ထင္လာတဲ့ အက္ေၾကာင္း

                     ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ထမင္းကိုနယ္ေနေတာ့ ထမင္းက စိစိမြမြေၾကေနၿပီ ။ဆက္ၿပီး စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ ။ ဒါနဲ႕ လက္ကိုထၿပီးေဆးလိုက္သည္ ။

ညက်ရင္ေတာ့ ၀မ္းဟာတာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလားေတြးမိၿပန္သည္ ။

ကိစၥမရွိ ။ အိပ္ယာ၀င္ခါနီးမွ မိုင္လိုတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္မည္ ။


စိတ္မပါ လက္မပါ ရွိေပမယ့္ စားပြဲေပၚမွ ဟင္းမ်ားကို ဘူးထဲထည့္တန္တာထည့္ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္ စားပြဲရွင္းရင္း ပန္းကန္ေတြေဆးရေပဦးမည္။
                    အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ေဒါသထြက္ေတာ့လဲ မိန္းမေတြသာ ပင္ပန္းတာပါပဲလား လို႕ ေတြးမိၿပန္ေတာ့ လုပ္ကိုင္ေနရင္းကို ေဒါသက ထပ္ထြက္လာၿပန္သည္ ။


                                     တကယ္ဆို လူတိုင္း လူမွဴေရးရွိၾကတာ နားလည္သည္။
ညေနစာ အိမ္မွာမစားၿဖစ္ဆိုေစာေစာေၿပာပါေတာ့လား ။ ဒါဆို ကိုယ္လဲ ရုံးက အိမ္ၿပန္ေရာက္ ကေသာကေမ်ာခ်က္စရာမလိုေတာ့ ။ ကိုယ့္အတြက္သက္သက္ဆို အသုတ္ေလးပဲ သုတ္စားစား လြယ္တာေလးသာ လုပ္ၿဖစ္မည္ေပါ့ ။

                                     အခုေတာ့ အိမ္မွာ ၾကက္သားခ်ည္းပဲရွိေတာ့ အသားခ်ည္းဆို သူမၾကိဳက္တတ္တာမို႕ ဘူးသီးနဲ႕ ေရာဖို႕ လမ္းမွာ ဘူးသီးကို ရွာ၀ယ္လာရေသးသည္။
                          ၾကက္သားနဲ႕ ဘူးသီးကိုအေရစပ္စပ္ေလးခ်က္ၿပီး ငါးပိမီးဖုတ္သုတ္မယ္ဆိုၿပီး ဟင္းအိုးတည္ ၾကက္သြန္လွီး ေနာက္မွ သံပုရာသီးကိုေရခဲေသတၱာထဲ ကုန္းကြ ရွာေနတုန္း ဒီညေန သူငယ္ခ်င္းကလွမ္းခ်ိန္းလို႕ အိမ္ၿပန္မစားဘူးဆိုၿပီးဖုန္းဆက္ေတာ့ ေဒါသက ထြက္ထြက္နဲ႕ ဘုေတာ မိလိုက္ေတာ့သည္ ။
ဘုေတာမိလိုက္ေတာ့ ေသခ်ာတာက ေစာေစာၿပန္လာရင္ နာညီးခ်ိန္ပိုၾကာမည္ မို႕ ေနာက္က်မွ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႕ၿပန္လာေတာ့မည္ ။


                        အိမ္မွာေမွ်ာ္မယ့္ မိန္းမ မရွိတိုင္း ရုံးတက္ရက္ ၾကားရက္မခ်န္ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို ဂတီးဂတီးခ်ိန္းတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အၿပစ္တင္ လႊဲခ်စရာအေၾကာင္းမရွိ ။ သူတို႕ကေတာ့ စိတ္အား လူအားတာေရာ စိတ္ ဟာ တာ ေရာနဲ႕ လွမ္းေခၚၾကမည္သာ ၊ ေနာက္ငဲ့ၾကည့္စရာမွ မရွိဘဲ ။ ကိုယ့္မွာက ကိုယ့္အေၿခအေန နဲ႕ ကိုယ္။ ၿငင္းရမွာ အားနာတယ္ဆို အိမ္ကလူကိုေတာ့ အားမနာသည့္ သေဘာ ။

                        ေတြးရင္း ေတြးရင္း နဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ မွာ သူကိုယ့္ကို ထည့္မစဥ္းစားဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သည့္အေၾကာင္းမ်ား အထူးသၿဖင့္ အေပါင္းအသင္း ကိုအားနာၿပီး ကိုယ့္ကိုအားမနာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ၿပန္စဥ္းစားစရာမလိုပဲ တေရးေရးေပၚလာ စိတ္နာေနမိသည္ ။


                    ဒီလို ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ အိမ္ေထာင္သည္ေတြဟာ ခ်စ္လို႕ယူယူ ဘာေၾကာင့္ယူယူ ၾကာလာတဲ့အခါ စိတ္ကသိကေအာင့္ေတြၿဖစ္လာ ၊ ေနာက္တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႕ တစ္အိမ္ထဲေနေပမယ့္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေ၀းကြာလာၾကတာၿဖစ္မည္။

                           ဒီတေလာ  http://www.burmeseclassic.com/ က စာအုပ္စင္မွာလဲ ကို္ယ္တို႕ငယ္ႏုစဥ္ ကနာမည္ၾကီးစာအုပ္ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ ေဒါင္းယဥ္ပ်ံဘုံနေဘးမွာ ကိုတင္ထားတာေတြ႕ရသည္ ။
အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ ၾကာလာေသာအခါ ၿငီးေငြ႕လာတဲ့ေယာက်ားက ၿပင္ပမွာအသစ္အသစ္ေလးေတြကိုခံစားခ်င္တဲ့သေဘာကို ေရးထားတဲ့စာအုပ္ၿဖစ္သည္။


                            တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အမစုခ်စ္ကလဲ ( https://www.facebook.com/notes/suuchit-thu/%E1%80%A1%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%82%95/673609409322771 ) ဒီညေနပဲ အေတြ႕ဆိုေသာ ႏုတ္စ္ေလးေရးေသးသည္။
သူတို႕ေယာက်ားေတြမွာသာ အေတြ႕ေတြ အေငြ႕ေတြ ခံစားခ်င္ခံစားမည္ ၊ ကိုယ္ေတြမွာေတာ့ အလုပ္အပူ ၊ သားသမီးအပူ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးအပူ  အို ေနာက္ဆုံး အစားပူအေသာက္ပူမီးဖိုေခ်ာင္အပူနဲ႕ ပူလြန္းလို႕ ဘာအေတြ႕မွကို မလိုခ်င္ေတာ့ၿပီ ။


အေတြ႕ ႏုတ္စ္ေလးေအာက္မွာ အဲလို အိမ္ေထာင္ေရးေတြၿဖစ္ၾက ပ်က္ၾက အက္ေၾကာင္းထင္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ခုတေလာ ခဏခဏၾကဳံရတာကို ကိုယ္က ကြန္မန္႕ေရးမိေတာ့ တၿခားတစ္ေယာက္က ဒီအရြယ္ ဒီအသက္တန္းေရာက္လာတာမို႕ ဒီသတင္းေတြၾကားရခ်ိန္တန္လာၿပီ လို႕  ၿပန္ေရးေတာ့ ဟုတ္ေပသား လို႕ ကိုယ့္အရြယ္ ကိုယ့္အသက္ကို ၿပန္ဆန္းစစ္ရသည္။


အို အက္တာ ကြဲတာ ကေတာ့ အသုံးမ်ားအကိုင္ၾကာ ၿဖစ္ေတာ့ၿဖစ္မည္သာ။ ဆက္သုံးလို႕ ရမည္ မရမည္ေတာ့ အတူကိုင္ၾကသူေတြရဲ႕ တန္ဖိုးထား ရိုေသမွဴအေပၚမူတည္ပါလိမ့္မည္။

မယ္သံ နဲ႕ ဆန္အေၾကာင္း ေသာင္းေၿပာင္းေထြလာ

               ဒီရက္ေတြထဲ စကၤာပူမွာ အင္ဒိုနီးရွားက ေတာေတြမီးရွိဳ႕လို႕ ေရာက္လာတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြမ်ားလြန္းလို႕ အၿပင္မထြက္ခ်င္ခါမွ အိမ္မွာဆန္က ကုန္ေနၿပန္ေရာ ။

၀ယ္ေနက် Giant က ေ၀းလို႕ နီးနီးနားနား အိမ္ေအာက္က ကုန္စုံဆိုင္ေလးကပဲ ၀ယ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆန္အမ်ိဳးအစား သိပ္မၾကိဳက္တာနဲ႕ မ၀ယ္ပဲ ၿပန္တက္လာတယ္။
ညဘက္ ရွိတာေလးနဲ႕ စားၿပီး မနက္မွ မနက္ေစ်းက ၀ယ္ပါ့မယ္ေလ ဆိုၿပီး ။

               အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ေဘးခန္းက ေမာင္ေလးေတြကလဲ သူတို႕လဲဆန္ကုန္လို႕ သြား၀ယ္မယ္ မွာမလားတဲ့ ။ ေတာ္ၾကာ သူတို႕၀ယ္လာလဲ ကိုယ္မၾကိဳက္ရင္ ခက္တယ္ဆိုၿပီးမမွာေတာ့ပဲ သူတို႕၀ယ္လာတဲ့ထဲကပဲ ယူခ်က္လိုက္တယ္။ ခ်က္ၿပီးေတာ့ ထမင္းကေစးေနေတာ့ မမွာၿဖစ္တာပဲ ေကာင္းေသးရဲ႕ ေတြးမိတယ္။

            မနက္ေစ်း လဲ သြားၿပီး ကိုယ္စားေနက် AAA ေအသုံးလုံး တံဆိပ္ ေတြ႕လို႕၀ယ္မယ္လဲဆိုေရာ အတူပါတဲ့ညီမက မေန႕ညက ေဘးခန္းက၀ယ္လာတာလဲ ဒီတံဆိပ္ပဲဆိုလို႕ တၿခားဆန္ကို ထပ္ၾကည့္တယ္။ ၅ ေကဂ်ီပဲ၀ယ္ပါ့မယ္ေလ ဆိုၿပီး ခါတိုင္းေစ်းၾကီးလို႕ မစားတဲ့ Royal Umbrella တံဆိပ္ကို ၀ယ္လာခဲ့တယ္။  S$15.50 တဲ့ ။
ေအာ္ ေစ်းအေတာ္တက္သြားပါလားဆိုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က S$11.80 ဆိုတာကို မွတ္မိတယ္။
စကၤာပူလဲ အေၿခခံကုန္ေစ်းႏွဴန္းေတြ ထိန္းထားတယ္သာဆိုတယ္။ ေစ်းေတြကေတာ့ တက္ေနတာပဲ ။

ဒီလို ဆန္ကို ဟိုဆန္မွ ဒီဆန္မွ လို႕ ဂ်ီးမ်ားေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ စိတ္ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္မိတယ္။
တကယ္ဆို ကိုယ္တို႕ငယ္တုန္းက ၀န္ထမ္းဆန္ စားခဲ့ရတာပါ ။

မွတ္မိေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက အေဖ့အတြက္စက္ရုံကရတဲ့ ဆန္က သမဆိုင္ကို ကုန္ထုတ္စာအုပ္ေလးနဲ႕ သြားတန္းစီရတာကို ။ ဆန္ရယ္ တခါတေလ ဆပ္ၿပာတို႕ ႏို႕ဆီ သၾကားေလးလဲရတတ္တယ္ ။
သမဆိုင္နဲ႕ စာၾကည့္တိုက္က ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ တန္းစီရတာ လူမ်ားၿပီဆို သိပ္ေပ်ာ္တာ ။ အဲ လူတန္းစီရတာမဟုတ္ပဲ စာအုပ္ထပ္ၿပီးတန္းစီရတာ ။
ၾကာၾကာေစာင့္ရေလ စာအုပ္ပိုဖတ္ရေလေပါ့ ။

အေမတို႕ ပညာေရးကရတဲ့ ဆန္ ကေတာ့ ေက်ာင္းစာေရးၾကီးအိမ္ကို သြားယူရတာမွတ္မိတယ္။
 ကိုယ္က မိန္းကေလးေပမယ့္ စက္ဘီးနဲ႕ တလႊားလႊားဆိုေတာ့ အေမ က လက္တိုလက္ေတာင္း ခိ္ုင္းစရာရွိရင္  ကိုယ့္ကို အလြယ္ခို္င္းတတ္တယ္။
 အဲဒီအခါ စာေရးၾကီးဖို႕ လဘက္ရည္ဖိုးေတြ ဘာေတြ ေပးရတာမွတ္မိတယ္။
 ဆန္ေကာင္းေလးရေအာင္လို႕ ပါ။

မ်ားေသာအားၿဖင့္ အေဖ ရတာေတြက ငကၽြဲဆန္ နဲ႕ အေမက ဧည့္မထ တို႕ ငစိန္ဆန္တို႕ ရတတ္တယ္။ ဧည့္မထ ဆို အေက်မ်ားေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ စကာခ် စကြဲထြက္လာေရာ၊ ေနာက္ က်န္တဲ့ထဲက ဆန္ကို ၿပာလိုက္ရင္ ထြက္လာတဲ့ ဆန္လတ္က်ိဳးကို သိမ္းထား က်န္တဲ့ဆန္ကို ငကၽြဲနဲ႕ ေရာစားေပါ့ ။ ငစိန္ဆန္ဆိုရင္ေတာ့ သြားဖြပ္ၿပီးမွ စားႏိုင္တယ္။

မိုးတြင္းရတဲ့ဆန္ဆိုရင္ ေတာ့ ေအာက္ေစာ္ေတြနံလို႕ ေနလွန္းရေသးတာ ။

ေနာက္ ဆန္ေရြးရေသးတယ္။ ဆန္ထဲမွာပါတဲ့ မ်က္ေစ့တို႕ ခဲေလးေတြ ႏုံးခဲေလးေတြ စပါးလုံးေလးေတြကို ေရြးရေသးတာ ။ တစ္ဗန္းၿပီး တစ္ဗန္း ေညာင္းေနေအာင္ေရြးရတယ္။ အိမ္ေတြမွာ ဆန္ေကာ တို႕ ဆန္ကာတို႕ဆိုတာ မရွိမၿဖစ္ေပါ့ ။

                     ၾကည့္ပါဦး ထမင္းတစ္နပ္စားရဖို႕ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးရသလဲဆိုတာ ။ဒါေတာင္ စိုက္ပ်ိဳးရိတ္သိမ္းၾကိတ္ေလွ႕ ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြက ကိုယ္လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူးရယ္ ။

၁၉၉၈ အေရးအခင္းေတြ ၿဖစ္ေတာ့ ဆန္တစ္ၿပည္ ( ႏို႕ဆီ၈လုံးပါ) ကို တစ္ဆယ္က်ပ္ ေက်ာ္ေတာင္ၿဖစ္သြားတာ ။ အေရးအခင္းမတိုင္ခင္မွာ ဆန္တစ္ၿပည္မွာ ၂.၅၀က်ပ္ ေလာက္ရွိရာက တစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿဖစ္သြားေတာ့ လူေတြ ငတ္လိုက္ၾကတာဆိုတာ ..သုံးမ်ိဳးစပ္ဆန္ေတြ ဘာေတြပဲ စားၾကရေတာ့တာ ။

လူးရယ္ ဆပ္ရယ္ ေၿပာင္းရယ္ဆိုၿပီး သုံးမ်ိဳးေရာခ်က္ေတာ့ အေရာင္က နီတ်ာတ်ာနဲ႕ အရသာက ဖြယ္တယ္ၾကမ္းတယ္။
 ေၿပာင္းဆိုတာ ႏွံစားေၿပာင္း က အႏွံေတြက ရတာေပါ့ ။ ေက်ာင္းသြားတဲ့ လမ္းေဘးကြင္းၿပင္မွာ ေၿပာင္း ေတြစိုက္ထားရင္ခ်ိဳးၿပီး အရိုးတံကို စုတ္ေတာ့ ၾကံလို ခ်ိဳၿမၿမရယ္ ။
ကိုယ္ေတြက ၀န္ထမ္းမိသားစု မို႕ သုံးမ်ိဳးစပ္ စားတဲ့ထိေတာ့မေရာက္ခဲ့ပါဘူး ။
သုံးမ်ိဳးစပ္က တန္းခ်က္ၿပီးတန္းစားႏိုင္ရင္ေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး ။ ေအးသြားရင္ေတာ့ မာၿပီးခဲေနေရာ  ။

အေမ ကေတာ့ နီးစပ္ရာေတြကို သူစုထားတဲ့ ဆန္ကြဲေတြေပးပစ္တာအမွတ္ရတယ္။ ဆန္ကြဲေလးရရင္ကို သူတို႕မွာေပ်ာ္လို႕ ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္နဲ႕ ခင္မင္ရာ စေလနီးနားက ရြာေတြမွာဆို ပုံမွန္ ဆန္ကြဲ ဆန္လတ္တို႕ စားၾကတယ္။ေငြတတ္နိုင္ေတာင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းေသးေတာ့ ဆန္ထြက္တဲ့အရပ္လဲမဟုတ္ေတာ့ ဆန္ရွားတာေပါ့ ။

၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး သာလာတယ္။
 စေလ စက္ရုံကားလဲ တညင္(သန္လ်င္) တို႕ဘာတို႕ဆီသြားေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ဆန္အိတ္ေတြမွာစားၾကတယ္။ အဲေတာ့မွ ေပၚဆန္းတို႕ ဘာတို႕ကို ေကာင္းေကာင္းစားရတာ။
 ဒါေတာင္ အေမက မီးတုံးဆန္ပါမွာၿပီး အိမ္မွာ ေန႕စဥ္စားတာမီးတုံး ဆန္ ဧည့္သည္ေတြဘာေတြလာရင္ ေပၚဆန္း ဆိုၿပီး ခ်က္ေသးတာ ။
၀န္ထမ္းဆိုေတာ့လဲ ထြာစားရေသးတာေပါ့ ။
ထြာစားလို႕သာ စားတာရယ္ အဲဒီတုန္းက ေငြေရးေၾကးေရးေတာ့ မပါးရွားေတာ့ဘူး ။
 ၁၉၉၀ မွာ အေဖရယ္ၿပန္တမ္း၀င္အရာရွိၿဖစ္ေတာ့ ေၿပာင္းရတဲ့အိမ္က ၿခံအက်ယ္ၾကီးရယ္ ေရမီး ၂၄ နာရီမို႕ တၿခံလုံး ပန္းပင္ သီးပင္စားပင္ေတြကို စီးပြားၿဖစ္စိုက္ေတာ့ ေန႕စဥ္၀င္ေငြရရွိေနတာရယ္။

၁၉၉၅ မွာ ဂ်ီတီအိုင္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဆိုဒ္ထဲက ေကၽြးတဲ့ ဆိုဒ္ထမင္း ဆိုဒ္ဟင္းေတြစားရေတာ့ သူမ်ားေတြ ညီး ၾကတယ္။
 ကိုယ္ကေတာ့ ဆန္ကလဲ အညာေလာက္မၾကမ္းတာရယ္ ငါးပိေရ တို႕စရာၾကိဳက္ေတာ့ အဆင္ေၿပပါတယ္။ ၂၀၀၀ ေလာက္မွာ ေက်ာက္ဆည္ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႕ သြားေတာ့ အဲဒီမွာ စားရတဲ့ မေနာ္ဆန္ က်ေတာ့ ၾကြက္သြားေလးလို ေသးေသးအိအိေလး။
 ဧရာပေဒသာဆိုတဲ့  ဆန္ကိုေတာ့ အရမ္းၾကိဳက္သြားတာ အိအိစင္းစင္းေလးရယ္ ေပၚဆန္းလိုလဲမအီဘူး ။

ေက်ာက္ဆည္ကေန စေလကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြၿပန္ေတာ့ အိမ္မွာ ထမင္းစ စားရၿပီဆို အဲဒီထမင္းကို ေမႊေနတာ ေမႊေနတာ မစားခ်င္ေသးလို႕ ၊ ေနာက္ေတာ့လဲ စားက်င့္ၿပန္ရသြားတာပါပဲ ။

         ေနာက္ရန္ကုန္ ၿပန္ေရာက္လာလို႕ ေပၚဆန္းၿပန္စားလဲ ဧရာပေဒသာေလာက္ေတာ့ မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး ။

၂၀၀၄ မွာ အိမ္ေထာင္ၿပဳေတာ့ ေပၚဆန္း ေကာင္းေကာင္းတစ္အိတ္ကို ၁၁၇၀၀က်ပ္ ၂၀၁၁ ေဟမာ့ေမြးဖို႕ၿပန္ေတာ့ တစ္အိတ္ ၃၈၀၀၀က်ပ္ ဆိုတဲ့ဆန္က အဲေလာက္မေကာင္းေတာ့ဘူး ။
 ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေန႕စဥ္ ခိုေလးေတြ စာေလးေတြ ေကၽြးခ်င္လို႕ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိဆန္ ရွာ၀ယ္ေတာ့ေတာင္ တစ္ၿပည္ကို တစ္ေထာင္ေအာက္ ေလ်ာ့တဲ့ဆန္ မရွိဘူး ။

           အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဆန္ထြက္တဲ့အရပ္ကဆိုေတာ့ ဆန္ေကာင္းလဲၾကိဳက္ ေရြးလဲ၀ယ္တတ္တယ္ ။ သူ ခြဲၿခားၿပမွ ပုသိမ္ကေပၚဆန္းက ပိုအိၿပီးအနံ႕ပိုေမႊးတာတို႕ ၊ ဆန္ေက်ာ မာေတာ့ အခ်က္ခံတာတို႕ ။ ဆန္ကို ဖိလိုက္လို႕အမွဳံေလးေတြထြက္လာရင္ ဆန္ကေဟာင္းေနၿပီ တစ္အိတ္လုံး၀ယ္လို႕ ၾကာရွည္စားမယ္ဆို ပိုးထိုးလာမယ္တို႕ ၊ဆန္အိတ္ထဲလက္ထိုးေကာ္ၿပီး ဆန္ကမစင္ဘူး ပိုးဟပ္ေခ်းပါတယ္တို႕ နဲ႕ ေရြးေတာ့ ကိုယ္လဲ ေနာက္ဆို သူ႕ပဲေရြးခို္ငး၀ယ္ခို္င္းတာ ဒီစကၤာပူထိ အက်င့္ပါေနေရာ ။

စကၤာပူမွာ ဆန္က ထိုင္းကသြင္းတာ အိအိစင္းစင္းေပမယ့္ ေက်ာက္ဆည္က ဧရာပေဒသာကပဲ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ ဒီကဆန္ေတြက လက္နဲ႕ ထိကိုင္ေရြးမရေပမယ့္ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ပလတ္စတစ္အိတ္အၿပင္ကၾကည့္ၿပီး ဆန္အေရာင္က အၿဖဴၾကည္တင္မဟုတ္ အ၀ါေလး သန္းေနရင္ ဆန္မညီေတာ့ ခ်က္ရင္ေရခ်ိန္ထည့္ရခက္တယ္ ဘာညာေပါ့ေလ ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေစ်းႏွဳန္းၾကည့္တယ္ ။

သူ ကေတာ့ ကို္ယ္ ဧရာပေဒသာကို အသဲစြဲ ေၿပာလြန္းလို႕ စားၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုပဲ ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာက္ဆည္မွာ ဧရာပေဒသာဆန္တင္မဟုတ္ဘူး တၿခားအသီးအႏွံေတြ နဲ႕ေဒသစာေတြ ၊ ေတာေတာင္ ဆည္ နဲ႕ ဘုရားေတြ သာယာလြန္းလို႕ အဲဒီအရသာေတြ ခံစားရေအာင္ ၂လတန္သည္ ၃လတန္သည္ သြားေနခ်င္ေသးတာ ။

            ေအာ္ ကိုယ္လဲ အယင္တုန္းက သာမန္လူတန္းစား အခုလဲ သာမန္လူတန္းစား ၊ ဒါေတာင္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ဟာ ေနရာေဒသ နဲ႕ အေလ့အထ အလိုက္ေၿပာင္းလဲ လာလိုက္တာ လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အ့ံေၾသာေနမိေသးေတာ့တယ္ ။