္ေတာင္ ေခၽြတာသုံးရသည္ ။ ဆိုက္ထဲက ယူလာသည့္ အထပ္သားကုတင္ေလးေပၚမွာ ၿပဴတင္းေပါက္ကလွမ္းၿမင္ရသည့္ ၾကယ္စုစုေတြကို ေငးရင္း ႏွစ္ေယာက္သားစကားတေၿပာေၿပာ နဲ႕ အေမွာင္ဆိုတာကို စိတ္ႏွလုံးထဲ ထည့္သြင္းမထားခဲ့ ။ ၾကယ္ေရာင္ကလဲ လင္းေတာ့ အလင္းသား ။
တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ၾကယ္ေရာင္အလင္း ရင္ထဲကအလင္းနဲ႕ ၀င္း၀င္းပပၿမင္ရသည္သာ ။
အတာ တို႕ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ မၿပည့္စုံသည့္အၿပင္ ကံလဲ မေကာင္းခဲ့ ။
ေမာင္ က ေတာင္ဥကၠလာၿမနႏၵာလမ္းမွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ေလးလုံး ေဆာက္ဖို႕ ေရႊေတာင္ကုပဏီမွ ကန္ထရို္က္ယူဖို႕ လက္မွတ္ထိုးေတာ့ ဒီဇင္ဘာလ ။ ေနာက္ႏွစ္ ဧၿပီ မွာ ၿဗဳန္းဆို အစိုးရ၀မ္ထမ္းေတြ လခ ၁၀ ဆ တိုးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္သမားေတြလဲ တိုးေပးရသည္သာ ။ သို႕ေသာ္ ေရႊေတာင္မွ ထပ္တိုးေတာင္းမရခဲ့ ။ စာခ်ဳပ္အတိုင္းသာေပးသည္ ။ ဒီေတာ့လဲ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ၀က္၀က္ကြဲေပါ့ ။
ဒါေပမယ့္ အတာ တို႕ႏွစ္ေယာက္လုံးကေတာ့ အဆိုးၾကားမွာ အေကာင္းကိုရွာေတြ႕ ခဲ့သည္ ပဲေၿပာရမလား ။ အက်ပ္အတည္းေတြကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္တြဲ စြမ္းအားဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာသိခဲ့ရသလို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါ သိခဲ့ရသည္ ။ ဒါဟာ ဘာနဲ႕မွ တန္ဖိုးမၿဖတ္ႏို္င္ ။
သူလုပ္လို႕ ကိုယ္လုပ္လို႕ ဆိုၿပီး တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အပစ္တင္မေနအား ။ ၿဖစ္လာသမွ်ေတြကို ဘယ္လိုရွင္းၾကမည္ ဆိုတာ ဆုံးၿဖတ္တိုင္ပင္ရင္း ႏွင့္ ေမာင္ႏွင့္အတာ ၊ အတာႏွင့္ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တစိတ္ထား ခဲ့ၾကသည္ ။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ ဒီ့ထက္နီးကပ္တာ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀ၿဖစ္တာ ဘာမ်ားရွိႏိုင္ဦးမည္နည္း ။
အခုေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္ႏွစ္ကာလ ။သမီးေလးတစ္ေယာက္နွင့္ ဘ၀ က သင့္တင့္မွ်တသည္ဟုဆိုရမည္ ။ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ၾကိဳးစားခဲ့သေလာက္ အရာထင္ေတာ့လဲ ေမာသမွ်ေၿပရသည္သာ ။
ဆယ္စုႏွစ္ကာလကို ၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ ေမာင့္ ဘက္မွ ဘာမွမပါခဲ့သည္ကို လဲ အပစ္မၿမင္ပါ ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေမာင့္မွာသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏိုင္သည့္ ပညာေတာ့ ပါခဲ့သည္ ။ အဓိက အက်ဆုံးေတာ့ ေမာင့္မိဘက ေပးလိုက္သည့္ က်န္းမာေသာ ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ က်န္းမာေသာစိတ္ႏွလုံး ။
ကိုယ့္မိဘ ကို ဘာမွ တင္မေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ အခုထက္ထိ အတာ့မိဘေတြကို သူ႕မိဘေတြလို အစစေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူ ။
အတာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဦးမွာ ေမာင္ႏွင့္ ေမာင္တို႕ဘက္မွ မရခဲ့သည္မ်ားကို ေၿဖသိမ့္ေက်နပ္နိုင္သည္ဟု ဆိုခ်င္ဆို အခုလို အတူေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္ကာလ မွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မရွိ ခ်မ္းေၿမ့မွဴကိုသာပိုလို႕မက္ေမာပါသည္ ။
အိမ္ေထာင္ဦးမွာ ႏွစ္ဖက္မိဘအေထာက္အခံႏွင့္ ေရႊေလးေငြေလး ၿပည့္စုံေတာ့လဲ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းမွာေပါ့ေလ ။
မၿပည့္စုံခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ က်န္းမာၿခင္း ယုံၾကည္ၿမတ္ႏိုးၿခင္း ေစတနာေမတၱာထားၿခင္းဆိုသည့္ ခြန္အားတြန္းအားမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ ကို ပိုမိုၿပည့္စုံေအာင္ ၿဖည့္ဆီးေပးႏိုင္မည္ဟု အတာ ကေတာ့ ယုံၾကည္ပါသည္ ။
သီတင္းကၽြတ္ကာလ အိမ္ေထာင္ၿပဳဖို႕ရာ ဟိုဟာစဥ္းစားဒီဟာစဥ္းစား ႏွင့္ တြန္႕ဆုတ္ေတြေ၀ေနၾကေသာ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ ။ ။
